Wie al eens een plaat van The Blue Nile opzet, heeft de andere drie waarschijnlijk ook in de kast staan. En Paul Buchanans eerste soloplaat eveneens. Buchanan over zijn schamele, maar sublieme oeuvre.
A WALK ACROSS THE ROOFTOPS (1984)
‘We waren voor ons debuut niet eens getekend bij een platenfirma, wel bij een fabrikant van hifiapparatuur. Voor hen waren we belastingaftrek. Zoals een bedrijfswagen. Ze stopten ons wat geld toe en lieten ons een plaat maken. Als ik nu terugkijk, zie ik geen andere manier waarop we zoveel onafhankelijkheid hadden kunnen bedingen. We zouden naar Londen zijn gehaald, met een producer en een deadline zijn opgezadeld.’
HATS (1989)
‘Glasgow was in die dagen grauwer dan nu. Misschien kwam het daardoor dat deze stad zo in de ban was van de glamour van Amerika. New York spookte er meer door de hoofden dan Londen. We waren helemaal in de ban van dat mythische aspect van een metropool op een andere landmassa. Bij A Walk across the Rooftops en Hats denk ik aan wolkenkrabbers en brandtrappen. Aan films en dromen en licht. Manhattan was voor ons drieën de stad der steden.’
PEACE AT LAST (1996)
‘Na Hats waren we bezorgd dat de productie daarop de emotionaliteit wat had overschaduwd. Daarom klinkt Peace at Last zo aards, zo tijdelijk. Alsof we onze oorspronkelijke visie niet helemaal durfden door te drukken. In New York had ik een roestige, zware, donkere akoestische gitaar gekocht, en die werd het voornaamste gereedschap voor die plaat. En daardoor is ze veel minder suggestief. Je hoorde geen druk avondverkeer, alleen maar een gitaar.’
HIGH (2004)
‘De vraag die ik in mijn leven het vaakst heb moeten beantwoorden, is zonder twijfel: waarom zit er altijd zo veel tijd tussen jullie platen? Ik heb er zelf geen eenduidige verklaring voor. We zijn altijd trage werkers geweest. En omdat we zelden een manager hebben gehad, moesten we ons altijd zelf door de rompslomp van de business heen werken. En altijd moest wat we maakten écht zijn, waardevol. Dat bereik je alleen als je een tijdlang rondzwerft. Desnoods in je eigen straat.’
MID AIR (2012)
‘Mid Air is niet de vijfde Blue Nileplaat die ik zo graag nog had willen maken. De concrete aanzet zit uiteindelijk in de song Half the World vervat. Ik keek om drie uur ’s nachts uit mijn keukenraam en het verwonderde me dat er nog zo veel mensen wakker waren. Waar dachten zij aan? Daar ben ik altijd naar op zoek. Dat gemeenschappelijke. Ik wil niet terneergeslagen zijn, maar evenmin beweren dat het leven van plastic is.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
