De serie van de Wachowski’s loopt over van ambitie, maar dat is niet genoeg om Sense8 te redden van de middelmaat.

Na één tv-seizoen Netflix is het tijd om een eerste balans op te maken en terug te blikken op wat er de afgelopen maanden allemaal te zien en te bekijken was via de streaminggigant. En wat dan – als ik me hier even mag beperken tot de tv-series in het aanbod – opvalt, is dat er weinig reeksen zijn geweest die echt een verschil hebben gemaakt. Toen HBO, toch nog altijd de grote concurrent én het grote voorbeeld van Netflix, eind jaren 90 besliste om in te zetten op kwaliteitsvolle televisie, kwam het met het baanbrekende Oz op de proppen, gevolgd door The Sopranos, twee series die de bakens hebben verzet, en die vijftien jaar later nog altijd invloedrijk zijn. De kans dat we over vijftien jaar hetzelfde kunnen zeggen over House of Cards of zelfs Orange Is the New Black is toch klein.

Een zeldzaam miskend pareltje – de animatiereeks BoJack Horseman – niet te na gesproken, zijn eigen Netflix-producties als Marco Polo of Bloodline vaak ‘net niet goed genoeg’. Sense8, de reeks die Lana en Andy Wachowski, bekend van The Matrix, mogen maken voor Netflix, lijkt in dezelfde categorie te vallen als die laatste twee titels: verdienstelijk maar uiteindelijk weinig memorabel. De serie, die een beetje aanleunt bij reeksen als Touch, Heroes of Lost, gaat over acht mensen van over de hele planeet die op een of andere bovennatuurlijke manier met elkaar verbonden zijn. Na een visioen kunnen de ‘sensates’ elkaar zien en horen, en kunnen ze elkaar helpen, en dat laatste is ook nodig, want een mysterieuze en sinistere organisatie is hen op het spoor en heeft eigen plannen met het achttal.

Sense8, en dat zal u niet verbazen van een project waar de Wachowski’s bij betrokken zijn, is erg ambitieus. De reeks speelt zich niet alleen overal ter wereld af, ze is ook op een tiental verschillende plekken opgenomen. Elk afzonderlijk verhaal van een sensate vormt ook een soort serie op zich – een sekskomedie die zich in Mexico afspeelt, een wraakthriller in Duitsland, een gevangenisdrama in Korea, enzovoort – en kreeg ook een eigen stijl en kleurenpalet mee. De eerste afleveringen van Sense8 zijn dus nog het best te omschrijven als een avondje zappen langs een heel gevarieerd kanalenaanbod.

Gaandeweg groeien de personages en de verhalen wel meer naar elkaar toe en ligt de nadruk meer op wat hen verbindt, maar het probleem is dat Sense8 er ook dan niet in slaagt om je echt te boeien. Het ontbreekt de reeks aan interessante personages, aan meeslepende verhalen en verrassende scènes – als we even abstractie maken van die ene scène uit de eerste aflevering waarin een dildo de hoofdrol speelt – en het vaak oeverloze metafysische gewauwel over verbondenheid en lotsbestemmingen haalt te vaak de vaart eruit.

SENSE8 **

Nu te zien op Netflix

STEFAAN WERBROUCK