Met The Bling Ring gooit Sofia Coppola het andermaal over een heel andere boeg. De regisseuse van Lost in Translation en Somewhere toog zelfs naar het hol van de celebritycultuur, de villa van Paris Hilton. ‘En ik heb Emma Watson van haar Harry Potterimago verlost.’
Schuchter, defensief, kort van stof: nee, Sofia Coppola is geen gemakkelijke gesprekspartner. Je kunt het de 42-jarige scenariste-regisseuse niet helemaal kwalijk nemen. De dochter van Francis Ford Coppola heeft sinds haar entree in de filmwereld al flink wat klappen gekregen. Haar acteerprestatie in The Godfather: Part III (1991) – waarin haar legendarische vader haar te elfder ure castte, nadat een zieke Winona Ryder verstek had laten gaan – werd universeel afgekraakt. Na vroege achter-de-camerasuccessen The Virgin Suicides (1999) en Lost in Translation (2003) werd de eigenzinnige biopic Marie Antoinette (2006) in Cannes wel heel verdeeld onthaald. En de Gouden Leeuw die ze voor Tinseltowntragedie Somewhere (2010) in ontvangst mocht nemen in Venetië, werd door kwatongen ‘een cadeautje’ van juryvoorzitter en ex-lief Quentin Tarantino genoemd.
Haar nieuwste prent, het op feiten gebaseerde The Bling Ring, zal het tij niet doen keren. De ontvangst op het net gepasseerde filmfestival van Cannes was eerder lauw. Niet echt verwonderlijk, want Coppola’s reconstructie van het verhaal van een groep pubers uit Los Angeles die enkele jaren geleden tientallen celebrity mansions beroofden, is een ietwat saaie aangelegenheid geworden. Onder het dunne laagje party, drugs en blingbling gaat een eerder conservatief zedenlesje schuil. Het verschil met het stilistisch en inhoudelijk spartaanse Somewhere is hemelsbreed.
‘Voor alle duidelijkheid: ik probeer nooit in herhaling te vallen’, zucht Coppola. ‘Maar je hebt gelijk. Na de stilte en de traagheid van Somewhere wilde ik het koste wat het kost over een andere boeg gooien. In dat opzicht vormde The Bling Ring met zijn snelle tieners en luide soundtrack het perfecte antigif.’
Mag ik dit je minst persoonlijke film noemen? Van een gepersonaliseerde herschrijving à la Marie Antoinette is geen sprake.
SOFIA COPPOLA: Toegegeven, ik had zin om een heel hedendaags verhaal te vertellen. Bovendien sprak de uitdaging om een misdaadzaak uit het echte leven naar het witte doek te vertalen me enorm aan. Voor het eerst moest ik écht aan research doen. Ik sprak honderduit met Nancy Jo Sales, de Vanity Fair-journaliste op wier artikel ik mijn scenario grotendeels heb gebaseerd. Daarnaast kreeg ik toegang tot alle politiedossiers over de bende. Toch kon ik er niet aan weerstaan om persoonlijke elementen toe te voegen. Alleen op die manier kun je filmpersonages tot mensen van vlees en bloed verheffen.
Dus toch opnieuw een Sofia Coppolaproject vol autobiografische elementen?
COPPOLA: Zover zou ik nu ook weer niet gaan. Mijn persoonlijke inbreng is ditmaal veel abstracter. Ik dacht weer aan mijn eigen jeugd en aan de dynamiek binnen mijn groepje vrienden. De gevoelens die daarbij hoorden, injecteerde ik indirect in het relaas.
Verschilt de leefwereld van de tienerdochter van een legendarische regisseur niet enorm van die van enkele doorsneepubers?
COPPOLA: Op emotioneel gebied zal dat wel meevallen. Ik ben ervan overtuigd dat elke bakvis met dezelfde onzekerheden worstelt. Er is één cruciaal verschil tussen mij en hen: ik groeide op in een afgelegen dorpje in de buurt van San Francisco, de leden van de Bling Ring in Los Angeles. Die stad is nog meer dan de rest van de Verenigde Staten geobsedeerd door rijkdom en roem. Sinds de opkomst van reality-tv, de explosie van de celebritycultuur en het monstersucces van sociale media is het er nog waanzinniger geworden.
Let op je woorden: straks doet men je nog af als kwezeltje Coppola.
COPPOLA:(doodserieus) Dat zal dan meer aan dit interview dan aan de film liggen. Persoonlijk vind ik inderdaad dat de Amerikaanse cultuur in verval is – of beter: uit balans. Dat neemt niet weg dat ik geprobeerd heb het verhaal van de bende zo objectief mogelijk te vertellen. Ik laat de kijker de ruimte om zelf te oordelen.
