LA BELLE EQUIPE

JUlien duvivier

FR 1936, MET JEAN GABIN, CHARLES VANEL, VIVIANE ROMANCE. 00.10 – FRANCE 3

‘Als ik een architect was en ik een cinemamonument moest bouwen, dan plaatste ik een standbeeld van Duvivier aan de ingang. Deze grote technicus, deze rigorist was een poëet’, aldus Jean Renoir. Het toeval wil dat Renoir La belle equipe zelf dolgraag had gedraaid (hij wou er zelfs La grande illusion voor inruilen). Hij had het scenario van de Brusselse Parijzenaar Charles Spaak gelezen en zag dat als een soort vervolg op Le Crime de M. Lange, zijn poëtisch-realistische ode aan het Front populaire. Maar Duvivier stond op zijn strepen. Samen met de gangster-noir Pépé le moko die hij het jaar daarop zou draaien, effende hij met La belle equipe mee het pad voor een nieuwe stijl binnen de Franse film: die van het tragische, poëtische realisme met als zenit Carnés Le jour se lève. Ook deze fabel baadt in een sfeervol populisme, maar er gaat tegelijk donker pessimisme en tragische bitterheid uit van dit verhaal over vijf Parijzenaars – vier werkloze arbeiders en een Spaanse vluchteling – die samen de lotto winnen, een coöperatieve oprichten en een ruïne aan de Marne opkopen die ze opknappen tot een buitencafé of guinguette. De idylle strandt op brute pech en de rivaliteit tussen een mythische Jean Gabin en Charles Vanel om een vrouw (Viviane Romance, Miss Parijs 1930 in haar eerste grote rol). Op verzoek van de producent draaide Duvivier – de film was inmiddels al enkele weken weinig succesvol in omloop – ook een minder fatalistisch einde, doch het roze slot had geen effect aan de kassa. De chanson Quand on s’promène au bord de l’eau staat sindsdien wel in het collectieve geheugen gegrift.

Coup de tête HH Jean-Jacques Annaud, Fr. 1979. Het is wellicht niet de laatste voetbalfilm die in de komende weken over het tv-scherm zal rollen, maar als Patrick Dewaere het voetbalshirt aantrekt, zijn we altijd een iets minder kritische supporter. In deze satire van berentemmer Annaud, naar een scenario van La cage aux folles-scenarist Francis Veber zet hij een afstotelijke, voetbalgekke fabrieksarbeider neer die van verkrachting beschuldigd wordt, maar toch uit de gevangenis gehaald wordt wanneer zijn team spelers te kort heeft. Een bij momenten aanstekelijke populaire wraakfarce over manipulatie in voetbal, gerund door provinciale notabelen. Team Spirit, maar dan met stijl en ballen. (20.41 – Arte) l Losing Isaiah HH Stephen Gyllenhaal, VS 1995. Een aan crack verslaafde moeder (Halle Berry) dropt haar baby in een vuilbak in Chicago, komt tot inkeer en probeert haar kind drie jaar later van de pleegouders (Jessica Lange en David Strathairn) terug te winnen. Een emotioneel sterk, maar intellectueel weinig uitdagend drama dat aan impact wint dankzij de ingetogen vertolkingen. (21.05 – VijfTV)

(L.J.)