La dernière tentation des Belges **

Hoe berucht is Jan Bucquoy nog? Tot de vele exploten van de iconoclast uit Harelbeke behoren de oprichting van een Slipmuseum, verschillende bestormingen van het koninklijke paleis en een royale bijdrage tot de subversieve reputatie van de Brusselse kroeg De Dolle Mol. Niet elke onderneming liep af met een sisser, een kater of een nacht in het cachot. Zo regisseerde de anarchistische plantrekker onder meer een handvol films. De eerste, een satirische terugblik op de eerste 28 jaar van zijn seksuele leven, was de beste: La vie sexuelle des belges (1994). Zijn tiende film, La dernière tentation des Belges, is daar in veel opzichten een doordruk van, met de West-Vlaamse film- en tv-acteur Wim Willaert (Cargo, Eigen Kweek) in de rol van de sukkelende dwarsligger. Bucquoy in De Dolle Mol, Bucquoy en de vrouwen, Bucquoys pleidooi om erfenissen via loterij te herverdelen: de greatest hits passeren de revue. Maar toch ontbreekt het recalcitrant plezier deze keer. De film is opgedragen aan alle afwezige vaders en is opgebouwd rond de zelfdoding van zijn dochter Marie. In de film wordt ze gespeeld door Alice Dutoit – muziekliefhebbers kennen haar van Alice on the Roof. In een poging haar te doen afzien van de wanhoopsdaad, overlopen ze hun leven en dan uiteindelijk vooral het zijne. Het einde gaat door merg en been. Bucquoy vindt dat iedereen het recht heeft om uit het leven te stappen. Behalve zijn dochter. Op zijn weinig fijnzinnige manier, zonder grote filmkunst te maken, heeft Jan Bucquoy wel degelijk wat te vertellen.