Magic Words is niet de definitieve biografie van stripicoon Alan Moore, maar ze komt dichter dan menige andere poging.

Drie jaar heeft Lance Parkin zich gestort op leven en werk van Alan Moore, de Britse baardige bard die het stripmedium als geen ander revolutionariseerde met boeken als Watchmen, V for Vendetta, From Hell en Lost Girls. En Parkin overstijgt de received wisdom over een haast heilig verklaarde scenarist, doordat hij ook nadrukkelijk de stemmen van diegenen die door de jaren met Moore in onmin raakten laat horen, en doordat zijn eigen intellectuele horizont duidelijk verder reikt dan die van veel andere moorologen. Soms komt hij daarbij tot verrassende inzichten. Dat Watchmen een zeer donkere revisie van het superheldengenre is, bijvoorbeeld, is al tot in den treure herhaald. Maar Parkins toont overtuigend aan dat – zoals eigenlijk in zowat alle werk van Moore – humor, zwarte Britse humor, er evenmin uit weg te denken valt. Of waarom dacht u dat Watchmen begint en eindigt met een smiley, of dat Moores supergrimmige Batmanverhaal The Killing Joke heet?

De verschillende hoofdstukken van Magic Words vormen thematische essays die Moores anarchistische en feministische politieke ideeën analyseren, of de occulte stamboom die hij op de cultuurgeschiedenis tekent (met ankerpunten als Blake, Crowley en Lovecraft) of het onderwerp dat al twintig jaar het meeste vragen oproept: op zijn veertigste werd Moore een zelfverklaard magiër. Een manier om zijn eigen creativiteit aan te zwengelen, een holistisch kader waarin hij al zijn tegendraadse ideeën kan onderbrengen, maar wat zeker ook de bedoeling was: meet jezelf het aura van een charlatan aan en je houdt geheid de hogepriesters van culturele en andere kerken op afstand. Concreet: kies als je hoogstpersoonlijke god een slang met mensenhoofd – Glycon – waarvan zelfs al in de Oudheid duidelijk was dat het boerenbedrog was. Zoals hij Jack the Ripper in From Hell liet zeggen: ‘De enige plek waar goden ontegensprekelijk bestaan, is in onze geest.’ Lees: het is niet omdat die van mij een belachelijke lappenpop is dat je hem niet ernstig moet nemen.

Voor wie Moore al kent, zijn er hier knappe nieuwe inzichten te rapen, voor de neofieten schreef Parkin een kaleidoscopisch portret van een bijzondere man – of is het een bijzonder personage? Moore bedankte vriendelijk voor medewerking aan Magic Words, en had ook gevraagd om zijn familie en vrienden niet in de research te betrekken, maar was nadien wel lovend over het manuscript, schreef een dito blurb en gaf nog toelichting bij enige details. Parkin vraagt zich af, zo vertelde hij onlangs in een interview: ‘Als het onderwerp van een ongeautoriseerde biografie blij is met het resultaat, heb ik dan slecht werk geleverd?’ Niet per se, hier al zeker niet, maar ergens hoor je magiër Moore wel in zijn baard gniffelen.

MAGIC WORDS: THE EXTRAORDINARY LIFE OF ALAN MOORE ****

Lance Parkin, Aurum (Engelstalig), 426 blz., ? 22,10.

KRIS JACOBS

CENTRALE ZINNEN Hij fluistert: ‘Ik zal je het ultieme geheim van magie verklappen. Elke kloot kan het.’