De vijfdelige miniserie Mildred Pierce van Todd Haynes, met een taartenbakkende Kate Winslet, lost de hoge verwachtingen in, zij het vooral in de eerste afleveringen.
Reeks:*** Extra’s: (Warner Home Video) Ook uit op blu-ray
REEKS Een zo getrouw mogelijke verfilming van een roman van James M. Cain uit 1941 – de dialogen uit het boek inbegrepen – door regisseur Todd Haynes en met Kate Winslet in de hoofdrol: je hoeft niet eens de typische witte ruis bij het begin te zien om te weten dat Mildred Pierce een product uit de HBO-stal is. De betaalzender mag de laatste tijd dan meer concurrentie gekregen hebben op het vlak van kwaliteitstelevisie, voor dit soort prestigeprojecten vol Hollywoodglamour is HBO nog steeds the place to be.
Dat de zender de afgelopen jaren bij de uitreiking van de Emmy Awards telkens zo afgetekend heeft gewonnen, is dan ook niet alleen te danken aan The Sopranos en co maar even goed aan Angels in America, The Pacific of John Adams, die in hun categorie met de meeste prijzen naar huis gingen. Ook Mildred Pierce kreeg vorige herfst de nodige awards – Winslet kaapte zoals verwacht de Emmy voor beste actrice weg – maar de titel beste miniserie van 2011 moest HBO aan Downton Abbey laten, het kostuumdrama van de BBC dat eigenlijk niet eens een miniserie is.
Misschien kwam dat doordat Mildred Pierce vooral in het begin de torenhoge verwachtingen kan inlossen maar naar het einde toe wat verzwakt. Winslet speelt een moeder van twee, die door haar man verlaten wordt en tijdens de Depressie van de jaren 1930 moet trachten te overleven. Geen eenvoudige opgave, want de grass widow (een vrouw die gescheiden van haar man leeft) houdt zo sterk vast aan haar status als burgerdame dat ze na haar eerste dag als serveerster letterlijk moet braken. Dankzij haar eergevoel, haar ambitie én haar talent voor taarten bakken slaagt ze er echter in haar eigen kleine banketimperium op te bouwen.
De vijfdelige serie start op uitzonderlijk hoog niveau, met een paar uur televisie die even bedwelmend mooi zijn als het beste uit Mad Men: Winslet is ijzersterk als de moeder die moet ‘kiezen tussen haar trots en haar buik’, zoals de vrouw van het uitzendbureau het omschrijft, en Haynes weet de economische en maatschappelijke sfeer van de jaren dertig te vatten in beklemmende maar prachtige beelden. Vanaf halverwege komt de nadruk meer te liggen op de moeilijke relatie tussen Pierce en dochter Veda (Evan Rachel Wood, althans in het tweede deel), een verwend, snobistisch nest dat de steeds wanhopiger pogingen van haar moeder om haar liefde en respect te winnen hooghartig afwijst. En dan gaat het wat bergaf.
Veda is in al haar wreedheid en ongevoeligheid een heel eendimensionaal personage, en je krijgt nooit inzicht in de redenen voor haar gedrag. Mildred blijft dan weer koppig geloven in de goede kant van haar dochter, en dat strookt niet met de wereldwijsheid die ze in haar professionele leven aan de dag legt. De realistische en aangrijpende sfeer van de eerste helft maakt ook meer en meer plaats voor een melodramatische en campy toon, wat de geloofwaardigheid verder aantast. Mildred Pierce blijft tot op het einde boeiend én een lust voor het oog, maar de triomf die je zou verwachten, is het net niet. Geen extra’s.
STEFAAN WERBROUCK
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
