PARTY LIKE IT’S 1989. Moby drukt op zijn negende studioalbum de rewindtoets in. Maar zijn nachtje stappen door eighties New York bezorgt ons weinig heimwee.

Last Night

EMI

Moby heeft een conceptplaat gemaakt. Niet over een van zijn vaste stokpaardjes als veganisme, de Amerikaanse wapenlobby, biologische thee of het christelijke geloof. Neen, Last Night is een ‘liefdesverklaring aan New York’. Een conceptuele dansplaat die in 60 minuten het verhaal vertelt van Moby die op de lappen gaat langsheen drie decennia clubgeschiedenis. Althans, zo staat het in de bijsluiter.

Laat dit duidelijk zijn: Moby- basherswe are not. Na het machtige rave- anthemGo uit 1992 (met die sample uit Twin Peaks, weet u nog?) verdween de kleine kale simpelweg van onze radar. Hoezeer we ook via televisiereclame, cinema en radio overstelpt werden met de singles uit Play (1999) , de vele twisten rond de inmiddels 42-jarige popster-tegen-wil-en-dank lieten ons volstrekt siberisch. We schoven Moby’s Negende dus onbevangen in de cd-speler, maar lang hield onze neutraliteit niet stand. Het opwarmertje Ooh Yeah is discopop à la Scissor Sisters, maar zonder de scherpe kantjes. Met I Love To Move In Here waagt Moby een poging om het hiphousegenre te reanimeren, met de hulp van Grandmaster Caz – een hiphopveteraan die ooit meeschreef aan de oerklassieker Rapper’s Delight. Hij struikelt net niet tussen twee stoelen: even flakkert zelfs de herinnering aan The Jungle Brothers op.

Via het instrumentale 257. zero belanden we bij Everyday It’s 1989 – een joyride richting de hoogdagen van acid house en door struise negerinnen gezongen ravesymfonieën zoals The KLF die ooit fabriceerde. Verderop vinden we met The Stars nog zo’n door pianocrescendo’s aangedreven klepper . Compleet over the top, maar de nostalgicus in ons heeft er oren naar. Disco Lies had in hetzelfde rijtje verantwoorde bombast kunnen staan, maar komt enkele centimeters branie te kort. En zo verzandt de rest van Last Night in middelmatigheid – de gospelstem in Live For Tomorrow klinkt erg déjà vu en de routineus aangebrachte weidse arrangementen zoals in Hyenas suggereren een gebrek aan inspiratie. Het soort retrofeestje waar je je staat af te vragen of nostalgie wel gewettigd is.

DownloadtipS

The Stars

Everyday It’s 1989

I’d Like To Move Here

Jonas Boel