Hier wordt hij uitgejouwd, uitgespuwden uitgefloten. Maar in het buitenland oogst Herman Schueremans niets dan lof, en stampte hij in stilte zelfs een gloednieuw festival uit de grond. Tien jaar na Torhout heeft Rock Werchter er weer een tweelingbroertje bij: het Franse Arras.En aan het begin van de nieuwe festivalzomer staat ‘Herman Sherman’weer op scherp. ‘Ik beslis niet overde artiestengages. Ik ben maarde tollenaar van de tempel.’

Schobbejak. Kent u dat nog, een ‘schobbejak?’ Volgens Van Dale is een schobbejak een ‘schurk’, een ‘schoft’, een ‘schavuit’ en een ‘schooier’. Maar volgens ons is het vooral veelzeggend dat Herman Schueremans hier onlangs zelfs dát naar zijn kop geslingerd kreeg. Al de rest (dief, geldwolf, bloedzuiger) was de organisator van Rock Werchter en de CEO van Live Nation Belgium al een keer te veel genoemd. En dus stofte een columnist van De Standaard maar een middeleeuws scheldwoord af te zijner ere.

Een schriller contrast met de lofzangen die Herman Sherman te beurt vallen in het buitenland is nauwelijks denkbaar. Onlangs werd zijn Rock Werchter voor de vierde keer in vijf jaar tijd verkozen tot Beste Festival Ter Wereld. En daar bleken zelfs de hooghartige Britse media het voor een keer roerend mee eens. The Times prees Rock Werchter als ‘a Belgian classic with one of the greatest of all festival atmospheres’. Volgens The Independent serveert Schueremans ‘het beste eten én een eersteklas line-up’. The Guardian vond Werchter ‘zowel beter als goedkoper dan Glastonbury’. En ook muziekblad NME noemde Schue-remans’ jaarlijkse tuinfeest ‘belachelijk goedkoop, zodat je meer geld overhoudt voor je Leffes‘.

Anders moeten we, voor de verandering, ook maar eens met eencompliment beginnen.

Herman Schueremans: Oei, da’s altijd verdacht. (lacht)

Rock Werchter heeft een bijzonder straffe affiche dit jaar. Zeer cutting edge, ook.

Schueremans: Dat hoor ik jullie graag zeggen, want dat vind ik ook. Al stel ik die affiche natuurlijk niet in mijn eentje samen. Ik ben omringd met mensen die avond aan avond de clubs afdweilen. Op zoek naar het allerbeste. Die sterke affiche is vooral hún verdienste. En bovendien moet je als organisator ook een beetje geluk hebben, natuurlijk. Het ene jaar is het andere niet.

We zijn met Rock Werchter ook afhankelijk van de andere Europese festivals. Want Britse en Amerikaanse topgroepen stappen allang niet meer voor ons alleen op het vliegtuig. Pas als ze op meerdere Europese festivals kunnen spelen, vinden ze het de moeite om over te vliegen. Anders blijven ze liever in Groot-Brittannië of Amerika. Of trekken ze naar Japan, waar ze tegenwoordig ook stukken van mensen kunnen verdienen. De concurrentie neemt almaar toe, hé.

Vier dagen Werchter heeft een prijs die elk jaar hoger wordt. En daaris heel wat om te doen geweest. Heeft u ooit een inkrimpscenario overwogen?

Schueremans: Ik heb die denkoefening wel eens gemaakt, ja. Ik knijp er één festivaldag af, de combitickets zakken van 165 naar 123 euro, en I’m the coolest guy in town. Ik kan dat, maar ik vertik het. Ik wil een topprogramma met topnamen. Véél topnamen. Als het even kan drie headliners per dag. Als ik dat laat schieten, is Rock Werchter binnen de kortste keren het Beste Festival Ter Wereld af. En dat zou ik vreselijk vinden.

Ik begin er niet graag over, en ik wil zeker niet dat het dit interview gaat overheersen, maar hier in Vlaanderen beseffen de mensen niet hoe verwend ze wel zijn met Rock Werchter. Daarom ben ik zo verguld met de reviews in de buitenlandse media. ‘Rock Werchter is a bargain’ schrijven ze daar. Een koopje! En toch blijft een deel van Vlaanderen maar zagen en zeuren over de prijzen. We zijn verdorie de goedkoopste van Europa!