Het artikel waarop je je baseerde, lijkt bij momenten bijna te gek om waar te zijn. Zijn er details die je bewust op de achtergrond hebt geschoven om een over-the-topeffect te vermijden?
COPPOLA: Het personage dat Leslie Mann vertolkt – de spiritualistische moeder van een van de bendeleden – is in werkelijkheid nog geschifter. Als we haar waarheidsgetrouw hadden geportretteerd, hadden haar scènes ongetwijfeld op goedkope uitlachcinema geleken.
In de trailer zit een kort shot van een paaldansende Emma Watson. Best verraderlijk, want de film blijft ontzettend kuis. Gebeurde dat onder druk van het team achter de voormalige Harry Potter-ster?
COPPOLA: Integendeel: als het aan Emma had gelegen, waren we veel verder gegaan. Vreemd genoeg speelde seks maar een kleine rol in het verhaal van de bende. Het was hen duidelijk meer om de glitter en glamour te doen. Uitgaan, drinken en snuiven: verder ging het niet. Zich sexy gedragen was voor hen al genoeg.
De paal waaraan Watson hangt, bevindt zich in de villa van Paris Hilton, een van de vele slachtoffers van de Bling Ring. Mochten jullie daar zomaar filmen?
COPPOLA: Sterker nog: ze stond erop! Aanvankelijk vond ik het allemaal een beetje raar. Echt haar hele huis hangt vol met portretten van haarzelf, maar nadat we kennis hadden gemaakt, ben ik snel bijgedraaid. Ze is niet alleen ontzettend innemend, maar ook ongelooflijk grappig. Ze neemt zichzelf en haar populariteit allesbehalve serieus.
De Bling Ring brak een vijftal keer probleemloos bij haar in. Heeft ze ondertussen een alarmsysteem laten installeren?
COPPOLA: Dat betwijfel ik. (lacht) Eén aanpassing heeft ze zeker gemaakt: de hagen rond haar huis zijn vervangen door betonnen muren. Daarvoor kon je letterlijk bij haar binnenwandelen. Iets wat de bende dan ook deed.
Je castte Emma Watson naast een groepje groentjes. Zorgde dat niet voor extra nervositeit op de set?
COPPOLA: Emma is een echte teamspeler. Waarschijnlijk een overblijfsel van haar Harry Potteravontuur. Ze deed haar uiterste best om de minder ervaren acteurs op hun gemak te stellen. Nog iets dat me opviel: ze luisterde altijd enorm aandachtig naar mijn regieaanwijzingen. In tegenstelling tot de anderen wist ze dat ze mijn commentaar niet persoonlijk moest nemen.
Hoe was je eigenlijk bij haar terechtgekomen?
COPPOLA: Ik wist dat ze op zoek was naar nieuwe uitdagingen. Ze wil absoluut van haar brave Potterimago af. Daar wilde ik maar al te graag bij helpen. (lacht)
The Bling Ring is de laatste film waaraan bejubeld cinematograaf Harris Savides heeft meegewerkt. Tijdens de postproductie stierf hij aan hersenkanker. Dat moet een enorme klap zijn geweest.
COPPOLA: Nadat ik Somewhere met Harris had gedraaid, zwoer ik dat ik nooit nog met een andere cameraman zou samenwerken. Die eed heb ik jammer genoeg moeten verbreken. Halverwege de opnames werd Harris zo ziek dat hij niet meer kon werken en zijn taak aan zijn assistent toevertrouwde. Met Harris samenwerken was hemels. Hij kwam steeds met fantastische visuele ideeën op de proppen.
Waaronder een sfeervol langeafstandsshot van een van de roofpartijen.
COPPOLA: Inderdaad. Voor dat shot heeft hij echt gevochten. We waren op zoek naar verschillende manieren om de inbraken in beeld te zetten. Maar aanvankelijk vond ik dat voorstel net iets te geforceerd. Gelukkig bleef hij aandringen. Het is zonder twijfel een van de beklijvendste beelden uit de film.
THE BLING RING
Vanaf 12/6 in de bioscoop.
DOOR STEVEN TUFFIN
Sofia Coppola: ‘PARIS HILTON STOND EROP DAT WIJ BIJ HAAR KWAMEN FILMEN. ECHT HAAR HELE HUIS HANGT VOL MET PORTRETTEN VAN HAARZELF. RAAR, MAAR ZE NEEMT ZICHZELF ECHT NIET SERIEUS.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
