Met zijn rode lopers, strandfeestjes, stars en starlettes zou u het haast vergeten, maar het Festival van Cannes is natuurlijk vooral de cinefiele hoogmis van het jaar. Mesdames et messieurs: twintig toppers uit de 65e jubileumeditie.
1. MOONRISE KINGDOM
Dit jaar mag Wes Anderson ’s werelds grootste filmkermis op gang schieten, met deze avonturenkomedie over twee verliefde pubers die er in 1965 thuis vandoor gaan en het hele stadje in rep en roer zetten. Met de maker van The Royal Tenenbaums (2001), The Darjeeling Limited (2007) en Fantastic Mr. Fox (2009) aan het roer lijkt een portie strak gestileerd sentiment en kurkdroge offbeathumor verzekerd. Frances McDormand en Bill Murray spelen de bezorgde ouders, Bruce Willis tekent present als de sheriff en Edward Norton zet zijn beste scoutshoed op. Welkom in de heerlijk excentrieke en melancholische wereld van volwassen kind Wes Anderson.
Vanaf 30/5 in de bioscoop.
2. BEYOND THE HILLS
Vier jaar, drie maanden en twee dagen. Zo lang deed de Roemeense regisseur Cristian Mungiu er ongeveer over om de opvolger in te blikken voor zijn Gouden Palm winnende abortusdrama 4 Months, 3 Weeks and 2 Days (2007). In zijn derde, op feiten gebaseerde langspeler focust hij opnieuw op twee jonge vrouwen op zoek naar zichzelf en elkaar. Het zijn de voormalige jeugdvriendinnen Alina en Voichita die elkaar na jaren tegenkomen in een afgelegen orthodox klooster, waar de priester algauw meent dat Voichita door de duivel bezeten is. Wordt dit de grimmige arthouseversie van The Exorcist? Of tekent Mungiu opnieuw voor een hartverscheurend vrouwendrama vol onderhuidse suspense? Houd de crucifix alvast in de aanslag.
3. POST TENEBRAS LUX
In de favoriete taal van Bart De Wever – Latijn dus – betekent Post Tenebras Lux zoveel als ‘het licht na de duisternis’, al valt te betwijfelen of dit een licht filmpje wordt. Achter de camera staat Mexicaan Carlos Reygadas, die zich met metafysische arthouseparels als Japón (2002) en Stellet Licht (2007) tot de erfgenaam van Carl Theodor Dreyer, Robert Bresson en Andrej Tarkovski kroonde. Bovendien gaat het om een autobiografisch vormexperiment, waarin Reygadas mediteert over zijn eigen leven in een verhaal dat zich afspeelt in Mexico, Spanje, Engeland en België, de landen waar hij heeft gewoond. ‘Het is een film waarin de rede zo weinig mogelijk tussenkomt’, licht Reygadas een tipje van de sluier. ‘Het is als een expressionistisch schilderij waarin je uitdrukt wat je voelt in plaats van af te beelden wat je ziet.’
4. 7 DIAS EN LA HABANA
Een jonge Amerikaanse acteur – Hunger Games-revelatie Josh Hutcherson – wil het maken in de filmbusiness en trekt voor een week naar de Cubaanse hoofdstad Havana. In deze omnibusfilm nemen zeven regisseurs telkens één dag van die week voor hun rekening, en de namen zijn niet de minsten. Met Benicio Del Toro, Julio Medem, Gaspar Noé, Laurent Cantet, Pablo Trapero, J.C. Tabio en Elia Suleiman staat er achter de camera meer internationaal kapitaal dan op de zwarte rekening van Dexia. En dat voor een film die volledig op locatie werd gedraaid in Fidel Castro’s communistische achtertuin en neergepend door de Cubaanse journalist en bestsellerauteur Leonardo Padura Fuentes. De revolutie is dood, leve de revolutie.
5. THE ANGEL’S SHARE
Als de competitie in Cannes een loterij was, zou Ken Loach allang multimiljonair zijn, ware het niet dat zoiets tegen zijn socialistische principes indruist. Zo dingt de inmiddels 75-jarige Britse meesterrealist al voor de elfde keer mee naar de Gouden Palm, de trofee die hij in 2008 ook kreeg voor zijn oorlogsdrama The Wind That Shakes the Barley. Deze keer zoomt Red Ken in op een jonge vader (nieuwkomer Paul Brannigan) die zijn ellendige leven een nieuwe wending hoopt te geven wanneer hij samen met zijn werkloze buddy’s een Schotse whiskystokerij bezoekt. Wordt deze bitterzoete sociale komedie opnieuw een Loach Gold label zoals Kes (1969), Raining Stones (1993) of Sweet Sixteen (2002)?
