Joyland***

Kijk eens aan, de eerste Pakistaanse film op het festival van Cannes won meteen de Queer Palm en de juryprijs in de Un Certain Regard-competitie. Daar valt weinig op af te dingen. Met veel liefde en respect toont Saim Sadiq hoe een Pakistaanse familie worstelt met sociale conventies, patriarchale tradities en stilaan achterhaalde visies op seksualiteit, mannelijkheid en gender. De zachte Haider hoopt nu hij een job heeft eindelijk te stijgen in de achting van zijn traditionele vader. Maar zelfs zijn vrouw weet niet dat hij aan de kost komt als danser in een erotisch cabaret, laat staan dat hij zijn hart verliest aan een trans vrouw met sterallures. Hoe fel de dansscène ook glittert, een goedkope feelgoodfilm is Joyland niet. Scènes krijgen de tijd om te ademen. De vaart stokt wat door het teveel aan personages, maar de verzorgde, melancholische fotografie stimuleert het geduld. Net als het talent om de beelden en de blikken voor zich te laten spreken.