Mirallès & Ruiz **

Dargaud, 48 blz., euro7,95Ana Mirallès maakte haar naam met appetijtelijke vrouwenlichamen in de haremfantasie Djinn, maar met Mano en mano geeft ze aan dat ze méér kan. Samen met Emilio Ruiz varieert ze in dit boek op een bekend Man bijt hond-concept: een ketting van toevallige ontmoetingen, hier veroorzaakt door een bankbiljet dat van hand tot hand gaat – vandaar de Spaanse titel. Het verhaal opent bij een familie in een sloppenwijk, die op tv het bankbiljet van 20 euro van de persen ziet rollen. Vervolgens komt het in bezit van een bewakingsagent, dan dieven, straatschoffies en enkele oudjes om via de familie uit het begin van het verhaal bij een arme kunstliefhebber ingelijst aan de muur te belanden.

Mirallès en Ruiz maken van dit boek meer dan een gimmick. Het principe van het reizende bankbiljet wordt heel ingenieus gebruikt, en je moet er je hoofd verdomd goed bijhouden om te weten waar het bankbiljet gebleven is. Behalve het geld in een winkel, restaurant of café te laten rollen, verkent het duo ook andere manieren om het van eigenaar te laten veranderen. Zo blijft de voorspelbare repetitiviteit van de scèneovergangen uit, gelukkig maar. Daarnaast zijn ook de personages en decors heel divers, waardoor de auteurs een volledig sociaal portret schetsen van een Zuid-Spaanse stad. Het is een stad die bruist van het leven, maar ook met problemen als illegale migratie, armoede en racisme te kampen heeft. De anekdotes uit het dagelijkse leven zijn erg concreet gekozen, waardoor de lezer meteen een beeld krijgt van het leven van de tijdelijke eigenaar van het biljet.

Toch zit daarin ook de achilleshiel van het boek: hoewel sommige anekdotes verrassen, doet de inventaris van personages – met hun nadruk op de geromantiseerde zelfkant van de maatschappij – bijwijlen karikaturaal en geforceerd aan. Het lijkt wel alsof de zelfkant de enige kant van de stad is. Mirallès kan zich uitleven in een kleurrijke en waarheidsgetrouwe uiterlijke portrettering van haar eigen Spaanse omgeving, maar ook haar stijl ontkomt niet aan een lichte glamourtouch. Ondanks de geportretteerde ellende blijft Mano en mano daardoor een lichtvoetige burgerlijke stijl-oefening.

Gert Meesters