Rocken voor het volle pond, deze Australische bende heeft haar naam niet gestolen. Pond is een afsplitsing van Tame Impala en tapt eveneens uit het vaatje seventiesrock en -psychedelica.
Eind 2012 een tweede album dat door Rolling Stone en NME als beste van het jaar werd bestempeld, deze zomer een overvolle festivalagenda, die hen onder meer naar Werchter bracht, alwaar ze onze reporter ter plaatse enkele superlatieven ontlokten: ja hoor, bij de Aussie-rockers van Tame Impala loopt het de laatste tijd op rolletjes. Live op de planken telt de bezetting vijf koppen, maar in de studio is het frontman Kevin Parker die aan alle touwtjes trekt. Songs pennen, inspelen én producen, voor Parker is Tame Impala niks meer of minder dan een persoonlijk vehikel voor zijn eigen psychedelische visie.
Sommige van zijn handlangers houden in hun vrije tijd dan maar de vingers draaiende in de rangen van Pond, met Hobo Rocket reeds aan zijn vijfde langspeler toe. Een vluggertje, net als zijn voorgangers. Plezier primeert bij deze lui, dat hoor je meteen. Versterkers op elf en stoom aflaten, gulzig morsen met de grote kelk der hardrockclichés en ongegeneerd pulken aan decennialang opgespaard psychedelisch bezinksel. En daar dan heerlijk foute titels op plakken als Whatever Happened to the Million Head Collide (part Sabbath, part Pink Floyd) en Xanman (glamrock op een Jamaicaanse sprintcocktail). Tame Impala had zijn Elephant, Pond neemt genoegen met een Giant Tortoise, gierende spacerock opgehangen aan een riff zoals Jack White er op Icky Thump van The White Stripes enkele bedacht. De ietwat zeurderige sneer van zanger-gitarist Nick Allbrook houdt trouwens het midden tussen die van White en die van Andrew VanWyngarden van MGMT.
Allbrook stapte niet zo lang geleden uit Tame Impala om zich voltijds op Pond te concentreren. Hij zal er minder grote podia aan overhouden, maar meer leut in scheppen. Door ode te brengen aan tijden in de rockmuziek waarin teksten over mythische beesten, astrale lichamen en new-agefilosofieën perfect rijmden met lederen pantalons en woekerend borsthaar. Denk aan het eerste album van Wolfmother, ook gitaarmennende Australiërs met de mond vol van eenhoorns, adelaars en boskabouters.
Hobo Rocket is geen absolute hoogvlieger, maar wel kort, krachtig en geestig. In deze drukkende komkommertijden een ideaal alternatief voor de energievretende airconditioning in uw stalen ros. Met het raampje naar beneden, uiteraard.
POND ***
Hobo Rocket
rock
Modular
DOWNLOAD
Xanman
Giant Tortoise
Hobo Rocket
JONAS BOEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
