Van ‘führer’ over ‘diva’ tot ‘de gemeenste man in rock’: tien jaar Smashing Pumpkins heeft Billy Corgan met een verschrikkelijke reputatie opgezadeld, maar daar wil hij met zijn solodebuut van af. Binnenkort in avant-première in de Vooruit, deze week exclusief in Focus Knack.

‘THE FUTURE EMBRACE’ UIT OP 20/6 (WARNER) IN CONCERT: 8/6, VOORUIT, GENT

Voor een goed begrip: met de Smashing Pumpkins was Billy Corgan goed voor één uitstekend debuut ( Gish), één meesterwerk ( Siamese Dreams), één magnum opus ( Mellon Collie And The Infinite Sadness), één tussendoortje ( Adore) en één onwaarschijnlijke stinker van een conceptalbum ( Machina/The Machines Of God). In 2001 viel de groep uiteen door heroïne, relatiebreuken en interne strubbelingen, genoeg om de geschiedenisboeken in te gaan als ‘ the most dysfunctional band of generation X‘. Zwan, kort nadien opgericht door Corgan en drummer Jimmy Chamberlin, was een nog triester lot beschoren. De groep implodeerde nog voor hij goed en wel opgericht was, en liet de mensheid amper één wisselvallige plaat na ( Mary Star Of The Sea).

Andere dingen die u over Billy Corgan dient te weten: de man doet aan schrijftherapie op zijn website om de Smashing Pumpkins te verwerken, publiceerde vorig jaar een dichtbundel, heeft een reputatie van onhandelbare eikel hoog te houden en is volgens ex-vriendinnetje Courtney Love ‘een ramp in bed’. Eind deze maand brengt hij zijn eerste soloplaat uit, met ondermeer een Bee Gees-cover, een bijdrage van Robert Smith én – alweer – een concept, want voor elke song was maximaal één gitaar toegestaan. Hoe ging dat spreekwoord van die ezels en die stenen ook weer?

Billy Corgan: Ik weet wat iedereen zich afvraagt: ‘Waarom maar één gitaar per song, terwijl gitaren helemaal terug zijn?’ Maar ik had geen andere keuze. Met een echte gitaarplaat zag ik de kritieken al voor me: ‘Billy Corgan sits back on his past.’ Nu kunnen ze me dáár tenminste al niet van beschuldigen. Als ik gitaar speel, klink ik ook onvermijdelijk als een kopie van alle groepen die ik met de Smashing Pumpkins heb beïnvloed. Absurd, ik weet het, maar het is niet anders. Plus: ik heb het gevoel dat gitaristen steeds minder te vertellen hebben. Enkel Muse en The Mars Volta kunnen me nog boeien, de meeste andere groepen maken alleen maar lawaai.

De voorbije jaren liet je vooral van je horen met je ‘Confessions’, waarin je de Smashing Pumpkins van je afschreef. Was je het zat om van alles de schuld te krijgen?

Corgan: Ik vond dat het tijd was om mijn versie van de feiten te geven, ja. Tien jaar lang had ik gezwegen, vooral om de anderen te sparen. Ik dacht: ‘Laat ze maar crack roken en heroïne spuiten, laat ze maar feesten, laat ze maar weglopen en onverantwoord zijn. Zolang ik mijn mond houd, houd ik de groep samen.’ Alleen: op het eind van de rit had ik natuurlijk de boter opgegeten. Toen was ik niet langer degene die in de studio alle instrumenten had ingespeeld omdat de anderen er te dronken, te stoned of te vadsig voor waren. Nee, toen was ik mister-superego-führer- controlfreak-diva-dictator die niets uit handen kon geven. Verschrikkelijk pijnlijk.

Je schrijft onder meer dat je op het hoogtepunt van de grunge overwoog om zelfmoord te plegen, Kurt Cobain achterna. Wat heeft je daarvan weerhouden?

Corgan: Nederigheid, denk ik. Als je er nuchter over nadenkt, is zelfmoord waanzinnig pretentieus. Het is zeggen: ‘This life might be good enough for everybody else, but it just ain’t good enough for me.’ En hoe gigantisch mijn ego volgens sommigen ook is: voor die redenering was het blijkbaar toch niet groot genoeg. (Stilte) Weet je, op een bepaald moment kon ik het gewoon niet meer aan. Ik had altijd gedacht dat roem alle problemen zou wegnemen. Niet dus. Het werd alleen maar erger: de stress, de leugens, de roddels, de indianenverhalen…

Wat is het vreemdste dat je ooit over jezelf hebt gelezen?

