Joris Mertens
1. Hoe ben je op het idee gekomen om Bleekwater te maken?
Joris Mertens: Eerst kwam François, het hoofdpersonage. Ik had alleen wat losse scènes, zonder verbindingen ertussen. Ik zag hem door het bos lopen in een nat kostuum. Dat beeld is geïnspireerd door Le cercle rouge (1970), een film van Jean-Pierre Melville met Alain Delon, Yves Montand en Bourvil. Het leek me plezierig om zo’n kaal personage met overkam en in kostuum te tekenen, ook al omdat je zoiets nergens meer ziet.
Ik had François zelfs al voordat ik Beatrice begon te tekenen. Ik heb lang gedacht dat ik geen verhalen kon schrijven. Achtentwintig jaar lang heb ik getekend voor de film. In die tijd heb ik gelukkig zo veel slechte dingen gezien dat mijn zelfvertrouwen verbeterd is. Ik teken niet veel uit mezelf en ben ook geen stripliefhebber, maar mijn zin om verhalen te vertellen is voortgekomen uit mijn liefde voor Franse films van de jaren zestig, zeventig en tachtig.
2. Wat maakt de Franse cinema van die tijd zo speciaal?
Mertens: Ik ben ermee opgegroeid. Die films van toen hebben ook iets melancholisch waar ik van hou. Mijn favoriete Franse films zijn die met Alain Delon, bijvoorbeeld Le samouraï (1967), opnieuw van Melville. En natuurlijk alles met Romy Schneider. De warmte van die films is belangrijk. In Bleekwater wil mijn hoofdpersonage François een vrouw en haar dochtertje helpen. Niet uit liefde, maar hij heeft behoefte aan warmte. Dat is de tragiek van zijn personage. Hij wil goed doen. Hij wil helpen, maar dat loopt helemaal anders. Hij mocht geen gangster zijn – dat zou ik te veel een cliché vinden. De lezer moest zich met hem kunnen identificeren. Zoals Hitchcock wilde ik een gewone mens in een ongewone situatie brengen.
3. Je hebt nu een romantisch boek en een thriller gemaakt. Hoe gaat het verder?
Mertens: Ik heb zin om verschillende dingen uit te proberen. Beatrice en Bleekwater hebben een bepaalde visuele stijl, maar ik wil grafisch wel eens iets anders doen. Ook op het vlak van verhaal zijn er gelijkenissen tussen Beatrice en Bleekwater. De stad is er een soort monster dat iedereen opslokt, waarin mensen heel eenzaam kunnen zijn. Ik wil graag totaal andere genres proberen, maar wel allemaal nogal tragische dingen, met gewone mensen in de hoofdrol. Mijn volgende boek zou wel eens een Faustverhaal kunnen zijn, met iemand die zijn ziel aan de duivel verkoopt. Ik had al een hint in die richting verstopt in Beatrice: daarin heet een café Faust. Zo kunnen mensen denken dat ik alles al van in het begin gepland had. (lacht)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier