In een aflevering van de Amerikaanse misdaadreeks Criminal Minds zitten de FBI-agenten twee seriemoordenaars op de hielen. Plotseling ontdekken ze dat de twee met elkaar communiceren via zoekertjes in de krant. De pseudoniemen die ze gebruiken voor die korte berichtjes zijn ‘Holden’ en ‘Sally’, naar de twee hoofdpersonages uit The Catcher in the Rye. Het is veelzeggend. Sinds Mark Chapman na de moord op John Lennon zei dat Salingers werk uit 1951 hem geïnspireerd had, is ‘fan zijn van The Catcher in the Rye‘ in Hollywood een eigenschap die vooral met ‘weirdo’s’ wordt verbonden; de paranoïde freak gespeeld door Mel Gibson in Conspiracy Theory heeft het boekje bijvoorbeeld ook prominent op het schap staan.

The Catcher in the Rye (of De Vanger in het Graan) trekt echter niet alleen toekomstige moordenaars aan. Ook zowat elke puber heeft het verhaal van de 17-jarige Holden Caulfield die van school is getrapt, verslonden, en zichzelf herkend in zijn tienerproblemen, zijn ongemakkelijke omgang met de wereld om hem heen en zijn cynisme. Als weinig andere schrijvers wist Salinger de last van het opgroeien te verwoorden, en ruim een halve eeuw later gaan er wereldwijd nog elk jaar een kwart miljoen exemplaren van het boek over de toonbank.

Caulfield was grotendeels gebaseerd op Salinger zelf, en net als zijn hoofdpersonage heeft de schrijver zich altijd een outsider gevoeld. Na het succes van The Catcher in the Rye trok hij zich langzaam helemaal terug uit het publieke leven en sinds 1965 heeft hij niets meer uitgegeven. Zijn oeuvre is dan ook uiterst beperkt, en bestaat naast The Catcher in the Rye enkel nog uit een handvol korte verhalen en novelles. Naar verluidt heeft Salinger in zijn huis in New Hampshire wel kluizen vol met afgewerkte manuscripten staan, maar omdat hij boeken uitbrengen ‘een verschrikkelijke inbreuk op de privacy’ vindt, blijven die daar zitten.

Salinger doet er alles aan om uit het publieke oog te verdwijnen. Would-be biografen worden afgedreigd met rechtszaken, en ook elke verfilming van zijn werk wijst hij af (onder meer Billy Wilder, Marlon Brando en Jack Nicholson waren ooit vragende partij om The Catcher In The Rye naar het grote scherm te brengen). Naar verluidt staat er in zijn testament een bepaling die ook na zijn dood elke bewerking verbiedt. De teruggetrokken schrijver William Forrester (gespeeld door Sean Connery) in Gus van Sants Finding Forrester, is gebaseerd op Salinger, maar de naam werd veranderd om rechtszaken te vermijden.

De verhalen over Salinger die wél naar buiten komen, schilderen niet echt een mooi beeld. Dochter Margaret omschreef haar vader in haar memoires als een onverdraagzame kankeraar met een stinkende adem die zijn eigen urine drinkt. Hij blijkt ook een fervent aanhanger van alternatieve therapieën zoals homeopathie en acupunctuur, die hij op zijn kinderen uitprobeerde. In zijn optiek heeft acupunctuur echter alleen nut als je dikke houten stokjes gebruikt in plaats van naalden, waardoor je, aldus Margaret, het gevoel kreeg ‘dat er een stomp potlood in je huid werd geduwd’. Onnodig te zeggen dat de telgen Salinger druipneuzen en griepjes liever verborgen hielden voor hun vader.

(S.W.)