Moulin Rouge is ongetwijfeld de beste filmmusical sinds Cabaret, nu alweer dertig jaar geleden. …

Baz Luhrmann, met Nicole Kidman, Ewan McGregor, John Leguizamo, Jim Broadbent.

Moulin Rouge is ongetwijfeld de beste filmmusical sinds Cabaret, nu alweer dertig jaar geleden. Het op sterven na dode genre (in de bioscoop, echter niet op de planken) krijgt hier zo’n krachtige injectie, dat je meteen alle afgrijselijke pseudo-musicals van de laatste jaren vergeet. U weet wel, de gedrochten met lieden die kunnen dansen noch zingen, ingeblikt door cineasten die zich gedragen als olifanten in een porseleinkast (genre Everyone Says I Love You van Woody Allen).

Het verhaal van de gedoemde liefde tussen de aspirant-schrijver Christian (McGregor) en de dansende courtisane Satine (Kidman) speelt in de beroemde spektakeltent in Pigalle anno 1899, maar het overrompelend kleurrijk universum dat door Baz Luhrmann en zijn hypergetalenteerd team wordt geschapen heeft weinig uitstaans met de echte Moulin Rouge. De ‘liefde versus geld’-plot is een bont allegaartje van Orpheus, La Bohème, Camille en een dozijn ‘backstage’-musicals met als credo ’the show must go on’. Luhrmann laat de pikante clichés van het belle époque Parijs (een wereldje van French cancan, jarretellen en ‘Oh la la!’-kreten) ver achter zich, om een bruisende kunstwereld te scheppen waarin allerlei invloeden (van Bollywood-ivoor & brokaat-kitsch tot Studio 54-achtige disco-koorts) samensmelten tot een volstrekt unieke wereld.

De Australische cineast dompelt ons onder in een kolkend bad van energie, beweging, kleur, schouwspel, komedie en melodrama en maakt dankbaar en ingenieus gebruik van digitale wondermiddelen om een film in elkaar te knutselen die artisanaal aanvoelt. Zingend alsof hun leven ervan afhangt, stormen de acteurs door een emotionele wervelwind die alleen enige rust vindt in de door absint verwekte dromerij. Het ritme van de muzikale nummers is hilarisch frenetiek: een zapparty door een eeuw popmuziek. De spektakelcarrousel wordt voortgedreven door een geluidsband waarvoor Luhrmann graaide in een jukebox van wel honderd hitsongs en overbekende evergreens (van Rodgers & Hammerstein tot David Bowie en U2). In medleys van nauwelijks enkele minuten worden tientallen songs samengeklonken en krijgen ze in nieuwe dans- en zanguitvoeringen een opera-achtige dynamiek.

Anders dan bij het meeste effectbejag dezer dagen heeft de regisseur van Strictly Ballroom en William Shakespeare’s Romeo + Juliet zijn razende, bedwelmende stijl volledig onder controle. De aan MTV ontleende versplinterde montagestunts ontsporen nooit, maar tillen integendeel sommige muzikale nummers op tot sublieme hoogten. Want inderdaad, dit virtuoos verpakte festijn is vaak ook echt ontroerend. Moulin Rouge heeft met de grote Hollywood-musicals en melodrama’s van weleer de paradox gemeen: hoe artificiëler het decor, hoe oprechter de emoties die erin weerklinken.

Als het doek valt, weet de toeschouwer wat hem/haar te doen staat: in koor ‘bravo!’ roepen. (Zie interview met Luhrmann en McGregor op blz. 6) Patrick Duynslaegher