Vrouwenverslinder, uithangbord van luxemerken en prooi van de rioolpers: Jude Law was het allemaal. Maar in het zicht van zijn veertigste verjaardag hoopt de Londenaar voortaan enkel met zijn acteerwerk te frapperen. Zoals in Anna Karenina, de nieuwe, zwierige verfilming van Tolstojs grote roman. ‘Zonder wenkbrauwen spelen: móeilijk!’

Hem is lange tijd een gouden toekomst in Hollywood voorgehouden. En in het midden van het vorige decennium staat Jude Law effectief te blinken in Tinseltowns A-list. Maar de als theateracteur begonnen Brit heeft die belofte nooit helemaal waargemaakt, al zijn hem wel twee Oscarnominaties te beurt gevallen: beste bijrol in The Talented Mr. Ripley (1999) en beste acteur in Cold Mountain (2003). De massa weet hem pas opnieuw te smaken met zijn rol van Dr. Watson in Guy Ritchies Sherlock Holmes (2009). In datzelfde jaar keert Law bovendien terug naar de planken voor een veelbesproken Hamlet – zelfs de perskritieken zijn genadig.

‘Ik ben trots op sommige films waarin ik meegespeeld heb, op andere veel minder’, zegt hij vandaag over zijn parcours. Ook wijst hij de schandaalpers met de vinger, de aasgieren die laag boven zijn turbulente amoureuze leven hebben gecirkeld. Nadat aan het licht is gekomen dat de tabloid News Of The World tussen 2003 en 2006 zijn telefoon heeft afgeluisterd, krijgt Law begin dit jaar een fikse schadevergoeding. Veel woorden wil hij daar niet meer aan vuilmaken, want over Anna Karenina moet het hier gaan: de bijna choreografisch opgezette versmelting van film en theater die regisseur Joe Wright (Pride & Prejudice) ervan gemaakt heeft. Jude Law speelt Aleksej Karenin, de twintig jaar oudere echtgenoot van het door Keira Knightley gestalte gegeven hoofdpersonage.

Mocht deze film tien jaar eerder zijn gemaakt…

JUDE LAW:(onderbreekt) Dan had ik graaf Vronski gespeeld, ja, op wie Anna smoorverliefd wordt.

Omdat je tegenwoordig geen voor de hand liggende keuze meer bent voor een romantische hoofdrol?

LAW: Dat weet ik nog zo niet. Toegegeven: ik word natuurlijk ouder, dat is onvermijdelijk. Maar ik bekijk het liever anders. Als je oudere personages vertolkt, moet je ook meer op je eigen levenservaring terugvallen. Bovendien bezit Karenin karaktertrekken die ik als acteur nog niet eerder had getackeld. Hij is streng, somber, devoot en in zichzelf gekeerd. Een nachtmerrie om mee getrouwd te zijn, en hij is ongetwijfeld de slechterik in het verhaal, maar ik wilde hem niet neerzetten als dé reden waarom Anna zich in die passionele affaire stort. Een van mijn opdrachten als acteur, mag ik graag denken, is ook de goeie kanten van de bad guy te tonen. En omgekeerd.

Keira Knightley en Aaron Taylor-Johnson, die Vronski speelt, mogen al het melodrama dat ze in zich hebben vrijelijk laten kletteren. Jij moest juist heel stoïcijns blijven. Was dat het moeilijkste aan de rol?

LAW: Waarschijnlijk wel. Karenin is een hooggeplaatst politicus en heel religieus. Hij staat zichzelf niet toe emo-tioneel te zijn. Mijn vertolking draait om rigiditeit en stijfheid. De grootste uitdaging was wellicht de onbewogen gelaatsexpressie. In het echte leven kan ik nogal uitbundig zijn. Maar nu mocht ik zelfs niet met mijn wenkbrauwen acteren. (lacht) Dat lijkt simpel, maar: móeilijk!

In je carrière is al veel gezegd en geschreven over je uiterlijk. Karenin is hoegenaamd niet sexy. Een opluchting?

LAW: Absoluut! Hoewel ik wel even wil nuanceren: zoveel zogenaamd sexy rollen heb ik nu ook weer niet op mijn conto staan. Maar weet je, voor een jonge acteur zijn de eerste jaren een mijnenveld. Je dreigt getypecast te worden als de hartenbreker of de it guy. Daar moet je je doorheen slaan. Mij wachten nu mijn forties en fifties. Ik hoop daarin eindelijk als acteur te worden getaxeerd, niet als type. In dat opzicht is Anna Karenina een keerpunt voor me. Zelfs al is Karenin iets ouder dan ik.

Juist. De reden waarom je de bovenkant van je hoofd moest laten scheren.

LAW: Zwijg me daarvan. Mijn kinderen lieten zelfs niet meer toe dat ik hen van school ging halen. (lacht)

Je acteert in films sinds 1994, en je hebt meermaals van wereldwijd succes geproefd. Maar hoe blijf je in the game? Ben je de slaaf van de telefoontjes die je krijgt, of neem je zelf initiatief?

LAW: Bij mij is het geen eenduidig verhaal. Er zijn periodes geweest waarin ik me met het hoofd in de handen zat af te vragen waarom niemand me belde. Ik heb me ook serieuze vragen gesteld bij het medium film: een kwestie van falling in and out of love with it. Het beste dat ik gedaan heb om mezelf een schop onder de kont te geven, was vorig jaar in de jury in Cannes gaan zetelen. Film, drong het tot me door, is een wereldwijde kunst. Voor een Engelse acteur is het heel bekoorlijk om Hollywood op te vrijen, succesvol en solvabel te zijn. Maar eigenlijk is dat allemaal bullshit.

Weet je, ik word hoe langer hoe milder. Het leven legt je zijn ritme op en je verzet je hoe langer hoe minder. Je leert te weten wat kan gebeuren, of wat er net niet aan zit te komen. Ik voel dat ik nog tonnen werk te doen heb. Dat ik nog altijd ten volle moet bewijzen tot wat ik in staat ben.

Je relatie met de populaire Britse pers is zodanig verzuurd dat je er zelfs je filmwerk niet meer wilt toelichten. Voelde je je gerehabiliteerd toen News of the World vorig jaar werd opgedoekt vanwege de afluisterpraktijken?

LAW: Ja. Dat zal ik niet ontkennen. Wraak wordt het best koud geserveerd, zegt men. Gerechtigheid is geschied, maar het stoort me nog altijd wat er is gebeurd. Het heeft enorme gevolgen gehad voor mijn leven. En voor mijn carrière, denk ik. Maar ik ben het spuugzat om daarover te praten. Ik troost me met de vaststelling dat de grenzen van de persvrijheid nu het voorwerp zijn van grondige discussie. Want wat mij is overkomen, was monsterlijk. KURT BLONDEEL

JUDE LAW: ‘VOOR EEN ENGELSE ACTEUR IS HET HEEL AANLOKKELIJK OM HOLLYWOOD OP TE VRIJEN, MAAR EIGENLIJK IS DAT ALLEMAAL BULLSHIT.’