Vanaf 27/6 in de bioscoop.
6. AMOUR
Tachtigers Georges en Anna zijn al jaren getrouwd, maar zien hun liefde op de proef gesteld worden wanneer Anna na een hartaanval verlamd raakt. Aangezien Amour werd geschreven en geregisseerd door Canneshabitué Michael Haneke durven we een strak gefilmd, door merg en been borend psychodrama over de menselijke conditie te verwachten. Voor zijn zedenstudie over verwelkende liefde en de agonie van het ouder worden, haalde de Oostenrijkse arthousepaus er twee Franse nouvelle-vague-iconen bij: Emmanuelle Riva en Jean-Louis Trintignant. Bovendien castte hij zijn muze Isabelle Huppert als de dochter van het beproefde koppel. Of dat voldoende is voor zijn tweede Gouden Palm – na die voor zijn magistrale heimatfabel Das weisse Band in 2009 – weten we op 26 mei.
7. PARADIES: LIEBE
U vindt Michael Haneke al loodzware misantropische kost? Wacht dan tot de welgemikte sociale uppercuts van zijn al even straffe landgenoot Ulrich Seidl de cinemazalen aandoen. In dit eerste deel van zijn Paradies-trilogie – de ook al ingeblikte delen Glaube en Hoffnung volgen later – toont Seidl een vijftigjarige Weense huisvrouw op seksvakantie aan de Keniaanse kust, waar ze zich als ‘ sugar mama’ te goed doet aan jong zwart mannenvlees. Wie Seidls vorige fictiefilms Hundstage (2001) en Import/Export (2007) heeft verteerd, weet wat te verwachten: een semidocumentair gefilmd, met sarcasme doordesemd nietsontziend zeden(loos)drama over lust, liefde, uitbuiting en racisme in tijden van globalisatie. Houd de valium klaar!
8. LIKE SOMEONE IN LOVE
‘Film begint bij D.W. Griffith en eindigt bij Abbas Kiarostami’, orakelde Jean-Luc Godard ooit, al voegt Kiarostami daar nog graag een coda aan toe. Nadat hij zich met Copie Conforme (2010) twee jaar geleden aan een uitstap naar Frankrijk waagde, zoekt de peetvader van het Iraanse neorealisme zijn heil nu in Japan. Hij volgt een sexy studente die bijklust als escorte, tot ze een professor ontmoet die meer in haar boven- dan onderkant geïnteresseerd lijkt. Gaat Kiarostami op zijn 72e de Woody Allen-toer op met een romantisch drama over te jonge meisjes en te oude bokken? Of is de clichématige premisse een schaamlapje voor de metafilmische zedenkroniek die we van hem gewoon zijn. Feit is dat de Iraanse meester kans maakt op zijn tweede Gouden Palm na zijn winst in 1997 met De Smaak van Kersen.
9. KILLING THEM SOFTLY
Vijf jaar na zijn bloedmooie westernballade The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford (2007) werkt Australiër Andrew Dominik opnieuw samen met Hollywoodhunk Brad Pitt. Pitt zit in deze gangsterthriller voor de maffia achter een stel junks die een pokeravond met een smak geld zijn ontvlucht. Deze smeuïge portie pulp fiction zou eerst Cogan’s Trade heten – naar George V. Higgins’ misdaadroman uit 1974 waarop de film is gebaseerd – maar de broers Weinstein vonden Killing Them Softly sexyer klinken. Pitt, die vorig jaar triomfeerde met Terrence Malicks The Tree of Life, krijgt James Gandolfini, Ray Liotta en Sam Shepard als partners in crime. Met de eerdere Higginsadaptatie The Friends of Eddie Coyle als voorbeeld zou misdaad wel eens kunnen lonen.
10. REALITY
Vier jaar nadat Matteo Garrone in Cannes de Grand Prix – ofwel de officieuze Zilveren Palm – won voor zijn viscerale antimaffiafilm Gormorra, komt de Italiaan opnieuw naar de Azurenkust. In Reality, dat eerder Il Grande Fratello heette, richt hij zijn véritécamera op Italiës obsessie met reality-tv, met een zedenkomedie over een Napolitaanse familie waarvan de vader met een ongezonde fascinatie voor all things Big Brother kampt. Een sociale satire over malle media en existentiële verveling ten tijde van don Berlusconi, waarin Spillie, Betty en co hopelijk in geen velden of wegen te bespeuren zijn.
