Tijdens ‘Vadermoord’, het minifestival in ’t stuk in Leuven, steken acht muzikanten hun helden naar de kroon. Axl Peleman, Jan Hautekiet EN Rudy Trouvé doen hun motieven uit de doeken.

Axl Peleman û Sting

ONTDEKKING ‘Ik was negen toen ik bij vrienden van mijn ouders de clip van DeDo Do Do De Da Da Da zag – drie gasten met zeer lelijke gitaren die elkaar in de sneeuw omverduwden – en dacht ‘wie doe da nu?’. Een paar weken later stond ik in de Abdijstraat aan ’t Kiel naar de etalage van een van de drie platenzaken daar te gapen, toen plots de deur openging en de eerste bastonen van Walking on the Moon naar buiten rolden. Ik ben meteen naar binnen geweest om twee vragen te stellen: welk instrument is dat en van wie is die muziek? Mijn oom heeft me een paar dagen later zijn Police-platen geleend. Sindsdien is de liefde tussen mij en Sting nooit meer overgegaan.’ MEET & GREET ‘Dichter dan 10 meter ben ik nooit tot bij hem geraakt: dat moet de afstand tussen mij en het podium in Werchter geweest zijn, tijdens T/W 1988, toen Sting voor het eerst solo op de affiche stond. Ik ben ’s morgens toegekomen, meteen naar voor gestormd en de hele dag op de eerste rij blijven staan – plassen deed ik in een bekertje. The Police heb ik tot mijn grote spijt nooit live gezien, neen. Ik had nochtans een ticket voor hun laatste passage in Vorst Nationaal. Tenminste: mijn nonkel had er een voor mij gekocht. Maar ik mocht niet mee van mijn ma. Vorst was te ver van huis, zelfs in het gezelschap van haar broer. Ik heb het haar nog altijd niet vergeven.’ ( lacht) INVLOED ‘Als bassist is Sting, samen met Henny Vrienten van Doe Maar, de reden waarom ik doe wat ik doe! Mijn allereerste basgitaar was dezelfde als de zijne: een Ibanez Musician Fretless. Gekocht in 1985 voor 23.000 Belgische frank, geld dat mijn pa aan mij geleend heeft en waarvoor ik twee jaar lang allerlei jobs heb gedaan om ze terug te betalen. In 1990 heb ik ‘m stomweg verkocht, maar in 1999 heb ik ‘m voor 17.000 frank weer op de kop kunnen tikken tijdens een gitaarbeurs in Antwerpen. Ik geef ‘m nooit meer uit handen.’ HAMVRAAG ‘Een muzikantenvraag: hoe begint hij in godsnaam aan een baslijn? Eerlijk gezegd: ik verkies mijn helden tot in de eeuwigheid te idealiseren, en dan ontmoet je ze beter niet – ik ga zelfs niet meer naar optredens van Sting.’ COLLECTOR’S ITEM ‘Destijds kon je in de Nopri kaftpapier kopen met drukwerk van muziekgroepen op: al mijn taalvakken staken in papier van The Police, al mijn wetenschappelijke boeken in papier van Doe Maar. Ach, de puberteit!’ ( lacht) FAVORIETE ALBUM ‘Het is simpel: Outlandos d’Amour, de eerste plaat van The Police, was de beste; de tweede was de tweede beste, de derde de derde beste, de vierde de vierde best en de vijfde en laatste, Synchronicity, was de slechtste. Voor Sting geldt dezelfde regel: zijn eerste soloalbum, The Dream of the Blue Turtles, was zijn beste – stukken beter dan Synchronicity zelfs, het album waar toch Every Breath You Take op staat! Alles wat daarna volgt, degradeert. Om heel eerlijk te zijn: alles wat na zijn derde worp The Soul Cages volgt, is naar zijn normen bezigheidstherapie, en met zijn laatste drie zou hij als beginneling niet eens een platencontract versierd hebben.’ STARTERSPAKKET ‘ Message in a Box, de allesomvattende verzamelbox, kan volstaan.’ HELDIN ‘Kate Bush. En Tina Weymouth, de bassiste van Talking Heads.’ (K.D.)

Jan Hautekiet û Lou Reed

ONTDEKKING ‘Hij is niet tot mij verschenen zoals Maria tot Bernadette Soubirou; ik zal ‘m voor het eerst gehoord hebben bij vrienden thuis of op een fuif en de liefde is gestaag gegroeid – ik ben veeleer een trage bekeerling wat dat betreft: net zoals met de muziek van Bob Dylan ben ik Lou Reed meer en meer gaan appreciëren naarmate ik zijn muziek vaker ging spelen.’ MEET & GREET ‘Heb ik ‘m ooit ontmoet? Sla me dood: ik weet het niet meer zeker, maar het zou kunnen dat ik ‘m ooit op een of ander festival kort voor mijn microfoon heb gekregen. Vergeet het: als het waar is dat John Cale en Lou Reed zijn wat ze geworden zijn dankzij hun onderlinge samenwerking – en dat ís waar – dan is ‘John Cale’ het antwoord op de vraag hoe dicht ik ooit bij Lou Reed ben geraakt. Dat ik Cale ooit geïnterviewd heb, vergeet ik nooit, al was het alleen maar omdat hij zo verdomd stug en moeilijk deed.’ INVLOED ‘Moeilijk te zeggen, want ik ben geen zanger en geen gitarist. Vorig jaar hebben Rick (de Leeuw; nvdr.) en ik in onze theatertournee voor het eerst een cover van Lou Reed gebracht: Perfect Day. Het viel me op dat die muziek harmonisch en melodisch zeer open is, waardoor je er alle kanten mee uit kunt. Dat lukt niet met een song van pakweg The Beatles of The Stones.’ HAMVRAAG ‘Ik zou wel eens willen weten hoe het is om met Laurie Anderson lief en leed te delen? Hoe functioneert dat: twee artiesten onder een dak? Is dat inspirerend, of net niet? Bij nader inzien: ik kan het ook gewoon aan Gene Thomas en Kristel van K3 vragen.’ ( lacht) COLLECTOR’S ITEM ‘Ik heb al zijn platen, dat is al gek genoeg.’ FAVORIETE ALBUM ‘Zonder twijfel: Transformer. Om de intensiteit, de spanning, de donkerte ervan. Neen, ik ben niet het type dat meteen alles weet over zijn favoriete plaat. Het waarom en het hoe van de muziek doen voor mij niet terzake.’ STARTERSPAKKET ‘Ik zou – volledig legaal natuurlijk – zelf een compilatie maken van zijn beste songs: Walk on the Wild Side natuurlijk, het epos Sweet Jane, Venus in Furs, Caroline Says, noem maar op. Overtuigend genoeg, me dunkt.’ HELDIN ‘Joni Mitchell. Voor de manier waarop ze vanuit haar folkachtergrond met de inbreng van jazzmuzikanten iets nieuws heeft gecreëerd. Luister maar eens naar Don Juan’s Reckless Daughter.‘

(K.D.)

Rudy Trouvé – Iron Maiden

ONTDEKKING ‘Toen ik twaalf of dertien was, heb ik van een vriendje een cassette gekregen met daarop Killers, het tweede album. Ik was er onmiddellijk wild van. Het is natuurlijk muziek die op die leeftijd indruk maakt omdat ze zo agressief en snel is, maar voor mij klonk de plaat ook heel mysterieus. Ik had er toen nog geen idee van hoe zoiets gemaakt werd.’ MEET & GREET ‘Ik heb de leden nooit persoonlijk ontmoet en ik heb de band maar één keer live gezien, op mijn zestiende in Vorst Nationaal. Dat optreden heeft niet meteen een onuitwisbare indruk gemaakt. Tijdens het voorprogramma – Motley Crüe, denk ik – waren ik en mijn vrienden naar voren getrokken. Het ging er daar behoorlijk hevig toe en we werden bijna verpletterd door woest uitziende metalfreaks, waardoor we maar hogere regionen zijn gaan opzoeken. Met als gevolg dat toen Iron Maiden opkwam, de bandleden nog slechts tien centimeter groot waren.’ INVLOED ‘Veel muzikanten van mijn generatie zijn opgegroeid met heavy metal en dat hoor je in hun muziek, ook al zou je het op het eerste gezicht niet denken. Die typische opbouw, met veel riffs, breaks en bruuske wendingen, dat komt rechtstreeks van Iron Maiden en konsoorten.’ HAMVRAAG ‘Wel, het grootste deel van de muziek is geschreven door bassist Steve Harris. Van hem zou ik willen hoe groot de inbreng was van de rest van de groep. Voor Vadermoord ben ik de nummers nu aan het analyseren, en ik ben geweldig onder de indruk van de complexiteit ervan. Ze bevatten allemaal veertien of meer verschillende stukjes na elkaar, ik heb er echt al op zitten vloeken. COLLECTOR’S ITEM ‘Onderbroeken van Iron Maiden heb ik nooit gehad, zo ver ben ik niet gegaan. ( lacht) Maar ik had wel een T-shirt met de hoes van Killers op en dat heb ik gedragen tot het letterlijk uiteenviel.’ FAVORIETE ALBUM ‘ Killers, absoluut, ook al omdat het zo’n oneconomisch album is: ieder nummer bevat genoeg riffs om een hele plaat mee te vullen. Ik vond Iron Maiden vooral goed in de beginperiode. Toen ze zanger Paul Di’Anno buiten gooiden omdat het zo’n klootzak was en Bruce Dickinson binnen haalden, is het bergaf beginnen gaan. Number of the Beast vond ik toen het uitkwam nog oké, maar achteraf bezien was dat toch veel minder.’ STARTERSPAKKET ‘ Killers natuurlijk, hun titelloze debuutplaat en nog een paar vroege EP’s. En ook nog een T-shirt. Geen biografieën of zo, neen, die heb ik nooit gelezen.’ HELDIN (lange stilte) ‘Ik hoor echt mijn hersenen kraken, hé. Als je aandringt: Françoise Hardy.’

(S.W.)

Door Stefaan Werbrouck en Karel Degraeve