Zaterdag 18/2, 22.20 – Ned 3. Gus Van Sant, VS 2008
Ooit was Harvey Milk het lief van Joe Campbell, die als een van de vaste bezoekers van Andy Warhols The Factory in Lou Reeds Walk on the Wild Side als Sugar Plum Fairy vereeuwigd werd. Gelukkig heeft de man zijn eigen verdiensten: de in 1930 in New York geboren Milk ging de geschiedenis in als een van de bekendste martelaars van de Amerikaanse homobeweging. Hij was de eerste openlijke homoseksueel die in de VS tot een publieke ambt werd verkozen, maar moest dat helaas met zijn leven bekopen. In 1978 werd hij samen met de toenmalige burgemeester van San Francisco George Moscone doodgeschoten door de conservatieve en homofobe politicus Dan White.
Gus Van Sants ingetogen biopic is tegelijk een trillende historische kroniek van de seventies. Scenarist Dustin Lance Black – ook verantwoordelijk voor het script van Clint Eastwoods recente J. Edgar – staat nauwelijks stil bij de bewogen New Yorkse jaren van de activist, al opent de film nog met beelden van de beruchte Stonewallrellen in Greenwich Village eind jaren zestig. Het accent ligt volledig op Milks zesjarige politieke carrière in San Francisco. De door de tegencultuur van de sixties geïnspireerde ex-zakenman (Sean Penn) arriveert er samen met zijn hippielief (James Franco) vanuit New York: twee drop-outs op zoek naar fun en een relaxte levensstijl. Hun fotozaak in de Castrowijk groeit al snel uit tot het hart van de Amerikaanse homobeweging en later tot het zenuwcentrum van zijn politieke campagne voor de Boards of Governors.
Voor Van Sant was het de eerste keer dat hij uitgesproken politiek uit de hoek kwam. De regisseur draaide zijn hagiografie met veel zin voor authenticiteit en baseerde zich onder meer op Rob Epsteins met een Oscar bekroonde documentaire The Times of Harvey Milk. Hij is wel slim genoeg om dit wat conventionelere portret open te trekken tot een begeesterende milieuschets over de tumultueuze jaren van de vroege homobeweging. Binnen zijn filmografie past Milk trouwens mooi naast films als Elephant, Last Days en Paranoid Park, prenten over de identiteitsproblematiek en de angsten van jongeren.
De hele ensemblecast staat sterk te acteren, maar de Oscargelauwerde Sean Penn charmeert het meest. Opmerkelijk is dat hij hier gaat voor een brede glimlach en een verfijnde lichaamstaal en zich dus ver houdt van zijn typische angry young man-aanpak. Dat past ook in de sfeer van de film, die de polemiek niet opzoekt, maar veeleer geldt als een hart onder de riem voor mensen die vechten voor gelijke rechten. Milks grass-roots-aanpak maakt van hem een rolmodel, een dat voor zijn dood nog volgend statement op tape insprak: ‘ If a bullet should enter my brain, let that bullet destroy every closet door.’ Meest omstreden is misschien nog de suggestie over Milks tegenstander en moordenaar Dan White (Josh Brolin): hij zou verschrikkelijk onder zijn eigen onderdrukte homoseksualiteit geleden hebben.
LUC JORIS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