Het is een contradictie die moet steken: naarmate u meer lof krijgt toegezwaaid vanuit het buitenland, neemt de kritiek in eigen land toe.

Schueremans: Ook dat is typisch Vlaams, vrees ik. Samen met de welvaart is ook de zuurtegraad hier de voorbije decennia spectaculair gestegen. En daar heb ik het ontzettend moeilijk mee.

Arras-Werchter

Uw houding tegenover Vlaanderen is behoorlijk dubbel. U roept om de haverklap dat u ons ‘op de wereldkaart’ wil houden. Maar tegelijk foetert u als geen ander op uw eigen achterban.

Schueremans: Ja, en toch blijf ik enorm van Vlaanderen houden.Het Hageland alleen al! Nog een paar varkenskoten saneren en het is even mooi als Toscane. (lacht)

Ik heb een visie over waar we met Vlaanderen naartoe moeten. En daar probeer ik hier zoveel mogelijk mensen warm voor te maken. Op festivalvlak staan we op wereldniveau. Maar ik zal pas helemaal content zijn als ook onze groepen op dat niveau meedraaien. dEUS, Soulwax en Goose zijn al flink aan de weg aan het timmeren. Maar over het algemeen blijven onze groepen toch zalmen die tegen de stroom op moeten zwemmen. Het probleem is dat de meesten in de Vlaamse culturele centra blijven hangen – het pensioencircuit – waar ze lekker comfortabel kunnen leven van subsidies. Terwijl er verdorie een hele wereld out there is.

Vroeger zette u wel eens persoonlijk uw schouders onder eenBelgische groep. Zou u dat niet méér moeten doen?

Schueremans: Natuurlijk, maar eenvoudig is dat niet. Daarom heb ik een voorstel gedaan aan (Vlaams Cultuurminister) Bert Anciaux om impulssubsidies in het leven te roepen. Met zulke subsidies zouden we Vlaamse groepen kunnen steunen om in de voorprogramma’s van topgroepen de wereld rond te toeren. Genre R.E.M. of Radiohead. Want zulke groepen betalen het eten en drinken van hun support acts natuurlijk niet. Laat staan hun reis- en productiekosten. En die lopen al snel in de honderdduizenden euro’s. Zeker als het gaat om langere tournees.

Het idee van die impulssubsidies gaat al een tijdje mee. Maar een paar jaar geleden werd dat op de lange baan geschoven, toen Bert de wind van voren kreeg met zijn Eurosongsubsidie voor Kate Ryan. Anyway. Tegen het einde van zijn ambtstermijn zou het nu toch in orde moeten komen, heeft hij mij verzekerd.

U heeft de voorbije jaren een paar keer gedreigd Rock Werchternaar het buitenland te verkassen. Is dat ooit meer geweest dan een dreigement?

Schueremans: (Triomfantelijk) Ik héb sinds dit jaar een festival in het buitenland. Kijk daar maar eens naar – wijst naar een affiche aan de muur. Het Main Square Festival in Arras, een prachtig stadje tussen Rijsel en Parijs. Het festival vindt plaats op de grote markt daar, die door Unesco uitgeroepen werd tot werelderfgoed. En wie staat er op de affiche? Radiohead! Sigur Rós! The Chemical Brothers! Mika! Groepen die ook allemaal op Rock Werchter spelen. Torhout-Werchter is Werchter-Arras geworden. Een nieuw twinfestival in twee landen. Zo kan ik de groepen die ik naar hier wil halen weer twee optredens in een klap garanderen. Eentje in Werchter en eentje in Arras. Een fameus voordeel aan de onderhandelingstafel.

Ik ben het Main Square Festival de voorbij maanden uitgebreid gaan promoten in Frankrijk. Met een grote persconferentie en al. Maar hier heb ik er niks van gezegd. En dus werd dat door niemand opgepikt, terwijl Arras maar op 100 kilometer van Kortrijk ligt, als het al zover is. Dat ene kleine feitje, dat vat Vlaanderen voor mij perfect samen. De oogkleppen die iedereen hier draagt. Er valt een hele planeet te verkennen, maar al wat we zien, is onze eigen kerktoren.

(Monkelend) Maar als je hier twee keer met (minister van Ambtenarenzaken) Inge Vervotte op restaurant gaat, staat dat ’s anderendaags wél in de gazetten. (De voorbije weken werd in de pers druk gespeculeerd over een vermeende relatie tussen Vervotte en Schueremans; nvdr.)

