Nine Inch Nails

‘Het is een lp als ik zég dat het een lp is, zelfs al staan er maar zes nummers op, ja?’ Met die verordening geeft Trent Reznor het sluitstuk prijs van de trilogie die reeds Not The Actual Events (2016) en Add Violence (2017) behelsde. Dan gaan we daar maar in mee, zolang we tenminste mogen aanstippen dat deze ep-vorm (sorry, Rez) van oudsher meer armslag biedt om van verschillende walletjes te eten. In een halfuurtje tijd stuift Bad Witch namelijk van galopperende industriële punk over een hommage aan de David Bowie van zowel Earthling als Blackstar naar ronduit abstract werk – het als een plastic zak over het hoofd aangesnoerde I’m Not from This World doet fantaseren over wat Ennio Morricone in een ander tijdperk niet aan Sergio Leone maar David Cronenberg had gepresenteerd. Twee instrumentals ook: alsof Reznor en luitenant Atticus Ross daarmee nog wat peertjes kapotslaan, opdat we helemaal op de tast zijn aangewezen.

Op de lange afstand zou dat tot vermoeienis leiden, maar hier voedt die schijnbare chaos veeleer de verwondering. Goed, met het furieuze openingsduo Shit Mirror en Ahead of Ourselves doet Nine Inch Nails eerst nog aan zelfrecyclage. Ook de coda Over and Out zal zij die Reznors en Ross’ soundtrackactiviteiten volgen niet met verstomming slaan. Nee, Reznors uitlating dat ‘mutation feels alright’ slaat wél op de heidense, aan James Holden herinnerende industrial jazz (veel saxen op dit plaatje) van Play the Goddamned Part, en zijn Bowie-achtige gecroon in God Break Down the Door en Over and Out. Dan tóch een beetje nieuw licht dat op het NIN-prisma valt.

Zes nummers en evenveel verschillen, maar het gevoel overheerst dat die elkaar eerder versterken. Benieuwd welke kaart Trent Reznor voor zijn eerstkomende lánge langspeler zal trekken.