Wiels laat zien dat film vele gezichten heeft en haalt en passant de dansende tape van Zilvinas Kempinas in huis.

GEZIEN OP FILM AS SCULPTURE, WIELS, BRUSSEL, TOT 18/8

Een ventilator en een stuk magneetband: veel meer heeft Zilvinas Kempinas (43) niet nodig voor een werk dat danst en de zwaartekracht tart. Door de luchtstroom van de ventilator blijft de zwarte tape onafgebroken tegen de muur zweven. De strook draait rond en probeert aan de greep van de wind te ontsnappen, zonder succes: het zweven stopt alleen als de ventilator uitgeschakeld wordt. De O uit de titel verwijst naar zero gravity, gewichtloosheid.

De Litouwse, in New York wonende Kempinas levert het werk in allerlei vormen en maten. Van de tape bestaat ook een horizontale versie (Flux), een dubbele lus (Lemniscate) en een versie die los in de ruimte zweeft door de felle bries van twee ventilatoren (Double O). Kempinas is al twintig jaar in de weer met magneetband. Naast ventilatorsculpturen maakt hij ook fascinerende filmstrooktunnels waar je doorheen kunt lopen, en tal van andere installaties die een deel van hun aantrekkingskracht halen uit de zwartglanzende structuur van het materiaal. Kempinas zelf is dol op het spul, dat volgens hem ‘sterk, beweeglijk, dun genoeg om bijna onzichtbaar te worden, herkenbaar, banaal, sensueel en goedkoop is’.

Het kinetische kunstwerk O2 munt uit in eenvoud, een eigenschap die op Film as Sculpture niet zo vanzelfsprekend is. In kunstland is een film doorgaans iets visueels dat gedraaid of geprojecteerd wordt op een scherm, maar deze tentoonstelling werpt het over een andere boeg. Hier kan het hele pakket sculpturale waarde krijgen. Ook projectoren, filmspoelen, tape, het scherm, enzovoort, kunnen er deel uitmaken van het kunstwerk. Dat uitgangspunt zorgt voor een wat luidruchtige tentoonstelling, waarin het geratel van projectoren de hele ruimte domineert. Links en rechts in de zaal zijn toestellen en objecten te zien die met behulp van film een ander verhaal vertellen: over ruimtelijkheid, representatie of het beeld als object. Nu en dan maakt Film as Sculpture een wat gezochte indruk, maar je vindt ook bijdragen die bijblijven zoals een enorme projector die ’s nacht een film op straat afvuurt (Rosa Barba) en een installatie van hangende filmstroken waarop pittige taal over de mens en zijn omgeving te lezen staat (Zbynek Baladran & Jiri Kovanda). Het idee van film als sculptuur is absoluut charmant, maar het is duidelijk ook een moeilijke oefening gebleken die misschien nog iets spannender kon worden ingevuld. Maar geen kwaad woord over deze expo, want het concept is leuk en gedurfd, en dat zie je dezer dagen steeds minder.

ELS FIERS