Inexorable

Na Adoration en Alleluia mag het geen geheim meer zijn dat de Franstalige Belgen Fabrice Du Welz (regie) en Manu Dacosse (cinematografie) in elke scène filmpoëzie nastreven en niet van hun geloof in de korrelige, levendige schoonheid van pellicule af te brengen zijn. Ook wanneer ze een duistere, psychoseksuele home-invasionfilm uitwerken in de hoop met meer intrige eens een groter publiek te bereiken. Een succesvolle schrijver en een vrouw van rijke afkomst nemen een jonge dame in dienst die onverwacht voor de deur van hun landhuis staat. De schijnbaar onschuldige indringster laveert het schijnbaar gelukkige gezin in een uitputtende nachtmerrie. De dunne psychologie, een setje clichés en een middelmatig verhaal houden je tegen om ‘hallelujah’ te roepen, maar Benoît Poelvoorde is fenomenaal als de in het nauw gebrachte schrijver die zwalpt tussen naakt en nijdig. Bovenal wordt met veel cinefiel savoir-faire een sfeer van snel toenemend onbehagen geïnstalleerd en het akelige gevoel dat er niet valt te ontsnappen aan een fatale afloop. Dankzij het hoogwaardige ambachtswerk is dit een beklemmende huis clos om oui tegen te zeggen.