Litteken

Eerste zin Daar is het, zegt hij.

Sonia verveelt zich op kantoor. Haar taken – dossiers digitaliseren – lijken nutteloos en haar collega’s kwekken alleen maar over hun jonge kroost, terwijl zij nog ongehuwd bij haar moeder woont. Omdat ze stiekem schrijversaspiraties heeft, meldt ze zich aan bij een literaire chatgroep, waar ze aangeklampt wordt door een man met de schuilnaam Knut Hamsun. Hij begint haar boekenpakketten te sturen, en geflatteerd door zijn aandacht en durf – Knut steelt al zijn cadeaus, bij wijze van verzet tegen de consumptiemaatschappij – moedigt Sonia hem aan. Al snel blijft het niet bij boeken. Parfums, schoenen van Armani, lingeriesetjes van La Perla: het loopt danig uit de hand, maar het zijn vooral de dwingende, ellenlange brieven die Sonia verontrusten. Toch kan ze niet weerstaan aan Knut. Ze dwingt een ontmoeting af die hun beide levens zal ontwrichten.

De Madrileense Sara Mesa zet de wederzijdse manipulatie voldoende wrang neer maar kan de zevenjarige correspondentie niet geloofwaardig te houden. Tussendoor wil ze iets vertellen over de woekerende armoede in Spanje, wegwerprelaties en consumentisme, maar dat komt vaak geforceerd over. Zo valt haar roman tussen wal en schip: niet erotisch genoeg om te blijven prikkelen, niet bitsig genoeg om de zeitgeist te vatten.