Matthias Schoenaerts (31) is acteur en speelde mee in onder meer ‘Loft’ en ‘Linkeroever’. Momenteel is hij bezig aan de opnames van ‘Pulsar’, de tweede langspeelfilm van cineast Alex Stockman en in augustus is hij te zien in Dorothée van den Berghes ‘My Queen Karo’. In zijn vrije tijd is Schoenaerts graffitikunstenaar en schilder.

Als het spreken niet zinniger is dan de stilte, zwijg dan. Vandaar dat rode kruis op mijn mond. Ik weet het: niet de makkelijkste premisse voor een interview. (Lacht) Maar ik meen het wel: ik zwijg liever dan dat ik spreek. Ik vind dat er nogal veel gesproken wordt, maar weinig gezegd, als je begrijpt wat ik bedoel. Woorden hebben een onwaarschijnlijke kracht – denk maar aan de ‘Yes, we can!‘ van Obama – alleen worden ze al te vaak misbruikt om aanhoudend te lullen en te brallen. Pas op: ik betrap mezelf er ook vaak op – niemand ontsnapt eraan – maar ik doe wel mijn best om het zoveel mogelijk te beperken.

Het masker is eigenlijk een clownsgezicht. Weliswaar in een duistere versie – de expressie van een clown heeft uiteindelijk altijd iets heel triests over zich. Wat ik ermee bedoel? Goh, het is niet makkelijk om je eigen werk te duiden. Maar als ik er dan toch een interpretatie aan moet geven, vermoed ik dat ik wil zeggen dat we uiteindelijk allemaal clowns zijn. Hoe hard je ook in iets gelooft en ergens voor gaat, je ontkomt niet aan de relativiteit van de dingen. En dat is niet eens een donkere gedachte: er zit net iets heel moois in die idiotie. Een beetje als Don Quichote en zijn windmolens.

Ik wilde veel contrast in mijn zelfbeeld. Een vrolijk zelfportret, maar een dat tegelijk ook bijt en wrang is. Het hoofd in de wolken, maar ook een eindeloze verzameling krassen en littekens – je leven wordt nu eenmaal ook bepaald door teleurstellingen, mislukkingen, verliezen, pijnen en drama’s. Vitale, levendige kleuren, maar ook een bloedrode traan onder mijn oog. Weet je, een mens is nooit één ding. Je bent meerdere dingen tegelijk. Donker én vrolijk. Ik denk dat ik dat met dit zelfbeeld wilde zeggen.

Of ik een zoekende mens ben? Ik mag het hopen. Wie vindt, heeft slecht gezocht. Is dat geen spreekwoord? Als je een absoluut antwoord op al je vragen hebt, verdwijnt de verwondering. En ik denk dat dat het allerbelangrijkste is: verwondering. Dat je je niet afsluit. Vandaar dat ik met onverholen trots kan melden dat ik geen idee heb van waarheen ik zoek.

In Zelfbeeld van vorige week stond een fout. De dichter die aan het woord was, heet namelijk niet Andy Sierens maar Andy Fierens. Onze excuses, en we geven ook nog mee dat in oktober bij De Bezige Bij de debuutbundel van de man verschijnt, Grote Smerige Vlinder.

GEERT ZAGERS