Eén tip als u straks de virtuele realiteit in duikt: wat u ook doet, laat uw uzi niet vallen.
Drie minuten ver in onze eerste VR-ervaring en we waren al een illusie armer: ook in de virtuele wereld bestaat er zoiets als onhandigheid. Het eerste spel dat we mochten testen was de demo van The London Heist: Getaway, een shooter waarin je vanuit een busje een rivaliserende bende onder vuur neemt. U doet dat met een uzi, die bediend wordt door uw virtuele hand. Voelt heel natuurlijk, alleen blijkt er ook een knopje op je Move-stick te bestaan waarmee je je wapen laat vallen. Lang verhaal kort: de eerste drie minuten van de demo hebben we kijkend onder onze zetel doorgebracht, op zoek naar waar die uzi nu precies beland was. Het virtuele equivalent van de ‘Waar is mijn gsm nu weer tussen gevallen?’-zoektocht in de auto. Waarbij het de dingen niet vooruithelpt als er ondertussen drie gemotoriseerde gangsters op u aan het schieten zijn.
Heel blij dat we daarmee nog niet op YouTube beland zijn.
Een tikje gênant, maar het zegt wel veel over hoe indrukwekkend de eerste kennismaking met de PlayStation VR is. Eerlijk: het is beter dan we verwacht hadden. Veel beter. De beelden reageren vloeiend op je bewegingen; de besturing verloopt verrassend intuïtief. En vooral: zodra de bril en koptelefoon op je oren staan en de Move-sticks in je handen geduwd zijn, word je geteleporteerd naar een andere wereld. Een wereld waarin je 360 graden rondom je en boven en onder je kunt kijken en met nagenoeg alles lijkt te kunnen interageren. Ligt er een blikje voor je op het dashboard, dan kun je dat vastpakken met je hand en aan je mond zetten. Staat de radio te luid, dan draai je hem zachter. En als je plots bedenkt ‘Tiens, zou ik ook de deur kunnen opendoen, uit de auto hangen en zo op de achterliggers vuren?’ dan stel je enkele seconden later vast dat je het portier kunt opendoen, uit de auto hangen en zo op de achterliggers vuren. Fijn detail: herladen doe je niet door op een knopje te duwen, maar door met je vrije hand een kogelmagazijn uit de tas naast je te grijpen en in de uzi te steken. Het soort realisme waarvan je je over vijf jaar zult afvragen of het ooit anders was.
Slecht nieuws dan ook voor de uitbaters van 5D-cinema’s die je op de kermis tegenkomt: ze gaan binnenkort zonder werk zitten. Eén test met de PlayStation VR en het is duidelijk dat virtual reality alle voorgaande belevingsattracties tot poppenkast reduceert. Dat werd vooral duidelijk in de demo van Until Dawn: Rush of Blood, een horrorgame waarin je in een treinkarretje door een spookhuis rijdt en met twee zaklampen in de duisternis tuurt. Tevens een game die wij sinds onze test omschrijven als ‘dat spel dat volwassen mannen kan doen krijsen als een tienermeisje op een Beyoncé-concert’. Laat het ons erop houden dat VR in een horrorsetting haar ware kracht toont: de vaststelling dat je zintuigen het in de virtuele realiteit van je brein halen. Hoe hard je jezelf ook probeert voor te houden dat er geen echte psychopathische clown op je af gerend komt, toch gaat je hartslag de hoogte in en deins je achteruit als hij voor je neus staat. Ook al weet je dat je niet echt naar beneden gaat als je virtuele wagentje in vrije val gaat, toch krijg je dat weeë rollercoastergevoel in je buik. Niemand moet je vertellen dat je moet wegduiken voor de lage balken die er boven de sporen hangen: je doet het vanzelf.
De kermisvergelijking van daarnet is niet helemaal toevallig: na een eerste test voelt VR vooralsnog aan als een attractie. De beste attractie die u in jaren hebt beleefd, maar toch: een attractie. Zo spelen alle testbare spelletjes zich in een zittende omgeving af – een treinwagon, een auto, een ruimteschip. Dat is ook logisch: je speelt de games al zittend, waardoor het veel natuurlijker voelt om ook in de virtuele wereld te zitten. Bovendien zijn je acties met de Move-sticks op die manier beperkt tot rondkijken, duiken en schieten. Hoe je straks ook met dezelfde naturel zou kunnen rondlopen in virtual reality, is niet duidelijk. Een ervaring is de PSVR dus zeker, maar er is meer nodig om tot een volwaardig medium uit te groeien.
Enige scepsis is dus voorlopig gerechtvaardigd, maar het potentieel – veel meer dan 3D-cinema ooit gehad heeft – valt niet te ontkennen. Dat merk je bij een racegame als DriveClub, dat nu nog met de controller gespeeld moet worden. Het gevoel daadwerkelijk in een sportauto te zitten is straf, maar je voelt dat het nog straffer kan. Sowieso komt er binnenkort een generatie autospelletjes aan waarin je met je rechterhand de versnellingen bedient, met links stuurt en door de zijspiegels je achterliggers kunt zien. Idem dito voor The Interrogation, een ander deel van de London Heist-demo, waarin je ondervraagd wordt. Hoe je reageert – kijk je de ondervrager strak aan of mijd je zijn blik – bepaalt het verloop van het gesprek. Na een half uur in de virtuele realiteit zult u pas echt beseffen wat er straks allemaal mogelijk zal zijn.
Verder blijft u overtuigen van de kracht van VR een beetje zoals Stevie Wonder overhalen om een Picasso te kopen: het zou een stuk makkelijker zijn als hij het even zelf kon zien. Want geloof ons: u gáát de PlayStation VR willen testen. Vergeet alleen niet om uw uzi vast te houden.
Bleek trouwens dat-ie gewoon op het dashboard lag.
Geen idee hoe we dat gemist hebben.
PLAYSTATION VR
Te koop vanaf 13/10.
door Geert Zagers
De eerste drie minuten van onze VR-demo hebben we kijkend onder onze zetel doorgebracht, op zoek naar waar die uzi nu precies beland was.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
