Ik beken: ik heb voor de eerste keer in mijn leven om F.C. De Kampioenen moeten lachen. Goed, het was wel niet met de serie zelf, maar het is een begin. Het gaat hier natuurlijk over de rel rond de Kampioenenfilm, die normaal gezien later dit jaar in de Vlaamse bioscoopzalen had moeten komen, maar onlangs te elfder ure volledig werd afgevoerd. De reden: de acteurs, of althans een deel ervan, waren niet tevreden over het scenario. Nu vind ik kwaliteitsbewakingin de tv- en filmwereld zelf ook een belangrijk goed, maar als je al twintig jaar meespeelt in een sitcom die aflevering na aflevering steeds maar weer hetzelfde plaatje afspeelt, moet je bij een verfilming toch niet verwachten dat de schrijvers plots met Citizen Kane afkomen.

Even ging ik ervan uit dat – zoals in F.C. De Kampioenen in 99 procent van de tijd het geval is – alles om een misverstand draaide, dat een van de acteurs bijvoorbeeld had gezegd dat hij het scenario ’top’ vond en dat de anderen verkeerdelijk ‘flop’ hadden gehoord. En dat na enkele hysterische scènes vol heen-en-weergeloop iedereen tot het inzicht zou komen dat er gewoon iets fout was gelopen in de communicatie en alles zou worden uitgeklaard – waarna Xavier nog een dagschotel of twee bestelt. Maar, neen, ze meenden het echt: voor sommige hoofdrolspelers was het scenario van de film niet goed genoeg. Vandaar dus dat ik voor de eerste keer in mijn leven om F.C. De Kampioenen heb moeten lachen.

Al speelden er wel nog een paar andere factoren mee. Een van de actrices had, toen er voor het eerst van een verfilming sprake was, samen met haar man zelf een script bij elkaar gepend en dat was door de producenten afgewezen. Van de weeromstuit hadden zij en enkele collega’s beslist om alle volgende scenario’s af te wijzen, zelfs als het hele project daarmee gekelderd werd. Na twee decennia in een tv-serie die zich vooral op kinderen heeft gericht, neem je op den duur blijkbaar wat kinderachtig gedrag over. De VRT zelf had echter al een hoop geld – een precies bedrag wil de openbare omroep er niet op plakken – in de voorbereiding van de film gestopt en aangezien er aan de Reyerslaan momenteel stevig bespaard moet worden, is het afblazen ervan extra pijnlijk. Toch vreemd dat nu niemand het aloude argument ‘En dat met ons belastinggeld!’ bovenhaalt.

Nu heb ik er niets op tegen dat er een film van F.C. De Kampioenen in de bioscoopzalen zou komen, integendeel. Ik gun het de makers en de acteurs van harte dat ze na twintig jaar op het kleine scherm een uitstapje naar de cinema zouden kunnen maken, en ik hoop dat iemand alsnog op de proppen komt met een scenario waarin alle medewerkers zich kunnen vinden. Op één voorwaarde: dat ze er daarna helemaal mee ophouden.

Stefaan Werbrouck