DE VELE BUDDIES VAN HOLLY. Het eerste niet-wetenschappelijke boek van astrofysicus John Gribbin documenteert nauwgezet elke opnamesessie van Buddy Holly, maar spreekt als biografie weinig tot de verbeelding.

Het eerste niet-wetenschappelijke boek van astrofysicus John Gribbin documenteert nauwgezet elke opnamesessie van Buddy Holly, maar spreekt als biografie weinig tot de verbeelding.

John Gribbin, Icon Books, 208 blz., euro15De recentste aanwinst op de reeds imposante Buddy Hollybibliografie is opnieuw een klein, dun boekje gedrukt in grote letters. Hoe kan het ook anders? De hele carrière van deze rock-‘n-rollpionier duurde op de kop af achttien maanden. Ter vergelijking: de voorbereiding van één show van Madonna kan al een half jaar in beslag nemen.

Uiteraard naar aanleiding van de vijftigste verjaardag van Holly’s dood in een vliegtuigongeluk – ‘ the day the music died‘, weet u nog – stelt de Brit John Gribbin zich hier enkele pertinente vragen. Waarom is Buddy Holly vandaag nog steeds zo populair? Hoe kan een jongeman van 22 in zo’n korte carrière het aanzicht van de populaire muziek veranderd hebben? Je hebt nog maar enkele bladzijden omgeslagen, en je zitvlak heeft zich al een stuk dichter naar het puntje van je stoel toegewerkt.

Helaas merk je, nog vóór je de helft van Not Fade Away achter de oogleden hebt, dat die premisse gaandeweg ondergesneeuwd raakt in een ware blizzard aan muzikantennamen. Gribbin lardeert de losse biografie van zijn onderwerp immers met volledige en gedetailleerde beschrijvingen van al diens opnamesessies.

Daar is op zich niets mis mee. Hoewel Buddy Holly met zijn Crickets een van de eerste rock-‘n-rollartiesten was om een vaste band achter zich te scharen, ging daar een jarenlange carrousel van musicerende schoolvrienden en ingehuurde krachten aan vooraf. Gribbin documenteert in detail wie welk uur in de studio aanwezig was, en wat die daar wel of níét deed. Tijdens de opname van Peggy Sue bestond de enige bijdrage van de geknielde gitarist Niki Sullivan er bijvoorbeeld in om, terwijl Holly zijn typerende Fender Stratocaster stond te bespelen, net vóór de instrumentale break een klankknopje daarop om te draaien.

Je komt ook meer te weten over de beruchte producer annex manager Norman Petty, die Gribbin treffend beschrijft als ‘zowel de held als de boef in het verhaal van Buddy Holly’. Niettemin bekruipt je het gevoel dat je maar beter véél muziek van Holly in huis hebt, én al een biografie van de man hebt gelezen, voor je aan Not Fade Away begint. Wat dat laatste betreft, raadt Gribbin de lezer trouwens zelf Buddy, The Biography (Macmillan, 1996) van Philip Norman aan. Toch fideel van hem.

KURT BLONDEEL