De jonge Luikse fotografe Lara Gasparotto heeft zich in geen tijd van aanstormend talent opgewerkt tot gevestigde waarde. Dus mag ze zich deze zomer presenteren in het Musée de la Photographie in Charleroi, met beelden van vrienden en vreemden.
De expo telt bijna evenveel formaten en papiersoorten als er (oude en nieuwe) beelden te zien zijn. Sommige zijn ingelijst, andere werden nonchalant aan de muur geprikt. Lara Gasparotto – nog altijd maar 24 – heeft het graag leuk en verrassend, want ‘van een saaie opstelling kun je de foto’s evengoed in een boek of op je computerscherm zien’. Haar Tumblr-pagina laat zien wat haar blik zoal vangt. Stadsscènes en ontstellende natuurpracht zijn opvallend vaak het decor waarin vrienden en vreemdelingen hun kwetsbaarheid en levenslust mogen tonen. Momenteel is ze al meer dan een week Kirgizië aan het verkennen, het zoveelste land waar ze gretig naar dat volgende beeld jaagt.
Je hebt al vaak je vrienden gefotografeerd. Is je aanpak anders wanneer er pakweg een Kirgiziër voor je lens staat?
LARA GASPAROTTO: Wel, ik probeer altijd dezelfde ongedwongenheid te bereiken, maar dat lukt niet altijd even goed. Vrienden begrijpen sneller waar je naartoe wilt en hebben vaak aan een woord genoeg. In het buitenland is het soms moeilijk iemand in een bepaalde houding te krijgen, maar in de regel valt het best mee. Het grootste verschil is dat vreemden niet zo snel uit de kleren willen gaan als mijn vrienden. (lacht)
Van intieme portretten, tot landschappen, stadsgezichten en zelfs straatfotografie à la Daido Moriyama: je bent erg veelzijdig. Zie je jezelf nog andere domeinen opzoeken? Het stilleven of de fotojournalistiek bijvoorbeeld?
GASPAROTTO: Het stilleven is te doods. De dingen moeten leven voor mij. (lacht) Fotojournalistiek zegt mij meer. Vorige maand was ik trouwens in Oekraïne, waar ik mijn eerste stappen binnen dat genre gezet heb. Drie jaar geleden was ik daar al eens en die trip was veruit de beste reis- en levenservaring die ik al gehad heb. Ik verlangde er dus al lang naar om terug te keren, en het was fantastisch om iedereen nu opnieuw te zien. Natuurlijk, de sfeer in Kiev was vreemd, omdat het een stad is zoals elke andere, met winkels en bars, en je dan plots op het Majdanplein belandt, waar de stigma’s van de revolutie nog te zien zijn: schroeiplekken, gedenkplaatsen… Opeens zag ik daar een meisje in een roze jurk poseren voor de foto’s van de overledenen. Echt krankzinnig. Ik werd er triest van.
Een vriend van mij, Sasha, organiseerde een 24 uur durend feestje met harde muziek, graffitishows en poëzievoordrachten in een groot kraakpand in een bos dicht bij het centrum van Kiev. Het was het eerste grote feestje sinds de revolutie. Ik had geluk net op dat moment daar te zijn. Zo kon ik met veel mensen praten over hoe zij zich voelen bij de recente gebeurtenissen in hun land. Ik wilde het echt van hen horen, niet van de media. De foto’s die ik daar genomen heb, verschijnen heel binnenkort in De Standaard Magazine en ik ben er erg enthousiast over.
THOMAS VAN LOOCKE
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