11. CONFESSION OF A CHILD OF THE CENTURY
Incroyable mais vrai: ook Pete Doherty wordt aan de Croisette verwacht. Het enfant terrible van de Britse rock maakt zijn acteerdebuut in de tweede film van Frans talent Sylvie Verheyde, bekend van het opgroeidrama Stella (2008). In dit relaas van de affaire van Alfred de Musset met schrijfster George Sand is Doherty verteller en hoofdpersonage, met Lily Cole als maîtresse en Charlotte Gainsbourg als jonge weduwe die de libertijn tot inzicht brengt. Om de negentiende-eeuwse kostuumfilm te financieren, deden de producenten een beroep op Doherty’s fans, die online geld konden storten. Mijnheer deed intussen zijn bad boy-reputatie alle eer aan door tijdens de opnames in het Duitse Regensburg opgepakt te worden voor shoplifting.
12. COSMOPOLIS
Nog geen jaar nadat David Cronenberg in A Dangerous Method (2011) de relatie tussen psychoanalyse-pioniers Carl Jung en Sigmund Freud onderzocht, gaat hij de postmodernistische toer op. De Canadese meesterstilist baseerde zich op de gelijknamige cultroman van Don DeLillo over een jonge miljonair die in een nabije toekomst zijn faam en fortuin op het spel zet tijdens een decadente dooltocht door het New Yorkse nachtleven. Hoewel eerst Colin Farrell de hoofdrol zou vertolken, kruipt Twilight-vampier Robert Pattinson in het maatpak van het pas getrouwde Wall Street-wonderkind op een autodestructieve odyssee. Voor Pattinsons tienerfans wordt dat even schrikken, zeker aangezien de maker van The Fly (1986), Naked Lunch (1991), A History of Violence (2005) en Eastern Promises (2007) hen trakteert op zijn typerende subversieve sekscapades en viscerale gewelduitbarstingen. In deze futuristische trip passeren ook Paul Giamatti, Juliette Binoche, Samantha Morton en Mathieu Amalric de nachtelijke revue.
Vanaf 30/5 in de bioscoop.
13. HOLY MOTORS
De derde Fransman die – samen met Alain Resnais ( Vous n’avez encore rien vu) en Jacques Audiard ( De rouille et d’os) – dit jaar mee strijdt voor de Gouden Palm, is beeldenstormer en enfant terrible Leos Carax. In zijn eerste langspeler sinds zijn schandaalfilm Pola X uit 1999 zapt Denis Lavant tussen verschillende parallelle levens, al is verder nog maar weinig over Carax’ sf-fantasie bekend. Wel zeker is dat monstre sacré Michel Piccoli acte de présence geeft, net als Hollywoodhottie Eva Mendes en – Can’t Get You Out Of My Head – Australisch popprinsesje Kylie Minogue.
14. IN ANOTHER COUNTRY
Met twee titels – de thriller The Taste of Money van Im Sang-soo en deze zedenkomedie van Hong Sang-soo – in competitie blijft de Koreaanse film wonderwel presteren, al laat de Aziatische film het verder wat afweten. De Koreaanse Eric Rohmer-epigoon kan een beroep doen op Isabelle Huppert, die een actrice speelt die in Korea een film wil opnemen en daar allerlei romantische intriges en nog meer onwennige momenten beleeft met een regisseur en een strandwachter. Een cyclisch opgebouwde en oersimpel vormgegeven praatkomedie over misverstanden, gêne en de vage scheidslijn tussen vriendschap en liefde.
15. BROKEN
Britse karakterkop Tim Roth mag in Cannes niet alleen de jury van de nevensectie Un Certain Regard voorzitten, hij stelt ook nog een filmdebuut voor. BBC-productie Broken is als een van de weinige Britse films dit jaar een van de tien titels uit La Semaine de la Critique. Roth speelt de vader van een elfjarig meisje wier leven overhoopgegooid wordt als ze getuige is van een gewelddadig incident. De regie van dit drama over verloren onschuld, volwassen verraad en onvoorwaardelijke liefde is in handen van veelvuldig bekroond theatermaker Rufus Norris, terwijl verder ook Cillian Murphy en Rory Kinnear de rauwe revue passeren.
