Jan Verstraeten ****

‘I feel good, so good.’ Al in het tweede nummer van Violent Disco schudt Jan Verstraeten dansend de blues uit zijn lijf. De slaapkamerproducer met de dromerige kluizenaarsliedjes van de debuut-ep Cheap Dreams (2019) is plots ver weg. En dat was de bedoeling. Verstraetens langspeeldebuut is een soms wellustige, maar ook in de ingetogen momenten vooral stoutmoedige tegenreactie op de verstilling die de pandemie als een donker deken over de planeet drapeerde. Er is bronstige blues ( Vampire in my Bed), er zijn grootse, meeslepende Portishead-strijkers ( Cry Baby, Bad Bad Love), sambaritmes in de met soul geïnjecteerde titeltrack, en de sprankelende Broadwayallure van Goodbye World. Ceci n’est pas un corona-album. Wel een plaat die je bij de kraag trekt en een natte tong draait.