Maandag 27/4, 21.10 – Canvas. De ‘Spraakmakers’ met Louis Theroux van enkele maanden geleden wordt om 20.35 herhaald op Canvas+.De naam van de Amerikaanse stad Philadelphia komt uit het Grieks en betekent ‘broederliefde’, maar wie vandaag door de straten loopt, heeft meer kans om er zijn leven dan zijn hart te verliezen. Met meer dan één moord per dag is Philadelphia de laatste jaren immers uitgegroeid tot de gevaarlijkste stad van de Verenigde Staten en worden er jaarlijks meer mensen het slachtoffer van drugs- en bendegeweld dan in veel grotere steden als New York of Los Angeles. In de volksmond is de naam inussen dan ook verbasterd tot ‘Killadelphia’, tegelijk de titel van de documentaire van Louis Theroux die vanavond op Canvas komt. Voor Killadelphia, het eerste deel van een tweeluik over gewelddadige steden (volgende week volgt Johannesburg), trok de Britse reportagemaker vorig jaar drie weken lang samen met agenten van de Philadelphia Police Department rond om met inwoners, ordehandhavers én misdadigers te spreken. Hij kwam terug met een ontluisterend portret van een metropool op de rand van de afgrond.

Nog geen reactie gehad van de dienst toerisme van Philadelphia?

Louis Theroux:(Lacht) Neen, toch niet. Maar ik wil toch even duidelijk zeggen dat je echt niet overal in Philadelphia je leven riskeert, want ik begin me bijna schuldig te voelen. Er zijn inderdaad plaatsen waar je als toerist beter niet komt – in het noorden van de stad vooral, waar drugsdealers en bendes de macht hebben – maar de kans dat je daar ooit verzeild raakt, is miniem: de meeste inwoners van Philadelphia hebben er immers zelf nog nooit een voet gezet. Heb je The Wire ooit gezien? Wel, Philadelphia en Baltimore lijken nogal sterk op elkaar: het zijn op zich mooie steden, maar een deel ervan heeft veel weg van een oorlogsgebied.

Hoe was het om samen met de politie door die straten te patrouilleren?

Theroux: Ik moet toegeven dat mijn adrenalineniveau bij momenten redelijk hoog lag. Wij zijn dan ook met de meest agressieve politieagenten van het korps op pad geweest: de speciale eenheden die iedere nacht in anonieme auto’s rondrijden om mensen te arresteren. En als zij iemand in het vizier kregen die gezocht werd, was het meestal in enkele seconden afgelopen. Als de auto stopte, sprongen ze eruit en twee tellen later lag de persoon in kwestie al tegen de grond.

Je hebt ook met de mensen in de straat gepraat. Was het gemakkelijk om hun vertrouwen te winnen?

Theroux: Dat duurde wel even, ook al omdat wij met de politie rondreden. De gemeenschap houdt op zijn zachtst gezegd niet van de arm der wet. Deels omdat de politie zo agressief gereageerd heeft op de hoge misdaadcijfers, deels omdat sommige bewoners natuurlijk zelf in criminele activiteiten betrokken zijn en deels omdat wie met de politie meewerkt, bang is om als een verrader gezien te worden. Wij waren in hun ogen dus een beetje verdacht. Maar uiteindelijk ging het wel: veel mensen zeiden eerst dat ze niet wilden praten, maar als je even bleef aandringen, gingen ze toch overstag. Dit is en blijft Amerika, hé: als je een camera hebt, kunnen ze je niet weerstaan.

(S.W.)