16. LAURENCE ANYWAYS
Bevlogen rastalent of zelfverliefde poseur? Connaisseurs zijn het er nog steeds niet over eens wat ze nu precies van Xavier Dolan moeten denken. Misschien geeft de derde langspeler van het Frans-Canadese goudhaantje eindelijk uitsluitsel. Met Nathalie Baye en Melvil Poupaud in de hoofdrollen en een epische speelduur van 161 minuten ziet Dolan – die voor het eerst achter de camera blijft – het in elk geval grootser dan ooit. Zoals steeds bij Dolan gaat het verhaal over een gefolterde liefde, maar dan deze keer tussen een vrouw en een man die beslist om een geslachtsoperatie te ondergaan. Mag de nog altijd maar 23-jarige Dolan straks voor de tweede keer de Queer Palm oppikken, de holebiprijs die hij in 2010 won voor Les amours imaginaires? Of moet hij in drag de Croisette ontvluchten? A suivre.
17. MEKONG HOTEL
In 2010 gaf juryvoorzitter Tim Burton de Gouden Palm tot ieders verbazing aan de Thaise cineast Apichatpong Weerasethakul. Niet dat diens spiri-tuele junglefabel Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives die honneurs niet verdiende, alleen ligt ’s mans werk met zijn mysterieuze couleur locale, dichterlijke droomlogica en radicale esthetiek mijlenver af van de huidige bioscoophits. Deze keer stelt hij Mekong Hotel voor: een romantische, dagboekachtige documentaire over een hotel aan de Mekongrivier aan de grens met Laos, waar hij en zijn crew vaak verblijven tijdens hun jungleshoots en repetities. ‘Het wordt een uitwisseling van beelden en ideeën’, aldus de Thaise arthousefavoriet. ‘Over water, de rivier, de beesten en misschien ook Tilda Swinton.’ Klinkt veelbelovend.
18. THE PAPERBOY
Het is ooit anders geweest, maar met Moonrise Kingdom, Cosmopolis, Killing Them Softly, Lawless, Mud en deze nieuwe film van Lee Daniels in competitie kleurt de Croisette Amerikaanser dan ooit. De zwarte New Yorker volgt zijn indiekaskraker Precious op met dit suspensedrama over een reporter (Matthew McConaughey) die samen met zijn jongere broer (Zac Efron) een moord onderzoekt in de hoop de ter dood veroordeelde (John Cusack) alsnog vrij te krijgen. Tien jaar lang onderhandelde Pete Dexter, de auteur van de gelijknamige roman, met niemand minder dan Pedro Almodóvar, maar het was dus finaal Lee Daniels die met de rechten aan de haal ging. Niet te missen, zeker als je weet dat de vrouwelijke hoofdrol in deze broeierige cocktail van liefde, lust en obsessie voor Nicole Kidman is weggelegd.
19. THE WE AND THE I
Na zijn superheldenmiskleun The Green Hornet – Smash! Pow! Ouch! – houdt de Franse fantast Michel Gondry het opnieuw sober en kleinschalig. Met deze soulvolle jeugdkomedie mag hij trouwens de opvallend luchtige 44e editie van de Quinzaine des Réalisateurs openen. De maker van onder meer Eternal Sunshine of the Spotless Mind volgt een bus zwarte scholieren uit de Bronx tijdens hun laatste schooldag, waarbij hij de oorspronkelijke premisse – een schoolbus reist door de tijd – kennelijk onderweg heeft gedumpt. No worries indien de film flopt of geen verdeler vindt: Gondry’s nieuwe Franstalige project L’Ecume des jours met Audrey Tautou en Romain Duris is intussen ook al ingeblikt.
20. IO E TE
Toen Bernardo Bertolucci vorig jaar in Cannes zijn ere-Palm in een rolstoel kwam afhalen, verwachtten weinigen nog nieuw werk. Gelukkig blijkt de 72-jarige Italiaanse meester even onverslijtbaar als zijn klassiekers Il Conformista (1970), Last Tango in Paris (1972), Novecento (1976) en The Last Emperor (1987). Met Io e Te heeft hij toch een nieuwe film klaar, zijn eerste sinds zijn mei 68-romance The Dreamers uit 2003. Hij baseerde zich op de jeugdroman van Niccoló Ammaniti ( Io non ho paura), die ook mee het scenario schreef. Centraal staat een introverte tiener die zijn ouders wijsmaakt dat hij op skitrip trekt, maar zich thuis in de kelder opsluit, met zijn al even getroebleerde oudere zus. Dit zou zijn eerste 3D-film en arthouse-antwoord op Avatar worden, tot hij het idee als ‘vulgair commercialisme’ afdeed. ‘Door mijn zwakke gezondheid dacht ik niet dat ik nog films ging maken, maar Io e Te was de verjongingskuur die ik nodig had’, aldus Bertolucci, die zijn film buiten competitie voorstelt. Benieuwd of zijn project over de zestiende-eeuwse componist en moordenaar Carlo Gesualdo nog volgt.
DOOR DAVE MESTDACH
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
