My Policeman *

Popidool Harry Styles heeft de looks, de aanhang, het charisma en de goesting om ook als filmacteur mee te draaien. Maar dan zal hij zijn rollen wel iets beter moeten uitkiezen in de toekomst. Het lag niet aan zijn vrij onopvallende vertolking dat Don’t Worry Darling van vriendin Olivia Wilde anderhalve maand geleden de mist inging. Maar in My Policeman zakt hij wel door het ijs, omdat de rol domweg veel te veel van hem vergt. Hij speelt een knappe politieman die in het keurig gereconstrueerde Brighton van de late jaren vijftig het hart van een schooljuf sneller doet kloppen. Ze trouwen en ontdekken, aangemoedigd door een wat oudere vriend, geneugten als kunst, opera en lekker eten. Het duurt jaren voor de juf doorkrijgt dat de twee mannen stiekem een relatie hebben. Tot 1967 was homoseksualiteit illegaal in Engeland. De mise-en-scène van Michael Grandage, een doorgewinterde theaterregisseur, is onberispelijk, maar er zit geen leven in het te ingetogen drama. Hij is lang geen Terence Davies (de stilist achter The Deep Blue Sea) die je kan laten voelen hoeveel pijn verboden of onbeantwoorde verlangens doen of hoe tragisch een leven vol leugens is. En van Harry Styles mag je zo veel diepgang nog niet verwachten.