BLOODY OMAGH. HET BRITSE DRAMA ‘OMAGH’ DEELT EEN PAAR RAKE KLAPPEN UIT, MAAR SLAAT GEEN KNOCK-OUT.

VAN PETE TRAVIS

Met Gerard McSorley, Michele Forbes, Brenda Fricker, Stuart Graham, Peter Ballance, Pauline Hutton, Fiona Glascott, Kathhy Kiera Clarke

Omagh **

Op de generiek van Omagh mag dan wel de naam Pete Travis staan als regisseur, het had evengoed Paul Greengrass kunnen zijn. De Britse regisseur die het succes van zijn bejubelde Bloody Sunday verzilverde door in Hollywood de blockbuster The Bourne Supremacy te gaan draaien, heeft immers ongeveer alles gedaan aan deze film, behalve ‘m zelf inblikken. Toen de leden van de Omagh Self Help and Support Group zagen hoeveel impact en resonantie Greengrass’ historische reconstructie van de desastreus uit de hand gelopen vredesmars in Derry had, wisten ze dat ze de geschikte man gevonden hadden om ook hún verhaal te vertellen: het verhaal van de families van de 29 mannen, vrouwen en kinderen die om het leven kwamen toen op zaterdag 15 augustus 1998 een autobom van 500 pond explodeerde in het hart van het kleine Noord-Ierse stadje Omagh. Al jaren zijn ze aan het vechten voor gerechtigheid, maar ze botsen keer op keer op een politieke muur van gebetonneerde onwil.

Hun vraag viel niet in dovemansoren bij Greengrass, die al gepassioneerd was door de Noord-Ierse kwestie sinds hij er als journalist voor het radicale ITV-programma World in Action een reportage ging draaien. Hij zag ook meteen de gelijkenissen met Bloody Sunday: de historische waarde van die dag, de ontzetting bij de familieleden van de vele slachtoffers en de onfrisse rol van de overheid in de hele zaak. Het script dat Greengrass na maandenlange research schreef met scenarist Guy Hibbert volgt net als Bloody Sunday de gebeurtenissen chronologisch en houdt de focus op één gezin, dat van Michael Gallagher. Gallagher, een garagist die zijn liefde voor auto’s deelde met zijn 21-jarige zoon Aiden, zag al zijn dromen uiteenspatten toen de jongen bij de bomaanslag om het leven kwam. De enige manier waarop hij zijn verdriet enigszins kon verwerken, was door zich vast te bijten in het onderzoek naar de identiteit van de Real IRA-leden die erachter zaten en zich ervan te verzekeren dat die zouden boeten voor hun misdaad. In zijn hele leven had hij waarschijnlijk nog nooit zijn stem verheven, en nu werd hij plots de woordvoerder van de Omagh Self Help and Support Group. Maar ontredderde families, gloeiende verontwaardiging en nood aan gerechtigheid blijken niet opgewassen tegen de politieke spelletjes achter de schermen.

Het verhaal van Gallagher en de andere ouders mag niet in de vergetelheid verdwijnen, moet Greengrass gedacht hebben, en hij heeft overschot van gelijk dat hij liever een standpunt inneemt en namen noemt dan ‘objectief’ te blijven. De film deelt inderdaad een paar rake klappen uit, maar je valt er om verschillende redenen niet meteen knock-out van omver. Dat Pete Travis precies dezelfde semi-documentaire stijl hanteert als Bloody Sunday, valt nog te begrijpen. Omagh mist echter vooral een climax, een moment dat het allemaal opsomt. De wurgende opbouw naar de aanslag, de brutale schok van de bom zelf en de wanhopige zoektocht naar nieuws over overlevenden blijven lang genoeg nazinderen om de film te redden, maar het stomp-in-de-maag-gevoel is hij tegen het einde

David Croonenberghs