Oliver Reed

Laatste werk: Gladiator (2000)

2 mei 1999 in Valletta, Malta

Leeftijd bij overlijden: 61 jaar

Acteur

Precies 270 Maltese Lire, of zowat 450 pond. Zoveel kostte Oliver Reeds fatale avondje uit. De Britse acteur had voor zijn rol in Gladiator net een miljoen dollar gevangen en dat moest passend gevierd worden. In concreto: met drie flessen Captain Morgan’s Rum, acht biertjes, ettelijke dubbele whisky’s, enkele armworstelpartijtjes tegen lokale matrozen én een dodelijke hartaanval. Voor ramptoeristen: The Pub, de Maltese bar waar hij zich doodzoop, heet tegenwoordig Ollie’s Last Pub. Pogingen om Gladiator met de geschoten footage af te werken, mislukten. Tegen zijn zin voltooide Ridley Scott de film met stand-ins en CGI-computertechnieken. En dat is er soms aan te zien.

Reeds filmcarrière begon en eindigde met drank. Oliver werd van dertien scholen gegooid en sleet zonder diploma zijn dagen op café. Hij en zijn drinkebroers verdienden hun fooien met bijrolletjes in foute horrorfilms. Reed had een karakterkop – lees: een tronie vol dranklittekens – en werd al snel gecast als slechterik in Hammerthrillers en in Oliver! Na die glansrol, waarmee hij trouwens de duurste Britse acteur ooit werd, kreeg Reed het nogal hoog in zijn bol. Dat kostte hem niet alleen rollen als die van James Bond, maar leverde hem ook slechte filmvrienden als Orson Welles en Steve McQueen op. Tijdens hun eerste nachtje stappen kotste Reed McQueen helemaal onder. ‘Het barpersoneel zocht inderhaast verse kleren voor mij. Maar schoenen in mijn maat hadden ze niet. Mijn voeten stonken de hele avond naar Ollies braaksel’, aldus McQueen. Vanaf de late seventies werden Reeds uitspattingen in de pers breder uitgesmeerd dan zijn acteerprestaties. In zatte buien beledigde hij geregeld Jack Nicholson, ‘een kale dwerg die er stoer probeert uit te zien’. En voor Castaway (1986) onderging hij een wodkadieet, wat ervoor zorgde dat hij tijdens de opnames bezopen zijn stand-in over de hotelbalustrade gooide.

Hoe meer baldadigheden hij uitstak, hoe meer interviewaanvragen hij kreeg. In een tv-debat met een feministe zei hij: ‘ I use women as a sex object; maybe I’m kinky. However, I like to talk to them as well.’ Tegen een New Yorkse filmjournalist klonk het: ‘Destroy me and you’ll destroy the whole British film industry. I’m Mr. England. Don’t you forget it, you pig.’ En gevraagd naar zijn levensfilosofie, antwoordde hij: ‘Shafting the girlies and downing the sherbie.’ Voor meer toogpraat, zie Reed All About Me, Ollies autobiografie . Een rondje anekdotes om het af te leren? Wij trakteren. Ooit bolde Reed straalbezopen de bagageband van de luchthaventerminal in Galway op. In al even dronken toestand liet hij een arendsklauw op zijn balzak tatoeëren, die hij op elk feestje en casting spontaan toonde. Ooit vulde hij Snookerlegende Alex Higgins’ whisky bij met Chanel N°5-parfum, waarop Higgins Reeds crème de menthe met een scheut afwasmiddel aanlengde. En op het feest ter ere van zijn tweede huwelijk met de 21-jarige Josephine Burge sloeg hij 136 pinten achterover. Nog geen jaar later begroef hij in dronken toestand al haar trouwjuwelen ‘ergens’ in de tuin. Hij moest 3,5 hectare omspitten om ze terug te vinden.

Na Mr. Englands plotse dood bleven Josephine en hun twee kinderen berooid achter. Zijn vaste toogmaten kregen wél een eervolle vermelding in zijn testament. ‘Ik trakteer voor tienduizend pond in de lokale pub, maar alleen aan diegenen die huilen op de begrafenis’, schreef hij. Vlak vóór zijn overlijden was Reed in een interview nog opvallend openhartig over de dood. Waarvan hij in zijn leven het meest spijt had? ‘Dat ik niet elk café heb leeg-gezopen en met elke vrouw op de aardbol heb gevogeld.’ Hoe hij gereïncarneerd wilde worden? ‘Als mest op een zonnebloemveld. Dan word ik op een dag zonnebloemolie waarmee een knappe vrouw haar tieten insmeert.’ Mest is hij intussen, maar wel op het kerkhof van Churchtown voor het bloemenperk op zijn graf.

THIJS DEMEULEMEESTER