J’ai perdu mon corps

In cinema kan alles, moet de Franse animatiefilmer Jérémy Clapin hebben gedacht. Hij vertelt zijn langspeler gedeeltelijk vanuit het bizarre perspectief van een afgehakte hand op zoek naar zijn lichaam. Dat is dat van Naoufel, een eenzame en warrige Parijse pizzabezorger die er ooit van droomde om astronaut en pianist te worden en dolverliefd wordt op een bibliothecaresse. Deze surrealistische stadsfilm, een losse bewerking van de roman van Le fabuleux destin d’Amélie Poulain-scenarist Guillaume Laurant, flirt met horror- en thrillerelementen. Toch is dit moderne sprookje over het lot en veerkracht ook ingetogen melancholisch, poëtisch en aandoenlijk. Zap zeker niet na de eindgeneriek: Canvas toont na J’ai perdu mon corps nog drie korte animatiefilmparels waaronder het Russische Au bout du monde en het Belgische Ce magnifique gâteau! (van de makers van de Netflix-omnibusfilm The House).