28 jaar na de originele Tron duikt Jeff Bridges opnieuw The Grid in als computergoeroe Kevin Flynn, én als zijn jonge avatar Clu. The Dude over toen en nu.
Hoe voelde het om terug te keren naar The Grid?
Jeff Bridges: 28 jaar is natuurlijk lang, maar toch voelde het alsof er enkel een verlengd weekend tussen zat. Zeker omdat Steven Lisberger, de regisseur van de eerste film, ook nu weer de hele tijd op de set stond. Bovendien hebben ze bepaalde decors uit de oude film zoals Flynns videospelarcade tot in het kleinste detail nagebouwd. Het grootste verschil waren de Tron-pakjes: deze keer had ik een extra large. (Lacht)
Technologisch moet het toch een wereld van verschil zijn geweest.
Bridges: Natuurlijk. Ik herinner me nog dat we vroeger alleen van die zwarte velcrodoeken hadden die met tape waren vastgeplakt. Daar liepen we in rond met onze kleurrijke maillot aan en een soort bloempot op onze kop. Dat was The Grid anno 1982. (Lacht) Nu is er performance capture en staan er zelfs geen camera’s meer op de set. Die nieuwe technologieën waren een van de hoofdredenen waarom ik meteen heb toegehapt.
Je loopt in ‘TRON: Legacy’ ook Clu 2.0 tegen het lijf, een jonge versie van jezelf. Hoe ging dat in zijn werk?
Bridges: Ze hebben dezelfde technologie gebruikt om Brad Pitt ouder en jonger te maken in The Curious Case of Benjamin Button. Toen ze me probeerden uit te leggen hoe dat werkte, haalden ze plots het hoofd van Brad Pitt uit een doos. Niet zo’n wassen museumstuk, maar een exacte kleikopie. Brad zag er niet al te kwaad uit, dus dacht ik: laat ik het ook maar eens proberen. (Lacht) Van mij hebben ze dus ook zo’n ding gemaakt. Dat hebben ze vervolgens gedigitaliseerd en vergeleken met beelden uit de eerste Tron en met duizenden recente foto’s die ze van mij hebben gemaakt. Op die manier konden ze mijn virtuele ik op alle mogelijke manieren manipuleren. Ze vroegen ook voortdurend feedback aan mijn vrouw die me al dertig jaar kent en elk klein foutje in mijn gezicht meteen kon detecteren. Die computers zijn dan wel supergeavanceerd, maar blijkbaar heeft het menselijke oog het meteen door als je neusvleugel een millimeter te lang of te kort is.
Was het toch niet akelig om op die manier met jezelf geconfronteerd te worden?
Bridges: Als acteur ben je natuurlijk gewend om jezelf in allerlei verschillende hoedanigheden te zien – ouder, jonger, dikker en noem maar op. Maar dit was inderdaad nog anders. Het deed me denken aan die keer dat ik mijn stem voor het eerst op band hoorde. Je weet dat jij het bent, maar toch voelt het niet zo aan.
Ben je in het echte leven ook tuk op computers en nieuwe technologieën, zoals je personage Flynn?
Bridges: Ik heb een gsm, een computer en zelfs een website die ik gebruik om mijn muziek te promoten. Daar ben ik algauw verschillende uren per week mee bezig. Al de rest vind ik te vermoeiend. Dat mensen de tijd vinden om op Facebook of Twitter te zitten, vind ik ongelofelijk. Ik spendeer mijn tijd liever aan andere dingen. Aan mijn zenleraar bijvoorbeeld. Die leert me om nog intenser niets te doen. En ik kan je verzekeren: ik ben er nog lang niet. (Lacht)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
