YOUNG GELEERD – Met ‘Chrome Dreams II’ keert de 61-jarige Neil Young terug naar zijn modus operandi van de jaren 70 en maakt hij zo zijn meest gevarieerde plaat in lange tijd.

Chrome Dreams II Reprise rock

Geen idee hoe het met ú zit, maar wij hebben de voorbije maanden nagelbijtend de komst van Archives Vol. 1 verbeid, de eerste van in totaal vijf boxen met telkens acht cd’s en dvd’s aan nooit eerder uitgebracht archiefmateriaal van Neil Young. En wat blijkt? Net nu we door onze voorraad keratine heen zitten, heeft Canada’s finest doodleuk beslist om zijn Heilige Graal nog even achter slot en grendel te houden en de openbaring ervan op te schorten tot het voorjaar van 2008. Het eerste deel van Archives – volgens ingewijden worden ze het equivalent van Dylans Bootleg Series – zal pas op 14 februari van volgend jaar in de winkels liggen. In afwachting daarvan vindt u in diezelfde winkels spoedig ’s mans nieuwste studioplaat, Chrome Dreams II.

Hoewel, zo nieuw is Chrome Dreams II nu ook weer niet. Zijn 44e album gaat terug op de lichtjes legendarische bootleg Chrome Dreams uit 1977, een plaat die Young – nota bene op voorspraak van Carole King – nooit uitbracht, maar waarvan songs als Powderfinger en Like A Hurricane intussen op andere albums zijn verschenen. Drie van de tien songs op Chrome Dreams II heeft de Canadees uit een ver verleden opgerakeld, maar deze plaat doet om nog een heel andere reden bijzonder ouderwets aan: voor het eerst sinds de jaren 70 heeft Young namelijk de twee uiterste kanten van zijn muzikale spectrum weer op een en dezelfde plaat verenigd. De laatste vijfentwintig jaar klonken zijn muzikale werkstukken overwegend akoestisch dan wel voluit elektrisch, maar nu heeft hij the best of both worlds samengebracht en dat maakt van Chrome Dreams II zonder meer zijn meest gevarieerde, evenwichtige en heterogene album in lange tijd.

Zo staat een door breekbare banjoriedels gestutte ballad als Boxcar broederlijk naast een elektrische jamsessie als No Hidden Path en een meestamper als Dirty Old Man. En zo volgt countryrocker Spirit Road naadloos op de gospelsong Shining Light – bien étonné de se trouver ensemble.

Tegen het einde van de plaat wordt bompa Neil ons een tikje te melig, maar daarvóór hebben we wel een paar prachtsongs én twee meesterwerken gehoord: Beautiful Bluebird, een late nawee van Out On The Weekend, waarin Young zijn ziel door een mondharmonica blaast, en de ruim achttien minuten aanhoudende wervelstorm Ordinary People, die het toch ook al niet bijzonder summiere Like A Hurricane tot een puntig kattebelletje degradeert. Vooral dat laatste, een soort Neil Young & The E Street Band, mag al met- een een heuse Klassieker heten.

‘The world is full of questions / Some are answered and some are not’, neuzelt Young in Ever After. Op één vraag – ‘Is Chrome Dreams II goed genoeg om er spoorslags voor richting platenboer te hollen?’ – kennen wij alvast het antwoord: jazeker, en snel een beetje!

DownloadTIP* Beautiful Bluebird

* Ordinary People

* Dirty Old Man

Vincent Byloo