Hoe bent u in Arras beland?

Schueremans: Heel toevallig, eigenlijk. Tijdens een fietstocht met Eddy Merckx, Paul Van Himst, Wouter Vandenhaute en Guy Verhofstadt. Toen we iets gingen eten in een restaurant op die befaamde grote markt, kwamen we de burgemeester tegen. En zo kwam van het een het ander. Twee jaar geleden begon ik met het Main Square Festival als consultant. Maar intussen organiseer ik het samen met de stad Arras en FLP, een heel actieve lokale promotor uit Noord -Frankrijk.

Je moet eens heel goed naar de logo’s kijken op de affiche. Eerst die bliksem. Dan dat kusmondje. En dan dat zonnetje. Wat zou daar de boodschap van zijn, denk je? Da’s eenverwijzing naar Rock Werchter!

’t Is een meesterlijke zet, naar Frankrijk trekken. De festivalmarkt is daar nog erg onderontwikkeld.

Schueremans: (knikt enthousiast) ’t Zijn daar nog hippietoestanden, hé. Als groepen daar na hun optredens willen doorrijden naar een volgend festival, geraken ze nergens nog door met hun tourbus. Alle wegen staan daar compleet dicht geparkeerd, precies zoals hier dertig jaar geleden. (lacht)

Zotte kosten

Vorig jaar betaalde u meer dan vijf miljoen euro aan artiestengages voor Rock Werchter, een stijging van 500 procent in vergelijking met 2001. Hoe zat het dit jaar?

Schueremans: Ik denk dat we op ongeveer hetzelfde bedrag zijn uitgekomen. En ja, dat is veel geld. Maar als je achter een grote naam aangaat, rij je niet met de handrem op. The Pretenders zingen: ‘It’s a thin line between love and hate’. En zo loopt er een dunne lijn tussen muziek en business. Als je als promotor te veel fan bent, word je gerold waar je bij staat. Maar als je te veel zakenman bent en op je centen zit, mis je voortdurend de trein. ’t Is zoeken naar een evenwicht, elke keer opnieuw. Want je wil natuurlijk ook niet eindigen als al die topvoetbalclubs die na jaren van zotte kosten virtueel failliet zijn.

Internationale toppers vragen tegenwoordig gages tot één miljoen euro. Naar verluidt zou zelfs dEUS daar niet meer voor moeten onderdoen.

Schueremans: Ik mag geen precieze bedragen noemen, dat weten jullie best. (Fijntjes) Ik geef de keizer gewoon wat de keizer toekomt, en God wat God toekomt.

Festivaltickets zijn duur, maar ook zaalconcerten zijn de voorbije jaren fors duurder geworden. ‘We smeken groepen nochtans om onderde 100 euro te blijven’, zei uw Nederlandse collega LeonRamakers onlangs in ‘De Tijd’.

Schueremans: Mijn medewerkers en ikzelf zeggen dag in dag uit krek hetzelfde tegen de groepen die hier komen spelen. Honderden, om niet te zeggen duizenden keren. ‘Please keep the ticket prices low!’ Want voor alle duidelijkheid: het zijn de artiesten die met hun gages de ticketprijs bepalen, hé. Niet de promotoren. Wij promotoren zijn alleen maar de tollenaars van de tempel.’Wij willen zoveel’, zeggen de groepen. En als wij het hen niet geven, gaan ze het gewoon op een ander zoeken.

Toch zijn jullie in de ogen van velen de grote boosdoeners.Dat moet frustrerend zijn.

Schueremans: Dat is toch altijd al zo geweest? In de jaren 50 en 60 werd er op de managers gefoeterd. Daarna op de platenmaatschappijen. En nu zijn de concertpromotoren kop van Jut. Het probleem is: fans zijn geen redelijke mensen. Hun favoriete muzikanten zijn altijd boven alle verdenking verheven. Praten over muziek, dat is als praten over religie. De emotie haalt het altijd van de rede.

Kijk, vorig jaar hebben we geweigerd om Genesis te doen. Ook al ging dat via een Britse agent van ons moederbedrijf Live Nation. Wij deden een offer met ticketprijzen tussen 40 en 60 euro. Maar toen bood een concurrent van ons 60 tot 102 euro. ‘Can you match?’ vroeg Genesis ons. ‘Nee’, zeiden we. ‘Aan die prijzen krijgen we jullie nooit uitverkocht.’ En inderdaad: Genesis kwam uiteindelijk voor een halfleeg Boudewijnstadion spelen. En die promotor scheurde daar grandioos zijn broek aan.

