Lizzie

In 1892 werd Lizzie Borden vrijgesproken voor de brutale moord op haar rijke, dominante vader en stiefmoeder, maar volgens de toenmalige roddelpers en latere folklore was ze wel degelijk schuldig. De cause célèbre, die al talloze films, toneelstukken en songs inspireerde, krijgt van Craig William Macneill een feministische lezing en toont hoe de verdoken lesbische Lizzie na de zoveelste vernedering uiteindelijk de bijl zet in het seksueel en psychologisch repressieve patriarchaat. Zelfs letterlijk. Een serene Chloë Sevigny, ook producente, maakt van Lizzie een misbegrepen martelares voor vrouwelijke vrijheid, terwijl Kristen Stewart met Iers accent en timide tics de kamermeid van de Bordens en Lizzies discrete object van begeerte incarneert. Toch slaat de passionele vonk nooit echt over, omdat Macneill het verhaal strak insnoert als een psychodrama in korset en kostuum waarin de benepenheid en unheimlichkeit van elke keuken- en slaapkamermuur druipen. Ondanks de fraaie cast en plaatjes en het tijdloos saillante verhaal kruipt de film nooit diep onder de poriën en in de psyche van de personages, en blijft het een wat stoffige en schizofrene bedoening, ergens tussen Ingmar Bergman en spookhuishorror in – al zul je de climax met de hakbijl niet snel vergeten. Benieuwd wat Pieter Van Hees (Waste Land), onze landgenoot die oorspronkelijk de regiehonneurs zou waarnemen, hiervan gemaakt had.