Pedro Almodóvar

Pedro Almodóvar

‘Het is pas op latere leeftijd dat ik me voor fotografie ben beginnen te interesseren, waarschijnlijk omdat ik nu bewuster met het begrip tijd omga en ben gaan beseffen hoe krachtig fotografie als medium is om de tijd te grijpen en vast te leggen. Mijn werk mag dan wel gebaseerd zijn op bewegende beelden met geluid, toch heb ik altijd fotografie boven video of tekst verkozen om notities te maken, te oefenen, een geschikte locatie te vinden of een dagboek bij te houden. Maar daarom ben ik nog geen fotograaf, net zoals een typist nog geen schrijver is omdat hij 200 aanslagen per minuut haalt.

De jongste jaren heb ik duizenden foto’s gemaakt, van voorwerpen en dagelijkse gebeurtenissen; soms ging ik gewoon voor de spiegel staan en drukte af. Dat doe ik niet alleen met het oog op de toekomst, het is ook een manier om het heden te beleven. En daar komt geen narcisme bij kijken. Ik fotografeer de hoeken in mijn huis, het landschap dat ik door de jaren heen vanuit het raam aanschouw, met weinig wijzigingen, behalve die veroorzaakt door het wisselen van de seizoenen of een of ander meteorologisch fenomeen. Ik maak ook foto’s van het interieur van de duizenden hotels waarin ik terechtkom, zelfs als die aartslelijk zijn, van mijn weerspiegeling in de ramen en wat door die ramen te zien is. Soms fotografeer ik mijn kleren, de mensen met wie ik mijn leven deel, sporen die zij op de meubels achterlaten, voorwerpen, mijn schaduw op de vloer, het silhouet van mijn hoofd op het lichaam van een vriend. En als ik een film aan het draaien ben, maak ik natuurlijk foto’s van elk onderdeel van het proces. Ik word er niet alleen rustiger door, ze blijken later vaak ook van onschatbare waarde te zijn voor de mensen die voor kostuums, maquillage, kapsels, decoratie, fotografie en productie verantwoordelijk zijn. En zoals ouders een baby tijdens de eerste levensjaren met de camera blijven achtervolgen, probeer ik de evoluties vast te leggen die met het maken van een film gepaard gaan.

Vanaf de eerste dag van de voorbereidingen leeft de film, groeit hij als kool om een mirakel of een catastrofe te worden. En omdat ik geen vertrouwen heb in mijn geheugen, wil ik over een extra getuige kunnen beschikken: foto’s en nog eens foto’s. Om die te maken, volstaan een vinger, een toestel en een goede kijk op de dingen. Tijdens het draaien is de regisseur een stuk van het decor, dat soms volledig leeg is. De foto’s die hij maakt, zijn uniek omdat niemand ziet wat hij ziet, vanwaar hij de dingen ziet.

Tijdens de draaidagen zit ik niet aan mijn regisseursstoel vastgekluisterd. Als ik tegenover de video ga zitten, dan worden het scherm en het toestel het middelpunt van mijn belangstelling. Ik ben dol op alle toestellen die het gefilmde beeld vermenigvuldigen. Het decor is een chaos, behalve dan voor wat zich binnen het gezichtsveld van de camera afspeelt. Het hele boeltje van de fotografen is een decor op zich, dat zich toevallig met de acteurs en de door hen gespeelde scènes vermengt. De toevallige samenloop van al die elementen brengt ongelofelijke beelden voort, die heel mooi kunnen zijn. Ze zijn vaak veel expressiever en verrassender dan de filmbeelden zelf.

Ik probeer zoveel te vatten als mijn zeldzame vrije tijd toelaat, en de afdrukken zijn niet méér dan een staal zonder artistieke ambities (ik ben nog steeds geen fotograaf). De foto’s die ik tijdens het draaien van Hable con ella maakte, geven dan ook niet méér dan een persoonlijk en verre van volledig beeld van de ontstaansgeschiedenis van een film.’

Pedro Almodóvar

(vertaling: Eric Adams)