Mud is ongetwijfeld een van de meest magische zomerfilms van het jaar. Niet alleen vanwege het sfeervolle coming of age-verhaal over twee pubers en een mysterieuze outlaw, maar ook omdat Matthew McConaughey als het ongrijpbare titelpersonage nogmaals brandhout maakt van zijn romcomimago. ‘Voor het geld moet ik het al lang niet meer doen.’
VANAF 26/6 IN DE BIOSCOOP
Wanneer het filmfestival van Cannes op zijn einde loopt, dreigen de persconferenties van de nog geprogrammeerde titels verplichte nummertjes te worden, waarbij de filmpers zo mogelijk nog verveelder uit de hoek komt dan de aanwezige cast en crew. Het tegendeel was waar na de vertoning van Mud, vorig jaar. ‘Bravo, mister McConaughey, bravo!’ jubelde een anders o zo stoïcijnse Griek. Een staande ovatie volgde.
Een meer dan verdiende hulde, want de ex-romcomkoning vertolkt na de koelbloedige huurmoordenaar uit Killer Joe, de narcistische stripclubeigenaar uit Magic Mike en de getroebleerde reporter uit The Paperboy andermaal een onvergetelijk personage. Het titelpersonage uit de derde langspeler van Jeff ‘Take Shelter’ Nichols is een getormenteerde romanticus die zich verschuilt op een eilandje in de Mississippi. Waarom precies wordt zowel de jonge protagonisten Ellis en Neckbone als de kijker pas na een tijdje duidelijk.
McConaughey wist onmiddellijk waarom hij Mud wilde spelen. ‘Zo’n personage kom je zelden of nooit tegen in hedendaags Hollywood’, grijnst de 43-jarige ster op een terras van het Palais des Festivals. ‘Mud symboliseert absolute puurheid en onschuld. Hij verlangt naar een geliefde die zowel letterlijk als figuurlijk onbereikbaar is. Zijn emoties hebben iets puberaals, iets poëtisch, iets abstracts. Als ik tijdens de shoot eventjes de draad kwijt was, dacht ik terug aan mijn eerste avonturen in de liefde en de dichtbundels die ik tijdens mijn jeugd verslond. Geloof me: op de sets van mijn vroegere films moest ik zo diep niet graven.’
Nu je er zelf over begint: vanwaar die brutale breuk met de mainstream?
MATTHEW MCCONAUGHEY: De scenario’s die men mij opstuurde, waren volledig inwisselbaar geworden. Meestal kon ik na één pagina het vervolg al raden. Vandaar dat ik me steeds kritischer opstelde. Voor het geld moest ik het al lang niet meer doen. Na een tijdje begon het tij te keren en kreeg ik aanbiedingen van toptalenten als William Friedkin en Steven Soderbergh. Nog belangrijker dan hun status in de filmwereld was het soort personages dat ze me aanboden. Plots kreeg ik de kans om rasechte outsiders te spelen. Verschoppelingen, eenzaten, figuren op de rand, noem maar op.
Personages die je de kans bieden om alles uit de kast te halen. Zo zal niemand je kippenvleugelact uit Killer Joe snel vergeten.
MCCONAUGHEY: Die extravagante momenten zijn leuke extraatjes, meer niet. Ik ben vooral blij dat ik geen figuren meer hoef te spelen die slaven zijn van de plot. Vroeger voerde ik vaak eindeloze discussies met regisseurs over het ronduit achterlijke gedrag van mijn personages. ‘Matthew, je hebt gelijk, maar alleen op die manier raken we bij de tweede act’, klonk het keer op keer. Dat soort gesprekken was ik werkelijk doodmoe.
Je staat in Mud zij aan zij met twee zeer jonge acteurs. Nooit van de never work with children or animals-Hollywoodregel gehoord?
MCCONAUGHEY: Met dat fabeltje heb ik het altijd ontzettend moeilijk gehad. Zolang je een kind als je gelijke behandelt, is er geen vuiltje aan de lucht. Clint Eastwood heeft dat treffend weergegeven in A Perfect World (1993). Daarin speelde Kevin Costner een crimineel die een jongetje kidnapt maar hem nooit neerbuigend behandelt, waardoor er een intense vertrouwensband tussen het duo ontstaat. Ik ging op een gelijkaardige manier om met mijn beginnende tegenspelers en heb geen enkel probleem ondervonden.
Mud valt op door zijn cliché ontwijkende blik op de Deep South.
MCCONAUGHEY: Nog zoiets waaraan ik me mateloos kan ergeren. De South (McConaughey is zelf opgegroeid in Texas, nvdr.) wordt door Hollywood vaak afgeschilderd als een postapocalyptisch braakland vol mentaal gehandicapte nietsnutten. Voor mij is Mud eindelijk nog eens een waarachtige blik op het hart van de Verenigde Staten. Het leven is er niet altijd even makkelijk. Als je er geboren wordt, is de kans groot dat je er je hele leven zult slijten. New York, Los Angeles of Europa zijn verre oorden die je met je fabrieksloon nooit zult kunnen bezoeken. Maar dat hoeft nog niet te betekenen dat je ongecultiveerd of ongepassioneerd in het leven staat. Integendeel zelfs.
Kijk maar naar scenarist-regisseur Jeff Nichols, met zijn southern filmsprookjes.
MCCONAUGHEY: Een prachtvoorbeeld! Jeff kent het DNA van het Zuiden als geen ander. Hij weet hoe de mensen praten, hoe ze zich gedragen. Het deed deugd om eindelijk nog eens iemand tegen te komen die onze streek puur, oprecht en respectvol op het witte doek weergeeft. Let wel: hij deinst er niet voor terug om onze kleine kantjes te tonen – zo kunnen we inderdaad ontzettend sloom uit de hoek komen. Maar dat maakt zijn oeuvre des te authentieker.
Tot slot: klopt het dat jij je tijdens een shoot bijna nooit terugtrekt in je trailer?
MCCONAUGHEY: Man, kan de roddelpers echt niks pikanters onthullen? (lacht) Maar inderdaad, die trailer staat er alleen maar vanwege contractuele verplichtingen. Ik haat het om een set te verlaten. Zelfs als ik niet moet draaien, hang ik rond bij de camera. Op die manier bescherm ik dat magische gevoel dat me overmandt als ik aan het acteren ben. Voor de camera kan en mag je jezelf helemaal verliezen. Rond die tovermachine voel ik me dan ook het veiligst.
DOOR STEVEN TUFFIN
Matthew McConaughey: ‘MUD IS EINDELIJK NOG EENS EEN WAARACHTIGE BLIK OP HET HART VAN DE VERENIGDE STATEN.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