Sprak hij vol leedvermaak.

Schueremans: Leedvermaak? Niks leedvermaak. Ik had Genesis veel liever zelf gedaan. Voor een democratische prijs. Want ondertussen verdwijnt dat geld van die veel te dure tickets uit de markt, hé. Neem Bon Jovi vorig weekend. Ook al in het Boudewijnstadion. Wij deden een aanbod met tickets tussen 40 en 60 euro. Net als bij Genesis. Maar net als toen verloren we van iemand anders (concurrent AEG Live; nvdr.), die ticketprijzen tot 100 euro bood. Gevolg: in het Boudewijnstadion zaten 20.000 man in plaats van 50.000. Maar van die 20.000 waren er met een redelijker ticketprijs misschien ook nog 5000 naar TW Classic gekomen. (Na het afnemen van dit interview raakte bekend dat de zwakke voorverkoop voor Bon Jovi promotor Lion Productions tot een noodoplossing dwong. 3000 tickets werden aangeboden voor 25 euro, een fractie van de officiële verkoopprijs; nvdr.)

Worden jullie door de Amerikaanse bazen van Live Nation dan niet onder druk gezet om zo’n tourneeà la Genesis tóch te doen?

Schueremans: Maar nee! Zo werkt dat niet. En dat weten ze daar. Als wij druk voelen, worden we averechts. Ik ben averechts begonnen, en ik zal averechts eindigen. (lacht)

Tegen de Rolling Stones heb ik al een paar keer ‘no way!’ gezegd. Een paar jaar geleden nog. Maar uiteindelijk kwamen ze voor 65 euro op TW Classic spelen, de laagste ticketprijs van hun hele tournee. En toen zat het ook vol.

Woekerprijzen

Genesis en Bon Jovi lieten jullie schieten wegens te duur. MaarTom Waits en Neil Young organiseerden jullie wél voor 125 en130 euro per ticket.

Schueremans: Da’s een heel ander verhaal. Tom Waits en Neil Young willen per se in een theater spelen, niet in een groot stadion. Ze hebben dan een zaal à la de Royal Albert Hall in Londen voor ogen, met 3000 zitjes. Maar zo hébben we er hier gewoonweg geen. En pakweg de Lotto Arena of Vorst Club vinden ze dan weer te groot. Dus wat doen wij dan? We gaan op zoek naar een kleinere zaal, met 2000 zitjes. Waardoor je al snel aan ticketprijzen van meer dan 100 euro zit. Want over de fee kan niet onderhandeld worden, hé. Die blijft gewoon dezelfde, ongeacht de capaciteit van de zaal waar ze spelen. Neil Young en Tom Waits kunnen wel de hippe vogel uithangen, onder een bepaald bedrag komen ze gewoon niet.

Concerten met zulke prijzen zijnwel slecht voor uw reputatie,zou u kunnen denken.

Schueremans: Ja, maar da’s niet mijn fout, toch? Wat moet ik doen? Géén concert van Tom Waits of Neil Youngin België organiseren? En de Belgische fans naar Parijs of Londen sturen? Waar ze nóg meer voor een ticket gaan betalen? Plus nog eens reis- en hotelkosten? Om van de woekerprijzen op de zwarte markt nog maar te zwijgen? Da’s ook geen optie, hé. Er is hier ook een publiek voor dat soort exclusieve concerten, laten we dat vooral niet vergeten. Zowel Tom Waits als Neil Young waren in een mum van tijd uitverkocht. Wie zou ik dan zijn, of Michel Perl die die contracten voor ons negotieert, om te zeggen: ‘Ik ga dat België onthouden?’

Nee, ik heb geen dertig jaar gevochten om dat soort grote namen naar hier te kunnen halen, om nu de rol te lossen.

Is dat al niet een beetje gebeurd? Madonna heeft al járen niet meerin België opgetreden. Naar verluidt omdat jullie de uitkoopsom niet rond krijgen.

Schueremans: Onzin. Madonna hád hier normaal gezien dit najaar moeten staan. Ze ging het Boudewijnstadion doen, voor topprijzen van 105 euro,dezelfde als in Nederland. Alleen: het Boudewijnstadion was bezet. Een van de mogelijke data viel samen met de Memorial Van Damme. En op een tweede datum stond door een andere promotor André Rieu al geprogrammeerd, en die wilde dat niet lossen. Brute pech dus…

… zou iemand kunnen denken die nog nooit een concert in het Boudewijnstadion heeft meegemaakt.

