Komen met stip binnen in onze top vijf van schattigste geïnterviewden ooit: Naomi en Lisa-Kaindé Diaz, de Frans-Cubaanse tweelingzusjes die samen het muzikale duo Ibeyi vormen. Hun debuutalbum is een pareltje vol multi-etnische, minimale soul met één voet in het heden en de andere geworteld in traditie.

‘Ibeyi’ is het woord voor tweeling in de taal van de Yoruba, een West-Afrikaanse bloedlijn die door hun aderen stroomt dankzij hun vader, de gerenommeerde Cubaanse percussionist Miguel ‘Angá’ Diaz. De meisjes zijn daarmee in goed gezelschap: ook Sade en Fela Kuti stammen af van de Yoruba, een volk dat zich via Portugese slavenhandelaars in de negentiende eeuw wijd verspreide over heel Latijns-Amerika.

Converseren met de pas 20 geworden bloedverwanten is een amusant spektakel. Waar een zin begint en eindigt, hangt af van hoe vaak en wanneer de zussen elkaar onderbreken, meesleuren op een dwaalspoor en daar achterlaten, opnieuw inpikken terwijl de ander al een nieuwe gedachtegang is ingedoken, die opnieuw wordt onderbroken, tegengesproken of meerstemmig bevestigd. Ze lijken niet te kibbelen, giechelen doen ze ongeveer om beurt en simultaan jaknikken is er zelden bij. Dat alles in een mengelmoes van afwisselend Engels, Frans – mama is Venezolaans maar voedde hen op in Parijs – en Spaans. ‘Merci beaucoup, c’est très gentil’, zegt Naomi poeslief tegen de ober die haar koffie brengt. Zij is degene met het afrokapsel en de fijne trekken van een jonge Lisa Bonet. Met haar arendsblik en lange, golvende lokken oogt Lisa-Kaindé mysterieuzer en onstuimiger. Twee uiteenlopende karakters, één keizersnede, één gedeelde muzikale ziel, twee eigen stemmen.

‘Lisa heeft een rock-‘n-rollstem, er zit meer grunge in haar stembanden. Mijn stem is eerder jazzy en clean’, vertelt Naomi. Ondanks hun verschillende karakters is er van ruzie of discussie zelden sprake binnen Ibeyi. ‘Lisa en ik zijn heel verschillend, maar in Ibeyi zijn we één. Op de plaat hoor je mijn stem ietsje nadrukkelijker, maar live liggen we perfect in balans.’

Zo ging het ook de avond voor het interview tijdens hun showcase: Naomi aan de piano, Lisa-Kaindé op percussie en elektronica, elk een microfoon. Niet meer, maar vooral niet minder. Naturel en harmonieus zingen de zusjes de sterren van de hemel. Mocht Ibeyi nog niet bestaan, dan zou Björk ze uitvinden. ‘Je bent niet de eerste die de vergelijking maakt’, antwoordt Naomi. ‘Wat best maf is, want ik heb Björk drie maanden geleden pas voor het eerst beluisterd. De manier waarop ze haar stem als een instrument gebruikt, lijkt op wat wij doen.’

‘Het zou te gek zijn om haar eens te ontmoeten. We zouden…’

‘…veel hebben om over te praten.’

‘Je moet kloten hebben om raar of apart te zijn in deze industrie – it’s hard to be different.’

‘She’s weird in a good way.’

‘Merci beaucoup, c’est très gentil.’

‘Het zou echt tof zijn om haar eens te ontmoeten.’

En zo gaat dat maar verder.

Hun door diverse nationaliteiten, talen en culturen gefilterde afkomst beschouwen de meisjes als een zegen, vertelt Lisa-Kaindé: ‘Opgroeien tussen zoveel woorden, zoveel talen, zoveel muziek: ver moeten we de inspiratie niet zoeken.’

‘We zijn apetrots op onze gemengde afkomst’, bevestigt Naomi. ‘We zijn toch allemáál het product van een mengeling? Niemand is toch één ding? Er zou nog veel meer kruisbestuiving moeten zijn. Dat zou de mensheid alleen maar ten goede komen.’

‘Fuck yeah, mixed cultures’, lacht Lisa-Kaindé terwijl ze een strijdlustige vuist de hoogte insteekt.

‘Het is de toekomst’, zegt Naomi ernstig. ‘In de VS weten ze met ons geen blijf. We passen niet in het afrovakje, niet in het zwarte vakje, niet in het latinovakje… Komaan zeg, wie is daar nu nog mee bezig? Nobody… ‘

‘…gives a fuck.’

De rol die hun beroemde Cubaanse vader – hij zat in de eerste bezetting van Buena Vista Social Club en speelde percussie bij zowat elke grootheid ter aarde – speelde bij hun muzikaal ontbolsteren blijkt vooral genetisch. ‘We bezochten Cuba maar één of twee keer per jaar’, aldus Lisa-Kaindé. ‘Hij was dan wel een van de beste percussionisten ter wereld, maar we hebben nooit les van hem gekregen. We waren elf jaar toen papa overleed. We maakten hem dus mee op een leeftijd waarop we liever naar het strand gingen dan thuis muziekles te krijgen.’

‘Papa was een legende’, vervolgt Naomi. ‘Dat komen we vooral te weten door andere muzikanten te ontmoeten. “Oh, jullie vader was geweldig,” vertellen die dan, “een heel integere, bescheiden man.” “He was my bro”, zeggen ze dan telkens.’

‘He was my bro, yo’, klinkt het unisono, met gespeeld zware stem. De simultane schaterlach – een octaaf of tien hoger – die daarop volgt is de eerste tijdens ons gesprek, en verraadt het soort binnenpretje dat alleen tweelingzussen kunnen delen.

Toen Ibeyi vorig jaar Mama Says, het liedje dat het duo een platencontract opleverde bij XL Recordings, mocht brengen op het podium van Jools Holland, speelden ze de aanwezige grootheden naar huis. Onder hen Adam Cohen, ook iemand die weet wat het is om uit een schaduw te treden.

‘Adam is zo cool, zo creatief, ik hou van wat hij doet’, vertelt Lisa-Kaindé.

‘Ik vond Sinead O’Connor het indrukwekkendst.’

‘Heb je gezien hoe de zwarte meisjes in het koortje van Labrinth hun neus ophaalden toen ze aan het spelen waren?’

‘Gewoon omdat het blanke rockmuziek is, raar toch…’

‘Koormuziek is misschien wel mijn meest favoriete muziek ter wereld.’

‘Jij houdt van James Blake!’

‘En van Fink en Bon Iver. ‘

‘En Serge Gainsbourg, dat is een genie.’

‘En Boris Vian…’

En zo ging dat maar verder.

IBEYI

Uit via XL Recordings op 16 februari. Op 2 maart concerteert Ibeyi in de AB Club, Brussel. Info: www.abconcerts.be

DOOR JONAS BOEL

Naomi Diaz ‘WE WORDEN SOMS VERGELEKEN MET BJÖRK , MAAR TOT VOOR KORT KENDEN WE HAAR MUZIEK NIET.’