Vrijdag 18/5, 20.40 – Canvas
Of hij nu te maken heeft met pedofielen, neonazi’s, dementerende bejaarden of autistische jongeren, Louis Theroux blijft haast altijd zijn beminnelijke zelve. Ook wanneer we hem, kort voor zijn masterclass op het Docville Festival, te spreken krijgen nadat hij net het hele Vlaamse journaille en een tweede Dafalgan achter de kiezen heeft.
Een docu over autisme, hoe ben je daarop gekomen?
LOUIS THEROUX: Sommige ideeën sluimeren lang in mijn hoofd. Ik verslind sowieso heel wat boeken over de, al dan niet goede, werking van onze hersenen. Toen ik op het nieuws hoorde hoe een autistische jongen zijn ouders had aangevallen, wilde ik een docu over autisme maken. Er is stevig over gediscussieerd, maar ik heb mijn producer toch kunnen overtuigen. Soms gaat het andersom: hij heeft mij overgehaald om af te dalen in de door crystal meth geteisterde onderbuik van Philadelphia. Andere reportages hebben een zeer persoonlijke oorsprong, zoals die over dementie, omdat ik dat met mijn eigen grootmoeder heb meegemaakt. Ik vond het best hard dat je zit te praten met een geliefde die jou niet meer herkent. Die hardheid van het leven heeft mij altijd gefascineerd, daarover maak ik documentaires.
Ondanks je verlegenheid bezit je de gave om mensen op het juiste moment naar de pijnlijke waarheid te vragen. Hoe breng je jezelf zo ver?
THEROUX: Meestal vind ik dat die mensen mij en de kijker die pijnlijke waarheid verschuldigd zijn. Sommigen van hen geef ik minutenlang een forum op televisie, dan mag ik ze uiteindelijk ook voor het blok plaatsen. Dan is dat mijn journalistieke plicht. En andere vragen moet je gewoon stellen. Zo vroeg ik aan een vader van een autistische jongen die heel agressief kon worden, of hij nog van zijn zoon kon houden. Niet simpel, maar ik vind dat wel dé vraag van die documentaire.
Wanneer ben je voor het eerst zulke ongemakkelijke vragen beginnen te stellen?
THEROUX: Dat was al heel vroeg. Als kind loop je over straat, kruis je een raaskallende bedelaar en vraag je je ouders: ‘Waarom doet die vieze mijnheer dat?’ Je ouders berispen je dan: ‘Sst, zoiets zeg je niet.’ Op zulke momenten was mijn nieuwsgierigheid nog meer geprikkeld. Zo moet het begonnen zijn, als je me wil psychoanalyseren. (Lacht)
Knip je al te pijnlijke momenten wel eens?
THEROUX: Zulke passages helemaal schrappen zou ik niet doen, maar ik probeer de situatie wel eens recht te trekken in de montage. Zeker toen ik jonger en nog niet zo ervaren was en daardoor best grof uit de hoek kon komen. Zo stond ik ooit met Jimmy Savile (de vorig jaar overleden Britse entertainmentlegende; nvdr.) in de kamer waar hij de kleren van zijn overleden moeder bewaarde. Ik heb toen heel hard zitten aandringen opdat hij zou vertellen waarom hij dat nu precies deed. Hij werd erg emotioneel. Toen heb ik mijn beschamende gedrag zo veel mogelijk uit beeld proberen te moffelen.
Het is soms onvoorstelbaar wat voor mensen jij voor de camera’s weet te halen. Beschik jij over een wereldwijd netwerk van tipgevers?
THEROUX: Geen betaalde tipgevers, wel vrienden. Ik kan over de hele wereld mensen bellen wanneer ik iets boeiends gelezen heb of – eerlijk – als we om ideeën verlegen zitten. Zo hebben we met het aantreden van president Obama overwogen om opnieuw bij Amerikaanse neonazi’s langs te gaan om te zien hoe zij op hun eerste zwarte president reageren. Uiteindelijk bleek hun leventje, naar hun normen, gewoon zijn gangetje te gaan. Daarop polste ik een vriend die ik had leren kennen tijdens het maken van onze docu over de porno-industrie. ‘Vergeet het, Louis, de porno-industrie is aan het sterven’, zei hij. En toen wist ik meteen: we hebben een verhaal. Want hoe ga je jezelf heroriënteren op de arbeidsmarkt als je jouw hele carrière niets anders gedaan hebt dan naakt presteren voor de camera?
Wat ongetwijfeld ook wereldwijd deuren opent: jouw op-en-top Brits zijn. Zo Brits dat je zelfs de traditie in ere hield door de fagg te zijn van Nick Clegg, nu Britse vicepremier.
THEROUX: Oh, je bedoelt die traditie waarbij de jongste leerlingen hun oudere schoolgenoten wakker maken, toast brengen… Nee, dat vind ik een wat onnozele traditie die gelukkig na mij gesneuveld is. Ik ben er niet bepaald trots op dat ik een lid van deze Britse regering gediend heb, zelfs al was het in alle onwetendheid. (Lacht)
HANS VAN GOETHEM
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