Schueremans: Het Boudewijstadion zoals het nu is, is verre van ideaal. Dat valt niet te ontkennen. Door die atletiekbaan is het te breed, waardoor de mensen zowel opzij als achteraan te ver van het podium zitten. En de akoestiek is… wat ze is. Het probleem is: er zijn geen alternatieven. Veel grote tournees worden op maat van voetbalstadions gedesigned. Ze gaan uit van hellende vlakken met stoeltjes. Zodat de mensen inkijk hebben. Voor zulke shows is een festivalwei gewoon geen optie.

Als het enigszins kan, proberen we groepen te overtuigen om twee keer in Het Sportpaleis te spelen in plaats van één keer in het Boudewijnstadion. Ook omdat de mensen dan veel dichter bij het podium staan. Alleen: als de producties écht giga worden, is zelfs het Sportpaleis te klein.

U2 en Robbie Williams speelden hier de voorlaatste keer in het Sportpaleis, en de laatste keer in het Boudewijnstadion. Robbie Williams zelfs twee keer. Maar ze verkochten dat wél uit, ook al omdat ze de ticketprijzen op ons advies redelijk hielden.

Forever young

Terug naar de festivals. Elk jaar rond deze periode bereiken ons onheilstijdingen dat het voor veel festivals pompen of verzuipen is. Hoe denkt u daar vanuit uw positie over?

Schueremans: In een goed draaiende markt zullen er altijd festivals komen en gaan. Da’s gewoon the circle of life. Ons heeft het water ook al aan de lippen gestaan, hé. Met Torhout zijn we destijds niet gestopt uit luxe. In ’97 en ’98 zaten we diep in de shit. Metersdiep. Maar ik heb mijn boel toen niet laten saneren door de belastingbetaler. Ik heb dat zélf gedaan, in tegenstelling tot de Limburgse steenkoolsector en het Waalse staalwezen. Een jaar later, in 1999, stond ik er opnieuw. Sterker dan ooit. En als het ooit nodig is, zal ik het nog eens doen.

Velen nemen u ‘Werchter Boutique’ kwalijk, het jongste broertje van ‘TW Classic’ en ‘Rock Werchter’. ‘Drie Werchterfestivals zijn overkill’, hoor je van je collega’s. ‘Schueremans wil alle kleintjes dood.’

Schueremans: Toogpraat. Ik liep al járen met het idee om zonder subsidies een familiefestival te organiseren. En akkoord: er zijn al Marktrock, Maanrock, Suikerrock, Lokerse Feesten en Cactus, maar die zitten veel meer inde stadsfestivalsfeer.

Nee, Werchter Boutique is er dit jaar gekomen omdat ik The Police op TW Classic wilde, een week na Rock Werchter. Maar het probleem was dat ik hen alleen begin juni naar België kreeg. Aangezien ik voor de oorspronkelijke datum al onderhandelingen had lopen met Santana en Crowded House, heb ik beslist om mijn familiefestival dan maar een kans te geven. Zeker toen Doe Maar zich ook nog eens aandiende,de perfecte headliner.

U heeft Boutique dus niet gelanceerd om snel oprukkende concertpromotoren als de Entertainment Group en AEG Live uit de festivalmarkt te houden?

Schueremans: Nee. AEG en de Entertainment Group zijn geen kleine spelers, natuurlijk. In de Verenigde Staten is AEG bijna even groot als Live Nation. Het heeft alleen een ander gezicht. Het gaat veel indirecter te werk, via stromannen en zo.

De voorverkoop voor Boutique bleef beneden de vewachtingen, en dat noopte u twee weken geleden tot draconische maatregelen. U schrapte een podium, en u verlaagde de ticketprijs van 65 naar 40 euro. Was u in paniek?

Schueremans: (Schudt het hoofd) We hadden al 10.000 tickets verkocht op het moment dat we ingrepen. Een cijfer waar veel andere festivals al ontzettend blij mee zouden zijn. Maar ik dus niet. Ik geloof heel hard in Werchter Boutique, en ik wil met de eerste editie zoveel mogelijk mensen overtuigen dat het een geweldig concept is. Vandaar dat ik de mensen die al een ticket hadden gekocht de kans gaf om gratis iemand mee te nemen.

