BoJack Horseman is een verborgen parel in de Netflix-catalogus, maar de tekenfilmserie over een paard en zijn vrienden is niet te missen.
Het is vreemd, maar de tv-series die Netflix echt uitspeelt, zijn eigenlijk stuk voor stuk minder goed dan de reeksen waar nauwelijks over gesproken wordt. House of Cards, Orange Is the New Black of de nieuwe blockbusterserie Marco Polo hebben hun verdiensten – of toch de eerste twee, de voornaamste verdienste van Marco Polo is zijn ontstellende saaiheid – maar eigenlijk verbleken ze in vergelijking met de veel minder bekende eigen producties in de catalogus: de briljante Coen-adaptatie Fargo, Ricky Gervais’ ontroerende dramedy Derek of deze BoJack Horseman, een even grappige als bittere tekenfilmserie voor volwassenen.
BoJack Horseman speelde in de jaren 90 de hoofdrol in Horsin’ Around, een populaire sitcom over een paard wiens leven overhoop wordt gehaald als hij drie weeskinderen in huis haalt – denk Full House, maar dan met een paard in de hoofdrol. Sinds de reeks en hijzelf in de vergetelheid zijn geraakt, brengt BoJack zijn dagen door in zijn mansion in Los Angeles, samen met huisgenoot en gepatenteerde loser Todd, drinkend en hopend dat een autobiografie hem weer onder de mensen zal brengen. Of beter: onder de mensen en de dieren, want BoJack Horseman speelt zich af in een wereld waar beiden door elkaar leven, zonder dat iemand daarover valt. Todd is een mens, Bojacks agent is een kat en Diane, de (menselijke) ghostwriter voor Bojacks boek, heeft een relatie met een hond. En de uitgever van zijn autobiografie bij Penguin Books is – jawel – een pinguïn.
Een deel van de humor komt voort uit de menselijke trekjes van die dieren en woordgrapjes met hun namen (in één aflevering komt BoJack bijvoorbeeld in conflict met een zeehond genaamd Neal McBeal, lid van de Navy Seals), maar BoJack Horseman is veel meer dan dat. Het is ook een satire op het leven in Hollywood en de tol van de roem en een anarchistische comic vol politiek incorrecte grappen. Als Todd zijn zelfgeschreven rockopera laat horen aan Bojack, zegt die droog: ‘How can I put this? Imagine if the Holocaust happened every four years like the Olympics. I would rather that happened than your rock opera.’
Nu, satires over Hollywood of reeksen met gewaagde humor zijn dik gezaaid, maar waar BoJack Horseman zich echt onderscheidt van de rest, is in zijn allesoverheersende tristesse. Ondanks alle grappen en absurditeiten gaat de reeks in de eerste plaats over verdriet, eenzaamheid, misschien zelfs depressie – al wordt dat laatste nooit duidelijk uitgesproken. Zowel BoJack als de andere hoofdpersonages voelen zich mislukkelingen, hoe hard ze dat ook proberen te verbergen. Het zijn mensen/dieren die snakken naar gezelschap, zelfs al durven ze dat vaak niet toe te geven. Als Todds rockopera toch een succes dreigt te worden, zet BoJack bijvoorbeeld alles op alles om dat te saboteren, zodat zijn huisgenoot niet weg zou gaan.
‘Sometimes I feel like I was born with a leak’, zegt BoJack later tegen zijn agent, ‘and any goodness I started with just slowly spilled out of me, and now it’s all gone. And I’ll never get it back in me. It’s too late. Life is a series of closing doors, isn’t it?’ Dat soort mijmeringen in een tekenfilmserie waarin ook nog een filmregisseur rondloopt in de vorm van een tarantula en met de naam Quentin Tarantualtino? BoJack Horseman heeft het allemaal.
BOJACK HORSEMAN SEIZOEN 1 ****
Te zien op Netflix
STEFAAN WERBROUCK
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
