Loyle Carner ****

De jonge Brit Loyle Carner vuurt zijn waarachtige raps af vanuit een traag opkringelende walm van soul, funk en jazz. Je kunt in hem een bravere verschijning van Mos Def horen, wat al niet slecht is. Toch bewijst Carner met deze fraai vloeiende derde plaat dat hij wel degelijk his own man is. Rassenongelijkheid en identiteit zijn vanzelfsprekende onderwerpen voor een mens wiens stamboom donker én bleek kleurt. Maar Carner worstelt er daarom niet minder mee: ‘You can’t hate the roots of a tree, and not hate the tree/ So how can I hate my father without hating me?’ Hugo is poëtisch en dan weer politiek, kwetsbaar maar ook gedecideerd, met Carner filosoferend vanuit zijn positie als zoon maar ook als vader van zijn eigen nageslacht.