In de ontsnappingsthriller The Next Three Days gaat scenarist slash regisseur Paul Haggis (Crash) voor het eerst de genretoer op, met Russell Crowe als gids. ‘Wees gerust: ik heb geen telefoon naar mijn hoofd gekregen.’
Halverwege de noughties, na jaren ploegen als scenarist van B-films en tv-series, schoot de ster van Paul Haggis (57) plots het firmament van Hollywood in. Niet alleen kreeg hij in 2005 een Oscar voor zijn scenario van Clint Eastwoods beklemmende boksdrama Million Dollar Baby, tot verrassing van velen won Haggis het jaar daarop ook de Academy Award voor beste film met zijn noodlotsmozaïek Crash, nota bene zijn regiedebuut.
Sindsdien ging het de Canadese Amerikaan – een topauteur volgens de één, een overschat patheticus volgens de ander – minder voor de wind. Zo zag hij in 2007 zijn Irakdrama In the Valley of Elah lelijk floppen aan de kassa, terwijl hij vorig jaar vooral het nieuws haalde door zijn breuk met de Scientologysekte, waarvan hij ruim 35 jaar lid was.
Geen wonder dus dat Haggis het over een andere boeg wilde gooien. En met zijn derde langspeler The Next Three Days gaat de man voor het eerst de conventionele thrillertoer op. In deze remake van het relatief onbekende Franse suspensedrama Pour elle (2007) speelt Russell Crowe een literatuurleraar die zijn al dan niet terecht van moord beschuldigde echtgenote (Elisabeth Banks) per se uit de gevangenis wil halen.
‘De vraag die ik me stelde, was: hoe ver is een modale kerel bereid te gaan om zijn geliefde te redden?’, zegt Haggis. ‘En waar ligt de grens tussen het heroïsche en het autodestructieve? Het mag dan een genrefilm met achtervolgingen, flikken en criminelen zijn, hopelijk heeft hij meer gewicht dan al die simplistische actiethrillers van tegenwoordig.’
De film is minder politiek dan ‘Crash’ en ‘In the Valley of Elah’, maar toch passeren 9/11 en Homeland Security opnieuw de revue.
Paul Haggis: (Knikt) In de States valt daar nu eenmaal niet aan te ontsnappen. Sinds 2001 zijn we in de richting van een politiestaat geëvolueerd. En dat voel je op alle niveaus. Zelfs al draait de film rond persoonlijke vraagstukken over geloof en vertrouwen, ongewild krijgen die een sociale en politieke dimensie omdat ze in de hedendaagse Amerikaanse realiteit verankerd zijn.
Hebben die persoonlijke vragen over geloof en vertrouwen iets te maken met je breuk met Scientology?
Haggis: Deels wel. Maar ik wilde ook al lang een suspensethriller maken. Toen ik het Franse origineel zag, dacht ik: dit is een stevig geraamte, misschien kan ik er wat vlees aan toevoegen door mezelf dezelfde vragen te stellen als het hoofdpersonage. Ik ben ook een brave huisvader. Ik ben ook opvliegend. Maar zou ik de toekomst van mijn kind durven op te offeren voor mijn vrouw? En zou ik haar blind geloven ondanks alle bewijzen tegen haar? Ik kan niet zeggen dat ik pasklare antwoorden gevonden heb, maar het was een deugddoend zelfonderzoek.
Jouw versie duurt dan ook veertig minuten langer.
Haggis: Plus: ik heb het perspectief gewijzigd. In de Franse versie weet je meteen hoe de vork in de steel zit. Ik heb ervoor gekozen om de kijker te laten meeraden met Russells personage. Bovendien is mijn einde dubbelzinniger. Is zijn vrouw nu schuldig of niet? Het hangt er maar van af of je Russell dan wel de politie gelooft en of je hem een romantische donquichot vindt of een dolgedraaide einzelgänger. Voor één keer kun je niet beweren dat de Amerikaanse versie hollywoodiaanser is dan de Franse. (Lacht)
Het cliché wil dat een remake nooit zo goed is als het origineel.
Haggis: Dat dacht ik ook. Tot Scorseses The Departed(gebaseerd op de Hongkongse actiethriller ‘Infernal Affairs’; nvdr. ) me te binnen schoot. Als Marty het mag, dan ik ook. (Lacht)
Is een notoire macho als Russell Crowe wel geloofwaardig als modale huisvader?
Haggis: Ik houd ervan om sterke, viriele leading men in romantische en kwetsbare rollen te casten. Tommy Lee Jones was geloofwaardig als getormenteerde legerveteraan in In The Valley of Elah. Nu was het aan Russell Crowe om een personage neer te zetten van wie je denkt: hij houdt zich stoer, maar feitelijk is het een sukkel die nooit in zijn opzet zal slagen. Mensen kennen Russell van zijn heldenrollen uit Gladiator of Robin Hood, maar hij heeft ook complexe en introverte personages gespeeld zoals in A Beautiful Mind en The Insider. Die veelzijdigheid zocht ik.
Zowel Tommy Lee Jones als Russell Crowe heet nochtans een opvliegende haantje te zijn.
Haggis: Dat schrok me totaal niet af. Zoiets betekent meestal dat ze om hun rol geven en niet zomaar op hun cheque zitten te wachten. Ik heb creatief verschillende keren met Russell in de clinch gelegen, maar altijd leverde dat iets op. Wees gerust: ik heb geen telefoon naar mijn hoofd gekregen. In die scène waarin hij in elkaar geslagen wordt, hebben we hem zelfs moeten afremmen. Hij wilde nog harder afgetuigd worden. Alleen had ik liever geen KNT-quotering aan mijn broek. (Lacht)
Heeft de Oscar voor ‘Crash’ het makkelijker gemaakt om je films gefinancierd te krijgen?
Haggis: Helaas niet. In the Valley of Elah heb ik te danken aan Clint Eastwood, die het script goed vond en voor mij gelobbyd heeft bij Warner. The Next Three Days is grotendeels gefinancierd door mijn eigen productiefirma. Uit noodzaak. Hollywood heeft geen interesse meer in films voor volwassenen, en al helemaal niet wanneer die ook nog eens in 2D blijken te zijn. (Cynisch)
Slotvraag: Klopt het dat je begonnen bent als modefotograaf nadat je Antonioni’s ‘Blow-Up’ had gezien?
Haggis: Inderdaad. Ik had zelfs een fotostudio in Covent Garden in Londen. Alleen bleek ik maar een matig talent en het feit dat ik geen werkvergunning kreeg, hielp ook al niet. Dertig jaar later heb ik de klap wel min of meer verwerkt. (Lacht)
THE NEXT THREE DAYS Vanaf 22/12 in de bioscoop.
DOOR DAVE MESTDACH
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
