1 Vijf jongeren moeten beslissen wie van hen aan de dood mag ontsnappen. Hoe kom je op zo’n vrolijk idee?
Marisha Pessl: Ik ben altijd gefascineerd geweest door de Hercule Poirot-verhalen van Agatha Christie. Op het einde van het moordmysterie wordt iedereen samengebracht in de bibliotheek en dan loopt de speurder het rijtje af. Dat was toch altijd het spannendste moment, dus dat wilde ik in mijn boek eindeloos rekken. Tegelijk wilde ik een cold case waarin de detectives zoveel tijd krijgen als ze nodig hebben om de zaak op te lossen. Geef hun telkens opnieuw dezelfde dag waarin ze hun onderzoek op talloos veel manieren kunnen variëren en je hebt een boeiend uitgangspunt voor een thriller.
2 Je schrijft dit keer voor een jonger publiek. Heeft je uitgever aangedrongen op toegevingen?
Pessl: Tot mijn verrassing waren er geen taboes, en dat is goed. Jongeren hoeven niet betutteld te worden als het over geweld of seks of drugs gaat. Wel kreeg ik de opdracht om oprecht te schrijven, om te zorgen dat ik achter elk woord sta. Want daar hebben jongeren wél een hekel aan: dat je doet alsof je hun leefwereld begrijpt door er clichés over bijvoorbeeld sociale media in te stoppen of hen tegemoetkomt door jongerentaal te gebruiken. Ze begrijpen heus wel dat jij volwassen bent, dus gedraag je niet als een tiener.
3 Toevallig zelf een bijna-doodervaring gehad?
Pessl: (klopt af) Gelukkig niet! En ja, de eeuwige herhaling van dezelfde dag, ook al moet/mag ik die met mijn beste vrienden doorbrengen, mag je gerust een danteske hel noemen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
