JOE LOVANO + BJO

Na pianist Kenny Werner heeft nu ook zijn buddy Joe Lovano een cd opgenomen met het Brussels Jazz Orchestra. 27 jaar geleden nog bij hem in de klas, volgende week samen op Gent Jazz! ‘Serieus, het BJO is een van de beste orkesten waarmee ik ooit heb gespeeld.’

GENT JAZZ, HOOFDPODIUM, 12/7, 22.30 UUR

Het Brussels Jazz Orchestra (BJO) bestaat twintig jaar, en viert dat met een knaller. Eerder dit jaar nam het in Gent een nieuwe cd op met saxofonist Joe Lovano: Wild Beauty (dat deze maand verschijnt op Half Note). Op Gent Jazz presenteren het BJO en Amerikaan Lovano de muziek voor het eerst live. Wij keken met de handen tegen het glas toe tijdens de opnames, en zakten daarna diep in een sofa met Lovano, de Grote Vriendelijke Reus van de jazz, voor een gesprek.

Een hele cd ingeblikt in één sessie. Hoe old-school!

JOE LOVANO:En dan zeggen dat we twéé opnamedagen hadden gepland. Maar tijdens de repetities voelde ik al dat het vlot zou verlopen. Zodra we begonnen te spelen, was het er meteen knal op. Vaak volstond één kleine knipoog om te weten waar een stuk heen moest gaan. Zo hoort het ook. Het is nooit goed als je te lang op een compositie moet kauwen. En zodra de band op snelheid was en ik aan soleren toekwam, zei ik stilletjes in mezelf: ‘Oké, Lovano – nu goed spelen, jongen. Dig deep en play spiritually.‘ En dat is aardig gelukt. Ik geloof dat élke muzikant hier uit de studio is gekomen met het gevoel dat zijn partij het verschil heeft gemaakt.

Wat maakt het BJO zo bijzonder?

LOVANO:Het zijn stuk voor stuk prachtige muzikanten die met overgave en plezier spelen. Het is een opvallend warmebigband. En ze hebben een rotsvaste ritmesectie. Het is echt een van de beste orkesten waar ik ooit mee heb gespeeld. Dat zeg ik niet zomaar, geloof me.

Ze zullen het graag horen. Je kent de meeste BJO’ers ook al langer dan vandaag?

LOVANO:Al sinds de jaren tachtig zak ik geregeld af naar België. Ik herinner me nog de allereerste keer, met de bigband van klarinettist Woody Herman. Juul Anthonissen (legendarische Belgische organisator en criticus, nvdr.) had ons toen uitgenodigd. We speelden in een zaaltje boven een politiekantoor. Later kwam ik nog vaker terug met het trio van drummer Paul Motian, met gitarist Bill Frisell – die hier toen ook een tijdje heeft gewoond. Ik maakte kennis met de Belgische jazzscene en gaf workshops. Veel van jullie hedendaagse topmusici kwamen toen langs. Saxofonisten als Bart Defoort of Frank Vaganée, bijvoorbeeld, en al die anderen die nu bij het BJO spelen. Geen wonder dat we vandaag zo goed met elkaar opschieten.

Je hebt in België je eerste album onder je eigen naam uitgebracht, niet?

LOVANO:Dat klopt min of meer. Ik had al een album opgenomen in Italië (Tones, Shapes and Colours, nvdr.), maar de release liet op zich wachten. Ondertussen had ik ook een Belgisch-Nederlands kwartet met pianist Michel Herr, bassist Hein van de Geyn, trompettist Bert Joris en drummer Dré Pallemaerts. Vooral Dré was nog érg jong, ik denk dat hij toen voor het eerst de binnenkant van een opnamestudio zag. Solid Steps heette onze plaat. Totaal onvindbaar in de VS, maar misschien is ze hier nog te krijgen.

Wat was je invloed op onze muzikanten, denk je?

LOVANO:Voor hen moet het ongelooflijk belangrijk geweest zijn om uit de eerste hand te horen hoe je deze muziek hoort te spelen – ik ben door mijn vader nu eenmaal groot geworden in de jazztraditie. Maar ik heb er ook zelf veel uit geleerd. Ik ben een eeuwige student, ik zit constant bij te schaven. Ik geef nog altijd les, aan het Berklee College of Music. Daar put ik heel wat energie en inspiratie uit. Een aantal van mijn studenten belandde in mijn eigen bands. Neem nu de jonge bassiste Esperanza Spalding. Ik ontmoette haar als jonge mie, toen ze nog maar een jaar of negentien was. Het talent en doorzettingsvermogen spatten er meteen van af. Een echt doorbijtertje.

Wat mogen we van de nieuwe plaat verwachten?

LOVANO:Arrangeur Gil Goldstein heeft acht composities geselecteerd uit mijn oeuvre. Het waren de favorieten van mijn onlangs overleden moeder, aan wie de plaat is opgedragen. Gil heeft alles aan elkaar gelast tot één onafgebroken suite.

Klinkt als de legendarische samenwerkingen tussen Gil Evans en Miles Davis.

LOVANO:Precies! Goldstein is een echte discipel van Gil Evans. Dus het is zijn invloed die het meest boven komt drijven – die impressionistische, rijke klankkleuren van instrumenten als fluit, basklarinet, sopraan- en altsax treden vaak op de voorgrond. De rietsectie van het BJO had er een vette kluif aan.

Dus op Gent Jazz spelen jullie echt de opname?

LOVANO:Ja.De interne dynamiek en het onderlinge tempo tussen de afzonderlijke bewegingen van zo’n suite zijn uiterst belangrijk. We hebben de muziek opgenomen in de volgorde zoals ze ook op plaat zal verschijnen, en in precies diezelfde volgorde zullen we ze ook live brengen. Ze is me te kostbaar om ze overhoop te gooien.

FREDERIK GOOSSENS