Men ***

‘Een vrouw zonder man is als een vis zonder fiets’, orakelde feministe Gloria Steinem in een frivole bui, en in deze folkhorrorballade van serieel fantast Alex Garland (Ex Machina, Annihilation) krijgt de vrouw met dienst een hele school achter zich aan. Daarin besluipt Garland de getroebleerde Harper (Jessie Buckley), die na de zelfmoord van haar gedumpte vriend tracht te bekomen op het Engelse platteland. Of beter: daarin besluipt karakterkop Rory Kinnear haar. In allerlei mogelijke gedaantes. Hij incarneert de jolige landhuiseigenaar die onhandig met haar flirt. Hij is de stalker die plots naakt in de tuin opduikt. Hij is de dorpsdominee die zich aan haar opdringt. Hij is de lokale politieagent die ter hulp geroepen wordt. Et cetera. Wat begint als een plattelandsthriller over trauma en verlies, waarin Garland dit keer aan Straw Dogs en The Wicker Man snuffelt, muteert aldus tot een surrealistische scifi-trip over de misogynie die om elk hoekje loert, inclusief een bodyhorrorclimax waar zelfs David Cronenberg geil van zou worden. Even beklemmend als Ex Machina of hitsig als Annihilation wordt het evenwel nooit, en door de pruikenparade van Kinnaer en diens vele mutaties flirt Garland af en toe met de camp. Of toch minstens met The LeagueofGentlemen. Maar hij serveert alles met uitgestreken gezicht, met gifgroene en bloedrode kleuren, met een slinkse score van Geoff ‘Portishead’ Barrow, met een magnetische Jessie Buckley als de emotioneel gewonde damsel in distress, én met een hele rist Rory Kinnears.