Die sinterklaaspolitiek had wonderen kunnen doen voor uw pr na alle heisa over de bierprijzen. Alleen: er was weer gemor van de fans van Anouk, die van Boutique naar Rock Werchter werd getransfereerd.

Schueremans: Dat is allemaal opgelost. De mensen die speciaal voor Anouk een kaartje kochten, kregen een – duurder – ticket voor de dag waarop ze op Rock Werchter speelt. Anouk zélf was trouwens ook heel tevreden. Rock Werchter, dat blijft voor veel artiesten toch wel the real deal, merk ik. Het échte feestje. Zelfs Sting drong aanvankelijk aan om daar te spelen, toen zijn planning dat nog toeliet. Ze willen allemaal forever young zijn, hé.

Liefde & haat

‘It’s a thin line between love and hate’, citeerde u The Pretenders daarnet al. Heeft u niet het gevoel dat u die lijn de voorbije maanden zélf heeft overschreden?

Schueremans: (sarcastisch) Had ik dat niet al veel eerder gedaan? Sla er het boek T/W: Torhout/Werchter 20 jaar maar eens op na. Kritiek is er altijd al geweest. En daar heb ik ook niks op tegen. Kritiek moet er zijn.

Dat was niet wat u liet uitschijnen na het fluitconcert dat u te beurt viel op ‘Humo’s Pop Poll’.

Schueremans: Ik was toen over mijn toeren, da’s waar. Ik heb toen dingen gezegd die ik niet had moeten zeggen. Ik was… (stilte) Kijk, die Pop Poll was begin maart, de periode dat de festivalaffiches in hun definitieve plooi vallen. Ik had er een paar ontzettend slopende weken opzitten om die cutting edge topaffiche rond te krijgen waar jullie het over hadden. En dan kookt een mens al eens over.

Heeft u daar nadien wakker vangelegen?

Schueremans: Ik werk zo hard dat ik’s avonds kapot ben, dus nee. Maar fijn was dat niet, ook niet voor mijn medewerkers. Ik zei het al: wij doen elke dag het onmogelijke om zoveel mogelijk artiesten naar België te krijgen, en de ticketprijzen zo laag mogelijk te houden. Dan voor ‘dief’ uitgescholden worden, dat doet pijn.

Na de ‘Pop Poll’ zat u met nauwelijks verholen weerzin in ‘De Laatste Show’ en ‘Phara’. Iedereen verwachtte een charmeoffensief, maar u gooide alleen olie op het vuur.

Schueremans: Ja, maar hoe gaat dat? Bij Phara zat toen ook Stan Laureyssens aan de tafel, een kunstvervalser. Die mens werd leuk en grappig gevonden. En dan ben ik aan de beurt, een cultuurondernemer die Vlaanderen de voorbije jaren op de wereldkaart zette en voor massa’s werkgelegenheid zorgde. Maar ik krijg wel een hoop ongenuanceerde kritiek over mij heen. Tja, dan houd ik me ook niet in. Dan zeg ik wat ik denk en wat er op mijn hart ligt.

‘U kent er niks van’, zei u een paar keer tegen Phara De Aguirre.Maar u deed weinig moeite omhet uit te leggen.

Schueremans: Maar ze begreep er ook écht niets van! Dan mag ik dat toch zeggen? In het parlement doe ik dat ook, hoor, als een minister uit zijn nek begint te kletsen. De mensen die de research hadden gedaan voor Phara: sorry, maar die hadden het niet. Zeggen dat wij de boekingen van dEUS doen en hen daarom minder zouden moeten betalen… Tegen dat soort elementaire fouten heb ik zelfs geen zin om me te verdedigen. Iedereen weet dat de boekingen van dEUS al jaren door Mike Greek van CAA gebeuren.

Toen we u met ‘Focus Knack’ begin dit jaar belden over de stijgendeticketprijzen, gaf u ook niet thuis.

Schueremans: Ik had toen geen tijd. Echt niet. Ik was volop aan het onderhandelen voor de festivalzomer. En ik was ervan overtuigd dat jullie ook zonder mij de juiste conclusies zouden trekken. Dan is het toch beter dat ik niets zeg? Anders lijkt het toch alleen maar alsof ik jullie heb proberen testuren.

