Matthijs

Paul Baetenis schrijver van romans en tv-reeksen – begin dit jaar nog Twee zomers op Eén. Elke week bijt hij zich hier vast in maatschappij en popcultuur.

De FIFA is een ziek dier dat beter afgemaakt zou worden. Alle populistische clichés over geld en macht zijn in het geval van FIFA gewoon een feitelijke beschrijving: zakkenvullers, dieven, ons kent ons.

Alle mannen die FIFA vertegenwoordigen, zijn lelijk en dik. Lelijk volgens de logica van Roald Dahl: omdat ze vol zitten van lelijke gedachten en dit hun uiterlijk gaandeweg is gaan beïnvloeden. En dik omdat ze letterlijk vetgemest worden tijdens maaltijden om te bespreken wie wat waar krijgt, en vooral hoeveel. Big Sport is net zoals elke andere sector waar je ‘Big’ voor kan zetten niks meer dan een bende smeerlappen die iets dat veel mensen en naties willen of nodig hebben op de vulgairste wijzen uitbuiten.

Natuurlijk verkopen die ruitentikkers en struikrovers hun WK’s aan de hoogste bieder, en deze keer was het aan Qatar. Ben ik fan van Qatar? Nee. Maar ik ben van weinig dingen fan. Qatar is wel opmerkelijk moeilijk om graag te zien: ze zijn ongeveer met 24, voorbij schatrijk, grote voorstanders van de scheiding der machten noch van persoonlijke vrijheden of rechten van het type dat wij graag als vanzelfsprekend beschouwen. Als je dat even leest, dan mag het niet verbazen dat ze het zo goed vinden met de FIFA – ze zijn praktisch familie van elkaar.

En moet daar kritiek op komen? Natuurlijk. Ook al geven wij wel heel graag kritiek. Waarna er altijd absoluut niks verandert.

Klassiekste beeld: we geven kritiek op de fabrieken waar onze telefoons en sneakers worden gemaakt, vanop onze telefoon met de sneakers aan onze voeten. We kleven allerlei lichaamsdelen aan schilderijen en toch mislukt de zoveelste mislukte klimaattop. We schreeuwen van boycot hier en schande daar over beperkte vrijheden in Qatar, maar verbieden vrouwen met een hoofddoek om voor een klas te gaan staan ‘omdat dat niet neutraal is’ maar wel al onze favoriete leerkrachten net de mensen waren met een eigen karakter. We wijzen Qatar terecht terecht over zijn vele bouwwerfslachtoffers, maar elke dag zijn er bij ons illegale werkers aan de slag op werven – en wat denk je dat er met die mensen gebeurt als ze vallen of ziek worden?

Qatar moet sorry zeggen aan Matthijs van Nieuwkerk. Waar andere landen bij staan.

Ik zeg niet dat Qatar zo slecht nog niet is, ik zeg dat wij zo goed nog niet zijn.

Met ons hypocriete gelul. Mensen sterven voor ons gecorrumpeerd entertainment, laten we daar een GROOT DING van maken – o nee, wacht even, een Hollandse tv-presentator is vijftien jaar geleden iets te boos geworden op een paar werknemers. De klankman die ‘sorry meneer’ moest zeggen – dat is toch de beste mop van de eeuw. En nu denk je misschien: komaan Paul, dat was wel echt niet leuk, mensen zien daarvan af.

En dat geloof ik. Echt waar. Daarom stel ik voor: Qatar moet sorry zeggen aan Matthijs van Nieuwkerk. Waar andere landen bij staan.

Eigenlijk is de onderliggende vraag van westerse kritiek meestal deze: please doe beter of verstop jullie interne keuken grondiger want jullie verpesten consumeren voor ons. Het WK in Qatar zal wel een klotegedoe zijn, maar mag dat verrassen? De hieruit te halen lessen gaan vooral over onszelf.