Twee weken geleden nog The Specials op Rock Werchter, deze week Madness op Gent Jazz: zouden ska en 2 Tone werkelijk weer en vogue zijn? Die van Madness denken alleszins van wel en zijn vastberaden om er in de Arteveldestad een ferme lap op te geven. ‘Het zou niet de eerste keer zijn dat we een aardbeving veroorzaken.’
2 Tone was onmiskenbaar het geluid van de late jaren 70, maar de reünies van Madness en recent dus ook van The Specials zorgden voor een hevige revival van het skagenre. Al zitten de meezingers van Madness wellicht nog nét iets dieper in het collectieve geheugen gegrift. One Step Beyond, Baggy Trousers, Our House, Cardiac Arrest, Night Boat To Cairo: zelfs onze Poolse poetsvrouw kan ze desgevraagd voor u uitspellen. Waarom zouden we toetsenist Mike Barson echter eens geen kritische vragen stellen?
Jullie staan met z’n zevenen op het podium. Dat is veel, en aangezien niemand onmisbaar is: wiens aanwezigheid is het minst noodzakelijk?
Mike Barson: Wat een smerige vraag! (Denkt na) Ik kan eigenlijk alleen mezelf bedenken, al heb ik een hele tijd geleden eens onomstotelijk bewezen hoe onmisbaar ik wel ben. Voor een of ander optreden zou ik me pas bij de groep voegen in de luchthaven van de stad waar we zouden optreden – ik ben al vergeten waar. Ik was namelijk met mijn zoon op vakantie in het zuiden van Frankrijk. Nu, wat gebeurde er? We misten onze vlucht omdat hij zijn paspoort in het hotel vergeten was en waardoor we dus een later vliegtuig dienden te nemen. Toen ik eindelijk in de zaal aankwam, bleek dat de groep zonder mij aan het optreden begonnen was. Ik heb Madness dus bezig gezien zonder mezelf achter de toetsen, en ik mag wel zeggen: het trok op geen kloten. (Lacht) Het was wel een leerrijke ervaring, achteraf bekeken: ik dacht dat ze me een klootzak zouden vinden omdat ik zo laat kwam opdagen, maar eigenlijk bleken zij de klootzakken omdat ze zomaar zonder mij durfden op te treden. (Lacht)
Jullie spelen vaak covers. Zijn er songs die Madness nooit heeft gespeeld omdat jij er de anderen niet warm voor kreeg?
Barson: Ja, Automatically Sunshine van The Supremes. Onze drummer vindt dat een strontnummer. (Cynisch) Nou, het heeft er The Supremes alleszins niet van weerhouden om er een paar miljoen platen mee te verkopen. Maar ja, we kunnen zo’n song niet spelen als we er niet allemaal achter staan. C’est la vie.
In de jaren 90 organiseerden jullie met Madstock zélf een jaarlijks festival in Finsbury Park. Klopt het dat jullie daar ooit een aardbeving hebben uitgelokt?
Barson: Absoluut! Funny story, that. Tijdens ons optreden kregen ze op de seismologische dienst telefoontjes binnen van een flatgebouw aan de andere kant van het park. Ze vielen er uit hun bed, deuren en ramen rammelden in hun sponningen en er viel van alles uit de kasten. Die seismologen hebben het onderzocht en er viel inderdaad een soort bevinkje te registreren. Wat bleek? Tijdens een van de nummers sprong het publiek zo hevig op en neer dat het ritme waarmee het op de grond stampte, resoneerde met de natuurlijke frequentie van dat flatgebouw. Dus als de boel daar in Gent in elkaar stuikt: het zou niet de eerste keer zijn dat we een aardbeving veroorzaken. (Lacht)
Vorig jaar zijn jullie met Madness nog ingevallen voor Oasis op Rock en Seine, het festival in Parijs waar de Gallaghers na een ultiem handgemeen finaal uit elkaar zijn gegaan. Hoe was de sfeer daar?
Barson: Niet al te best, dat kan ik je verzekeren. Zelf heb ik de ruzie niet gezien, maar ik heb ze wel gehóórd. Ik stond in de cateringtent net een bordje op te scheppen toen plots de hel los-barstte. De andere bandleden hebben het hele spektakel trouwens wel met eigen ogen mogen aanschouwen. Ze zaten in de kleedkamer op nog geen tien meter van Oasis in alle rust, vrede en harmonie ons optreden voor te bereiden, toen die twee onnozelaars plots uit hun kleedkamer komen gerold, smashing their guitars over each other’s heads. Het zag er naar verluidt pretty nasty uit.
Schrijf maar op: de Gallaghers staan flink bij ons in het krijt. En niet alleen omdat we hun set hebben opgevangen, want ik zal je eens een geheim verklappen: vóór het festival hebben ze nog geprobeerd om ons van de affiche te krijgen. Kijk, aanvankelijk waren we gevraagd om net vóór Oasis te spelen, als een soort van support act. Maar dat wilden de broertjes Gallagher niet, wellicht omdat ze bang waren om te moeten opdraven nadat we met Madness net een feestje hadden gebouwd.
Door hún schuld hebben we dus op een vroeger uur én op een kleiner podium moeten spelen. Best wel ironisch als dan een paar uur later de organisator op zijn blote knieën komt smeken of je niet please-please-please met een tweede optreden het festival wil afsluiten. En denk je dat die lullo’s zich achteraf zijn komen excuseren of ons hebben bedankt om hen te vervangen? Niks, noppes, nul! Dus: fuck Oasis!
Door Vincent Byloo
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