Wat was de uitkomst van jullie artikel? ‘Dankzij de sterke positie van Live Nation zijn de tickets in België nog betaalbaar.’ En zo is het ook. In Duitsland en in de Verenigde Staten, waar grote promotoren elkaar constant proberen te overbieden, zijn de ticketprijzen véél duurder. Daar zijn verhalen à la Bon Jovi en Genesis schering en inslag.

Maar intussen wekte u door uw stilzwijgen wél de indruk dat u iets te verbergen had.

Schueremans: (blaast) Maar helemaal niet! Ik maak nu toch een paar uur tijd voor jullie? En aan het wetenschappelijk onderzoek van (VUB-professor) Katia Segers naar de positie van Live Nation, indertijd besteld door de Vlaamse regering, heb ik ook zonder morren meegewerkt. Ter herinnering: in dat onderzoek werden we over de hele lijn vrijgesproken van monopolievorming en alle andere verdachtmakingen, hé. En onlangs toonde een onderzoeker van de Universiteit Gent ook nog aan dat Rock Werchter echt wel het goedkoopste Europese topfestival is.

Zou de jonge Herman Schueremans er anno 2008 nog in slagen om zo’n gigantisch imperium uit te bouwen met een concurrent als u op de markt?

Schueremans: Natuurlijk wel. Allez: dit hier (wijst weer naar de affiche van het Main Square Festival in Arras) is daar toch het mooiste bewijs van? Akkoord, een groot deel van de markt is al bezet, maar dat geldt voor veel markten. Een ondernemer die de tijd neemt om te groeien, maakt nog altijd een kans.

Fulltime lullen

Is uw grootste probleem niet dat u deel van het establishment bent geworden? In een sector die traditioneel een hekel heeft aan al wat naar establishment ruikt?

Schueremans: Natúúrlijk is dat het grootste probleem. En voor een stuk begrijp ik dat ook wel. Maar ik heb daar nooit om gevraagd, hé. Integendeel. Ik zeg al jaren aan Humo: ‘Haal mij uit de Pop Poll. Laat iemand anders winnen.’ Idem met die verkiezing van Rock Werchter tot Beste Festival Ter Wereld. De eerste twee keer dat we dat wonnen, heb ik dat hier aan niemand verteld. ‘Zwijgen dat je zweet!’, dacht ik.

Nog iets wat u altijd verzweeg, was dat u bergen werk verzette voor de benefietconcerten van ‘0110’ en ‘Tsunami 1212’. Mochten we niet beter weten, we zouden denken dat u niet geliefd wíl worden.

Schueremans: Wat moet ik doen? Die dingen overal van de daken gaan schreeuwen? Dat zou van weinig stijl getuigen, hé. Nee. In het leven moet je doen wat je vindt dat je moet doen, zeg ik altijd. En voor de rest moet je daar niet al te veel woorden aan vuilmaken. Er zijn al mensen genoeg die fulltime lullen. Toch? En het wordt steeds erger, met al die forums en blogs en columns en talkshows en opiniepagina’s.

We begonnen met een compliment, we eindigen met een rotvraag.De titel van Beste Festival Ter Wereld wordt uitgereikt doorprofessionals die doorgaans geen voet op de festivalwei zetten.Runt u eigenlijk niet gewoon de beste backstage ter wereld?

Schueremans: Nee, die mensen komen overal ter wereld zowel back-stage als op festivalterreinen, en kunnen perfect inschatten hoe goed Rock Werchter is. Geloof me.

Toch blijven festivals al bij al eenredelijk primitief gebeuren. Moet er niet dringend aan het comfort van de festivalganger gewerkt worden? In Engeland zijn er al luxefestivals, met houten chalets en bier uit glazen.

Schueremans: Ja, op grote kasteeldomeinen en zo. Mooi, natuurlijk. Maar bij ons zijn zulke domeinen meestal niet groot genoeg. En vaak ligt er dan ook nog eens een grote vijver, wat ze al helemaal ongeschikt maakt.

Elk jaar trek ik op prospectie naar potentieel interessante locaties. In januari ben ik zo nog op de Place Djema El-Fna in Marrakesh beland, ook al Werelderfgoed. Er zijn al artiesten vragende partij voor een festival op dat plein, en de burgemeester is ook al helemaal mee. Naar verluidt moet ik alleen nog de imam om zijn zegen vragen, maar dat vertik ik dan weer. Dat zal dan wel de liberaal in mij zijn, zeker? (lacht)

Door Wouter Van Driessche en Vincent Byloo