Corgan:Melody Maker schreef ooit dat ik een verwend rijkeluiszoontje was. Volgens ‘betrouwbare bronnen’ had ik de Smashing Pumpkins gefinancierd met het fortuin van mijn ouders. Bespottelijk, natuurlijk, zeker als je weet wat voor vreselijke jeugd ik heb gehad. Maar het gortigste was toch een interview in Q, vol dingen die ik in geen honderdduizend jaar had gezegd. Hilarisch, alsof ik een artikel over iemand anders las. De titel alleen al: It’s the rudest man in rock!(lacht)

Lou Reed revancheert zich voor dat soort artikels op zijn website. Op tijd en stond verkiest hij een ‘editorial asshole of the month’, mét begeleidend commentaar.

Corgan: Eerlijk: na dat interview in Q heb ik even overwogen om mijn advocaat in te schakelen. Maar uiteindelijk vond ik the rudest man in rock nog wel een fijne eretitel – véél beter dan ‘führer’ of ‘diva-dictator’ (lacht). Met een rechtszaak had ik die journalist ook alleen maar de rel gegeven waar hij overduidelijk op uit was. Tijdens het interview was hij me al aan het uitdagen en achteraf bleek dat hij me alleen maar wou pakken. (In hetzelfde nummer van Q werd Sharon Osbourne, toen net manager-af van de Smashing Pumpkins, gevraagd om een reactie . Ze omschreef Corgan fijntjes als ‘een kale trut in een kleedje’ en zei dat zijn ego ‘groter was dan haar gat’; nvdr.)

Je lokte in de jaren ’90 wel meer hatelijke reacties uit. Enig idee waarom?

Corgan: Ik heb daar heel diep over nagedacht, en ik denk dat het mijn lot was. Als je de muziekgeschiedenis bekijkt, zie je dat elke generatie een aantal types heeft. De martelaar, de geniale gek, de lul en ga zo maar door. In de jaren zeventig had je Jimi Hendrix, Keith Richards en Sid Vicious. In de jaren negentig: Kurt Cobain, Trent Reznor en ik. Kurt was gedoemd, Trent gestoord, Billy gefuckt. (lacht) Ik kan alleen maar hopen dat ik met mijn Confessions een paar kwalijke roddels kan ontkrachten.

Ik las ergens dat je Belgische roots zou hebben. Ook een kwalijke roddel?

Corgan: Nee, dat klopt wél. (lacht) Mijn familie is een mengeling van vanalles en nog wat: Engelsen, Ieren, Italianen én Belgen. Mijn overgrootmoeder aan moederskant werd in België geboren, in een klein boerderijtje aan de Duitse grens. Haar familienaam was ‘Mees’, geloof ik. Zelf heb ik haar nooit echt gekend, maar mijn moeder had het wel vaak over haar. Over hoe ze de oceaan was overgestoken, en hoeveel moed daarvoor nodig was. Daar moet iets van blijven hangen zijn, want ik kom graag in België. Small country, great people.

Ken je Belgische groepen?

Corgan: Alleen Soulwax, maar die vind ik echt geweldig. Komen zij trouwens niet uit Gent? Met de Smashing Pumpkins heb ik daar een paar keer gespeeld. Speciale stad, ik heb er zelfs een bijna-doodervaring gehad. Gewurgd door fans. (lacht)

Je maakt een grapje.

Corgan:I’m dead serious! Het was begin de jaren ’90, in een zaal vlak bij het centrum (de Vooruit; nvdr.). In die tijd dook ik nog geregeld in het publiek. Nooit de minste kwetsuur opgelopen, tot die dag. Een paar mensen begonnen aan de mouwen van mijn truitje te trekken. Op zich niet zo erg, alleen: die dag droeg ik zo’n ding in polyester, dat wel rekte maar niet scheurde. De kraag spande keihard rond mijn nek, zodat ik geen adem meer kreeg. Omdat niemand in de gaten had wat er gebeurde, begon ik als een gek te schoppen en te slaan. Slecht idee, natuurlijk, want daardoor werd er alleen maar harder getrokken. Toen de security me uiteindelijk kwam bevrijden, zag ik helemaal blauw en had ik mijn schouder ontwricht. Volgens de dokter scheelde het geen haar, of ik was erin gebleven.

Herkansing op 8 juni?

Corgan: Vergeet het. Sinds die keer heb ik nooit meer gestagedived, en ik raad ook iedereen af om het ooit te proberen. Ik neem op deze tournee wél een nieuw soort LED-lampen mee, die nog nooit eerder zijn gebruikt. Vraag me niet hoe ze precies werken, maar ze geven een waanzinnig effect: completely over the top fucking crazy. Ik zie er echt belachelijk cool uit.

Houden zo!

Door Wouter Van Driessche

‘Ik heb ooit een bijna-doodervaring gehad in Gent. Gewurgd door fans.’